Welcome to Bouzouklantan!

Ούτε jingle bells φέτος, ούτε κάλαντα!

Ούτε jingle bells φέτος, ούτε κάλαντα!

Ούτε jingle bells φέτος, ούτε κάλαντα!

Όποιος λέει ότι το Χριστούγεννο στην Ελλάδα είναι συνυφασμένο με δεντράκια, καμπανάκια, γλυκιές μελωδίες από συμπαθέστατα παιδάκια και ειδυλλιακές οικογενειακές στιγμές δίπλα στο τζάκι, τότε σίγουρα ζει σε άλλη δεκαετία ή τουλάχιστον όχι στην Αθήνα του 2012… ουπς, του 2013, συγχωράτε με, ακόμα να συνέλθω από τη νυχτερινή πορεία των προηγούμενων ημερών σε ναούς και στέκια του σύγχρονου πολιτισμού.

Όχι, αυτό το editorial δεν είναι ακόμα μια γροθιά στο κατεστημένο, μια ακόμα επίθεση στο σύγχρονο lifestyle και στα δεινά που έσπειρε και σπέρνει στη χώρα που δεν έχει βρακί να φορέσει στον κώλο της. Είναι απλά μια χριστουγεννιάτικη διαπίστωση, πασπαλισμένη με άφθονο αλκοόλ και ισχυρές δόσεις ντεσιμπέλ στο αυτί, που προσπαθεί να επανέλθει στα φυσιολογικά του εδώ και δυο περίπου εβδομάδες.

Φέτος δεν πήγα εκδρομή στο βουνό, δεν έπιασα χιόνι στο χέρι, δε σβάρνισα λάσπη με το μποτάκι, αποφάσισα να γίνω πιο πολιτισμένο αγόρι και να γευτώ τη γοητεία της χριστουγεννιάτικης πρωτεύουσας, αυτής με τον υποτυπώδη στολισμό, αυτής που όμως κάθε βράδυ μετατρέπεται σε ένα μεγάλο πανηγύρι αυτοκινήτων, ετερόκλητου πλήθους και ξεσαλώματος άνευ ορίου στις μεγάλες πίστες της. Κοινώς… τη βασιλόπιτα, το μελομακάρονο, τον κουραμπιέ και τη δίπλα τα φάγαμε κάτω από τακούνια-πολυκατοικίες και άφθονο εξτένσιον να σέρνεται έξαλλο πάνω από το κεφάλι μας.

Ποια κρίση παιδί μου και ποια ανέχεια; Τσάμπα τσιρίζουν οι έγκριτες κυρίες των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, τσάμπα ξεροσταλιάζουν οι δημοσιογράφοι στις λαϊκές και τσάμπα κάνουν πορείες οι ηλικιωμένοι σε Υπουργεία και κτίρια κοινωνικών φορέων. Ή εγώ ζω σε παράλληλο σύμπαν ή οι φετινές χριστουγεννιάτικες εμπειρίες μου δείχνουν ότι κάτι πάει στραβά σ’ αυτή την πόλη. Το ενδεχόμενο να έχει καεί ο εγκέφαλος από το αλκοόλ δεν το εξετάζουμε καν, είμαι μαθημένο παιδί στη νύχτα.

Όποιος λέει ότι τα μπουζούκια πέθαναν στην Ελλάδα, τότε σίγουρα δεν ξέρει τι του γίνεται. Σου το λέω εγώ παιδί μου, που με κυκλοφόρησαν σε όλες τις μεγάλες πίστες φέτος. Bouzouklantan forever baby! Μπορεί να μην έχουμε να πληρώσουμε το ηλεκτρικό, την εφορία και το σήμα του αυτκοκινήτου, αλλά εκεί… Την καψούρα θα τη βγάλουμε σε όλο της το μεγαλείο μπροστά στα πόδια της τραγουδιάρας που γκαρίζει πόνο στα αυτιά μας, πιστεύοντας ότι την επόμενη μέρα δε θα θυμόμαστε τίποτα από τα μαύρα και δύσκολα που εμφανίζονται μπροστά μας με ταχύτητα φωτός.

Όχι, δεν είναι κατακριτέο, δεν μπορείς να κατακρίνεις τόσο μεγάλο πλήθος που επιλέγει αυτό τον τρόπο για να ξεφύγει από τα προβληματά του. Εξάλλου όποιος το κάνει, είναι συνήθως και ο πρώτος που ποστάρει σε Instagram, Facebook, Twitter και κάθε λογής κοινωνικό δίκτυο φωτογραφίες του με το μαλλί εν εξάλλω και τον ιδρώτα να στάζει από το κούτελο επάνω σε πίστα γαριφαλοθάλασσα.

Όχι άλλη υποκρισία. Το Bouzouklantan ζει και βασιλεύει και είναι μέγα αγχολυτικό και ηρεμιστικό – σε σημείο πλύσης στομάχου μη σου πω. Αν τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου πηγαίνεις και σε συναυλίες της Monika και της Χαρούλας Αλεξίου, δε σε κάνει αυτομάτως Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ με γνώσεις κριτικού της τέχνης και απέχθεια για οτιδήποτε δε σε σηκώνει από το τραπέζι και δε σε κάνει να ιδρώσεις και να χορέψεις.

Το πρόβλημα είναι αλλού κυρία μου και ξεκινάει πολύ νωρίτερα από το χρονικό σημείο που φτάνεις στην πίστα. Αυτή από μόνη της δεν μπορεί να σε κάνει ανεύθυνο Ελληνάρα χωρίς κουλτούρα και συνείδηση. Αντιθέτως, αν πάψεις να υποκρίνεσαι, να κρύβεσαι πίσω από τη γουάου εικόνα σου και επιτέλους να δεις καθαρά τι πρέπει να αλλάξεις από τον κακό σου εαυτό, καμία κουλτούρα και καμία ψευτοδιανόηση δε θα σε σώσει.

Σου μιλάω εγγυημένα. Νηφάλιος. Για την ώρα..