Aποδοχή της ετερότητας ή οξύτατη κριτική;

Το δώρο που μπορεί να σου κάνει η ειδική αγωγή ως άνθρωπο είναι να εξελίξει το νου και τη ψυχή σου. Να αποδέχεσαι το διαφορετικό, το έξω από σένα, να μπορείς να συνυπάρξεις και όχι να διαχωρίζεις ανθρώπους σε κατηγορίες.

Στο πρώτο σφάλμα που πέφτεις, είναι όταν έτοιμη, σίγουρη και πεπεισμένη ανοίγεις διάπλατη αγκαλιά για όλα τα παιδιά μη τυπικής ανάπτυξης. Η καθημερινότητα όμως σου λέει άλλα. Αποδέξου τους όλους τους ανθρώπους με προβλήματα ή μη. Μπορείς; Μπορείς να μην ασκείς οξύτατη κριτική; Είσαι σε θέση να μη μετράς τα σφάλματα των άλλων; Να μη μιλάς με τόση ευκολία για τη ζωή τους; Να μη σ’ ενοχλεί το φέρεσθαι;

Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να τους διορθώσει. Δεν διορθώνουμε ανθρώπους, αποδεχόμαστε τις ιδιαιτερότητές τους, μαθαίνουμε να μη μας ενοχλούν και στην καλύτερη περίπτωση διαχωρίζουμε τη θέση μας. Αυτό είναι η πιο έξυπνη κίνηση, κάνουμε λίγα βήματα μακριά.

Δεν έχει πια και τόση σημασία να υποδείξουμε σε κάποιον να μην είναι αθυρόστομος δημοσίως, να μη φέρεται παιδιάστικα ή να αποπνέει κύρος αλλά να βλέπουμε τα όσα κάνει και να ακολουθούμε διαφορετική πορεία.

Εγώ στρίβω κάπου αλλού και σ’ αφήνω εδώ μ’ όλα αυτά που κουβαλάς και πιστεύεις. Μπορεί να βρεθούμε περιφερειακό μπορεί και όχι.