Μελαγχολική Τρίτη

Είναι η ευγένεια στοιχείο παιδείας, καλλιέργειας, κουλτούρας; Τείνει να εξαλειφθεί; Όταν εισερχόμαστε σ’ ένα χώρο καλημερίζουμε; Όταν φεύγουμε, αποχαιρετούμε; Τι να μας κάνει να φερόμαστε με αγένεια;

Είναι η ευγένεια στοιχείο παιδείας, καλλιέργειας, κουλτούρας; Τείνει να εξαλειφθεί; Όταν εισερχόμαστε σ’ ένα χώρο καλημερίζουμε; Όταν φεύγουμε, αποχαιρετούμε; Τι να μας κάνει να φερόμαστε με αγένεια;

Είναι η ευγένεια στοιχείο παιδείας, καλλιέργειας, κουλτούρας; Τείνει να εξαλειφθεί; Όταν εισερχόμαστε σ’ ένα χώρο καλημερίζουμε; Όταν φεύγουμε, αποχαιρετούμε; Τι να μας κάνει να φερόμαστε με αγένεια;

Είχε μεγάλα εκφραστικά μάτια, Φορούσε μαύρο, στενό παντελόνι και ένα μπλε φαρδύ φούτερ με το λογότυπο της καφετέριας στην οποία δούλευε. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα και μακριά.

Η κούραση ήταν διάχυτη στο πρόσωπό της. Ήταν, όμως, μια ομολογουμένως πολύ όμορφη κοπέλα .

Σταματούσαν με alarm, ή κατέφθαναν βιαστικοί να προμηθευτούν έναν πολυπόθητο καφέ στο χέρι. Τους καλημέριζε, τους χαμογελούσε, τους μιλούσε όλους στο πληθυντικό. Αυτοί όμως, δεν ανταπέδιδαν, βιάζονταν πολύ. Συχνά, δυσανασχετούσαν, τη κοιτούσαν περίεργα, της απευθύνονταν νευριασμένα.

Έμεναν στην ιδιότητα της σερβιτόρας, της κοπέλας που τους φτιάχνει το καφέ. Γιατί δε μπορούσαν να δουν πόσο όμορφη ήταν; Όχι φτιασιδωμένα όμορφη, αλλά όμορφη στη λιτότητά της.

Έφυγα χαμογελώντας και της ευχήθηκα, καλή δύναμη. Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο με ένα ‘’ευχαριστώ’’. Άκουσα τον επόμενο να της διατάζει την επόμενη παραγγελία.

Άνθρωποι, δουλειές, κύρος, αξίες, θέσεις, δύναμη, λεφτά, όλα περιπλεγμένα στη καθημερινότητά μας και καταλήγουμε να τα τοποθετούμε με λάθος σειρά.

Μου’ ρχεται στη μνήμη ένα επεισόδιο από τους Πρωταγωνιστές. Ρωτάει ο Σταύρος μια ιερόδουλη τι θα την έκανε να αισθανθεί καλύτερα γι’ αυτό που κάνει. Εκείνη, σπαραχτικά απαντάει: ‘’ Να μου λένε ένα ‘’γεια’’, όταν μπαίνω στο αμάξι και μια Καληνύχτα όταν φεύγω. Το ‘’ευχαριστώ’’ ( αυτό στα όνειρά μου).

Και παρά την οπτιμιστική διάθεση του καιρού αυτή η Τρίτη είναι μελαγχολική.