Μάνος Ψιστάκης: ”Δε μπορείς να έχεις για Μπετόβεν σου το Φοίβο και Σινάτρα σου τον κάθε σκύλο”

19/02/2013

Ηθοποιός και σεναριογράφος πολύ ταλαντούχος ο Μάνος Ψιστάκης αποφασίζει να μιλήσει για όλους και για όλα. Ένα Αμάρτημα …που δεν θα μας ξεπλένει!! Σε ένα χείμαρρο αποκαλύψεων για την δουλειά του, την οικονομική κρίση, τον Αλέξανδρο Ρήγα, τον έρωτα αλλά και ότι άλλο δεν μπορείτε ούτε καν να φανταστείτε, μιλάει αποκλειστικά στο Χάι.

Οικονομική κρίση. Θα μου μιλήσεις για αυτην και πως εσύ την αντιμετωπίζεις;

Της οικονομικής χρεοκοπίας, προηγήθηκε η κοινωνική, καλλιτεχνική και πνευματική χρεοκοπία. Είναι πολύ δύσκολο να φέρεις έναν εκπαιδευμένο και καλλιεργημένο λαό σε κατάσταση σήψης. Για να παρουσιάσουμε ως πολίτες τη σημερινή εικόνα διάλυσης, περάσαμε από όλα τα στάδια της παρακμής. Η ποδηγέτηση της κοινωνίας μέσω των απαιτήσεων για άμεση γκλαμουριά. Ο χειραγωγός Πέτρος Κωστόπουλος (και τελικά όπως αποδείχθηκε άλλωστε, χωρίς να έχει ο ίδιος κακό σκοπό) που ώθησε τον Έλληνα στον ψευδεπίγραφο high Society τρόπο ζωής. Εντελώς ξαφνικά, όλοι οι νέοι της δεκαετίας του 90, έμαθαν πως είναι απολύτως αναγκαίο να μένουμε σε πανάκριβα Loft, να έχουμε οπωσδήποτε εξοχική κατοικία στις απανταχού χιονισμένες «Αράχωβες», να οδηγούμε ονειρικά εξωτικά αυτοκίνητα και να συνοδευόμαστε από δίμετρες μοντέλες. Η «Κωστοπουλειάδα», έχτισε «γυάλινους κόσμους» πάνω σε άμμο και τους φώτισε ιδανικά με χάρτινα φεγγαράκια.. Τη δεκαετία του 2000, οι επαγγελματίες πια «δανειολήπτες», είχαν ένα ακριβό σπίτι, μια Cayenne αλλά και κάτι πιο σπορ στο γκαράζ τους, για να αλλάζουν και «οδηγικές» παραστάσεις, εξοχικό στα χιόνια, εξοχικό στη θάλασσα, φορούσαν Αρμάνι για να ξεχ(Αρμανι)άσουν και κατέθεταν αρκετά μεγάλο ποσοστό του δανείου που είχαν προμηθευτεί, στα μπροστινά τραπέζια (τραπέζια πίστα) των εξελιγμένων, σχεδόν Χολιγουντιανών σκυλάδικων.

Μιλάς με πολύ πικρία και θυμό για όλο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας; Γιατί;

Γιατί, Άννα μου έχω ένα θυμό μεγάλο. Δε μπορείς να έχεις για Μπετόβεν σου το Φοίβο, για Σινάτρα σου τον κάθε σκύλο, για Άρθουρ Μίλλερ σου την τηλεόραση, για ενημέρωσή σου κοριτσάκια που έγιναν «αρχισυντάκτες» σε μια νύχτα και δημοσιογράφους νονούς με εκατομμύρια από εκβιασμούς, για εκπαίδευση σου τη βαθμοθηρία των Πανελληνίων εξετάσεων, για περιουσία σου το σύνολο των δανείων που έχεις πάρει και να μην χρεοκοπήσεις! Δε γίνεται. Η πραγματική ευημερία υπόκειται σε ποιοτικούς και ποσοτικούς νόμους και τους καταπατήσαμε όλους!

Όλο αυτό πως πιστεύεις πως έχει δημιουργηθεί; Είναι καθαρά θέμα των πολιτικών και όλων αυτών που έκαναν;

Δε με εκπλήσσει καθόλου το κατάντημά μας. Είμαστε μια μπάλα πάνω σε τραπέζι πινγκ- πονγκ. Από τη μια μας χτυπούν για να γίνουμε μέρος της «προηγμένης» Δύσης και από την άλλη μας χτυπούν για να επανέλθουμε στο Δυτικότερο άκρο της «ΤουρκΑνατολής». Όπως αντιλαμβάνεστε στο παιχνίδι του πινγκ- πονγκ, τη χειρότερη δυνατή θέση, την έχει η μπάλα και πάντα καταλήγει με πονοκέφαλο..
Οι ευθύνες όμως που έχουμε απέναντι στη σημερινή κατάσταση πρέπει να καταμεριστούν δίκαια.
Το «μαζί τα φάγαμε» που δήλωσε αυτό το περίεργο τεράστιο Ον, δεν απέχει από την πραγματικότητα. Ωστόσο, ο Τσοχατζόπουλος για παράδειγμα, που παρήγγειλε τα «υποβρύχια της Πίζας», έφαγε πολλά περισσότερα από κάποιον, ο οποίος απλά βολεύτηκε στον δημόσιο τομέα. Και ας μη γελιόμαστε. Οι «Τσοχατζόπουλοι» είναι πάνω από 1000 και όχι μόνο ο ένας που πλήρωσε για όλους και είναι στη φυλακή.
Έρχονται στιγμές που πιστεύω ότι η μαφιόζικη ισορροπία μεταξύ των δημοσιογράφων που έχουν στοιχεία για πολιτικούς και τους κρατούν στο χέρι και των πολιτικών που γνωρίζουν πως οι δημοσιογράφοι έχουν «φάει» και τους κρατούν αντιστοίχως στο χέρι, χωρίς κάποιος να «δίνει» κάποιον, μπορεί να διαλυθεί και να καταρρεύσει μόνο με μια πυρηνική βόμβα. Έρχονται στιγμές που πιστεύω πως αυτός ο βασανισμένος λαός δε θα έχει ποτέ τα «κοχόνες» για να βγει από μόνος του στο φως.
Όταν βλέπω Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη να υπόσχονται σωτηρία, τους απολαμβάνω σαν ένα καλούτσικο stand up comedy show.
Όταν βλέπω άλλους να έχουν σιχαθεί τις κυβερνήσεις και να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Αλέξη Τσίπρα, σταματάω το γέλιο και αρχίζω να κλαίω. Όσον αφορά στο μαυσωλείο του Στάλιν και στους λιγοστούς πια εκπροσώπους του, δε θέλω ούτε να το σχολιάσω. Το αποτυχημένο παρελθόν που έχει καταρρεύσει ΔΕ μπορεί να μου εγγυηθεί κανένα μέλλον.

πηγή: Περιοδικό ΧΑΙ