Giving and taking
Λόγια, σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Να προτείνουμε αυτό, να αλλάξουμε εκείνο. Ζωή μοιρασμένη. Από την τάδε ώρα μέχρι εκείνη να κυνηγάς τις ‘’δύσκολες’’ καταστάσεις. Εργασίες, προγράμματα, παιδαγωγικές μεθόδους . Όλα ευεργετικά για το νου. Αλλά κοπιαστικά και μη αποδοτικά. Κι η απόδοση δεν είναι πια τόσο η χρηματική καταβολή, όσο ένα νεύμα., ένα χαμόγελο, μια καλυτέρευση της θλιβερής , απογοητευτικής, μονότονης βιωματικής σου εμπειρίας.
Λόγια, σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Να προτείνουμε αυτό, να αλλάξουμε εκείνο. Ζωή μοιρασμένη. Από την τάδε ώρα μέχρι εκείνη να κυνηγάς τις ‘’δύσκολες’’ καταστάσεις. Εργασίες, προγράμματα, παιδαγωγικές μεθόδους . Όλα ευεργετικά για το νου. Αλλά κοπιαστικά και μη αποδοτικά. Κι η απόδοση δεν είναι πια τόσο η χρηματική καταβολή, όσο ένα νεύμα., ένα χαμόγελο, μια καλυτέρευση της θλιβερής , απογοητευτικής, μονότονης βιωματικής σου εμπειρίας.
Λόγια, σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Να προτείνουμε αυτό, να αλλάξουμε εκείνο. Ζωή μοιρασμένη. Από την τάδε ώρα μέχρι εκείνη να κυνηγάς τις ‘’δύσκολες’’ καταστάσεις. Εργασίες, προγράμματα, παιδαγωγικές μεθόδους . Όλα ευεργετικά για το νου. Αλλά κοπιαστικά και μη αποδοτικά. Κι η απόδοση δεν είναι πια τόσο η χρηματική καταβολή, όσο ένα νεύμα., ένα χαμόγελο, μια καλυτέρευση της θλιβερής , απογοητευτικής, μονότονης βιωματικής σου εμπειρίας.
Λόγια, σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Να προτείνουμε αυτό, να αλλάξουμε εκείνο. Ζωή μοιρασμένη. Από την τάδε ώρα μέχρι εκείνη να κυνηγάς τις ‘’δύσκολες’’ καταστάσεις. Εργασίες, προγράμματα, παιδαγωγικές μεθόδους . Όλα ευεργετικά για το νου. Αλλά κοπιαστικά και μη αποδοτικά. Κι η απόδοση δεν είναι πια τόσο η χρηματική καταβολή, όσο ένα νεύμα., ένα χαμόγελο, μια καλυτέρευση της θλιβερής , απογοητευτικής, μονότονης βιωματικής σου εμπειρίας.
Τρελαίνεσαι για αυτή την επαφή με τα παιδιά. Δένεσαι, δένονται, θυμάσαι λεπτομέρειες από τη ζωή τους, θυμούνται σε λάθος στιγμές δικές σου. Γίνεσαι αδιάσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Τους διαιωνίζεις απαρχαιωμένες μεθόδους σχολικών προγραμμάτων . Όχι από έλλειψη δικής σου όρεξης ή γνώσης της κατάλληλης προσέγγισης αλλά με αντίπαλο το μοχθηρό χρόνο, τι να πετύχεις;
Μέσα σε προκαθορισμένα όρια καλείσαι να αντιστρέψεις το γκρίζο ‘’δε το καταλαβαίνω’’ σε πολύχρωμο ‘’εύκολο, το έμαθα’’. Τι κι αν είναι δυσχερές όλο αυτό, βρίσκεις τρόπους και το διαχειρίζεσαι.
Στην άλλη σου μισή , καθημερινότητα ή ζωή, καταγράφεις ερεθίσματα, αναζητάς διακαώς δημιουργικούς ανθρώπους. Αυτοί επιθυμείς να κάνουν τη διαφορά και βουτάς στην αναζήτηση της εκφραστικότητας. Μελετάς προσωπικότητες, θέλεις να βγάλεις το μέχρι τώρα ανείπωτο, συνθέτεις ερωτηματολόγια και περιμένεις ευρηματικές απαντήσεις. Η διαδικασία μέχρι τη δημοσίευση μιας συνέντευξης ή ενός άρθρου είναι καταβύθιση σε εσώτερα Εγώ που σου αλλάζουν το βιωμένο Τώρα.
Ταξιδεύεις, ονειρεύεσαι, ζεις ξανά και ξανά παθιασμένα. Όταν δημοσιεύεται κάτι δικό σου, χαμογελάς αλλά μελαγχολείς γλυκά. Τελείωσε, πάμε στο επόμενο, λες. Ίσως να το σταματήσω οριστικά, τι νόημα έχει; Αδιάφορο ή περιττό στα μάτια της κοινής μάζας (έλεγε στο Υπόγειο, Ντοστογιέφσκι). Απουσιάζει, βλέπετε, το ‘’δια ταύτα’’. Εκεί στο ‘’κατώφλι’’ των αποφάσεων, κάνεις το μοναδικό πράγμα για το οποίο χωρίς δεύτερες σκέψεις σε μετασχηματίζει ολοσχερώς και ναι, αβίαστα, ναι, σε καλύπτει.
Η επόμενη συνέντευξη ακολουθεί. Προσγειώνεις των εαυτό σου με το επιχείρημα ότι κάποτε θα στερέψεις από ιδέες, διάθεση ή πρόσωπα που σε εξιτάρουν. Αλλά, πριν προλάβεις να ολοκληρώσεις τη ματαιωτική σου σκέψη, κυοφορείς νέες προτάσεις. Πως γίνεται; In a mysterious way of giving and taking.