Λευτέρης Παπαδόπουλος : Με αποκαλούσαν “ο γιος της καθαρίστριας”!

Τι δηλώνει ο σπουδαίος στιχουργός;

 

Ένας από τους μεγαλύτερους στιχουργούς της χώρας που έχει γράψει 1.200 τραγούδια, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έδωσε μια συγκλονιστική συνέντευξη και μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τις σπουδές του, τη δημοσιογραφία, τις συνεργασίες του με μεγάλους τραγουδιστές και για το αγαπημένο του τετράστιχο που θα ήθελε να μείνει στην ιστορία.

Τα χρόνια που καθόρισαν την ψυχή του: “Πήγα γυμνάσιο σε αυτό το κτίριο που αργότερα ονομάστηκε βίλα “Αμαλία”. Η μάνα μου εργαζόταν εκεί καθαρίστρια. Οι καθηγητές, κατά κανόνα, ήταν αγράμματοι άνθρωποι, με κακό παιδαγωγικό επίπεδο. Με αποκαλούσαν, θυμάμαι, “ο γιος της καθαρίστριας”. Δεν το λένε αυτό σ’ ένα παιδάκι, θα πληγωθεί. Ήμουν πολύ καλός μαθητής. Όχι γιατί είχα καμιά ιδιαίτερη έφεση – διάβαζα από άμυνα.”

Συμμαθητές του ήταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο Αλέκος Φασιανός και ο Χρήστος Γιανναράς: “Με τον Γιανναρά και τον Αγγελόπουλο δεν έκανα πολύ παρέα. Είχαμε μια κόντρα γιατί ήταν χριστιανόπουλα και πήγαιναν στο Κατηχητικό. Αντίθετα, οι άλλοι δύο ήμασταν πιο αριστεροί. Βασίλευε ένας τρόμος, όμως, εκείνη την περίοδο και δεν μπορούσες εύκολα να δείξεις ότι είχες αντίθετη άποψη από αυτήν του κατεστημένου. Από διάφορα στοιχεία μιας κουβέντας μπορούσες μόνο να καταλάβεις ότι κάπου αλλού το πήγαινε κάποιος. Αυτή η τετράδα που σου ανέφερα, όμως, παρά τις διαφωνίες που μπορεί να είχε μεταξύ τους, είχε κι έναν ισχυρό συνεκτικό δεσμό, την αγάπη για τη λογοτεχνία”.

Η δυσκολότερή του συνεργασία: “Οι τραγουδιστές είναι περίεργη φάρα”

“Ο δυσκολότερος για ‘μένα ήταν ο Απόστολος Καλδάρας. Έχει γράψει, βέβαια, ένα μαγικό τραγούδι, το “Νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι”. Ήξερε γράμματα, αλλά προερχόταν από μια σχολή λαϊκού τραγουδιού που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του κάποια κλισέ. Ζητούσε να τα βρει μέσα στο τραγούδι που του έγραφες εσύ. Εγώ είχα άλλη άποψη. Είχα ξεκινήσει με τον Ξαρχάκο, με τον Λοΐζο, που έχω γράψει τα περισσότερα του τραγούδια, και είχαμε άλλου είδους συνεργασία. Ο Καλδάρας ήταν δύστροπος και μου είχε αφήσει μια δύσκολη γεύση. Ας πούμε, το τραγούδι “Γιε μου”, αλλιώς το έγραψα κι αλλιώς βγήκε. Έλεγε να μην το κάνω έτσι γιατί ήταν ποιητικό και σαχλαμάρες. Το τραγούδι έγινε σουξέ, έφερε ξανά στο προσκήνιο τον Κόκοτα, αλλά δεν είναι εκατό τοις εκατό δικό μου τραγούδι. Οι τραγουδιστές είναι περίεργη φάρα. Δεν μπορούσες να συζητήσεις μαζί τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε, και τότε και τώρα, ήταν να πάρουν το τραγούδι σου και να το κάνουν επιτυχία για να μπορούν να πάνε στο νυχτερινό κέντρο και να πάρουν από τον ιδιοκτήτη όσο πιο πολλά μπορούν.”

Το τετράστιχο που θα ήθελε να μείνει στην ιστορία

“Αν καταστρεφόταν ο κόσμος, από τα 1.200 τραγούδια που έχω γράψει, θα διάλεγα να απομείνει το “Σαββατόβραδο στην Καισαριανή” γιατί έχει ένα σπουδαίο τετράστιχο: “Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά”. Μόνο αυτό αν έμενε, θα ήμουνα ευχαριστημένος.”

Πηγή: Lifo