“Πριν τα Μεσάνυχτα”: Οι ατέλειες συνθέτουν την τελειότητα

Γράφει ο Παναγιώτης Βασιλακόπουλος

Ένα εισιτήριο η αρχή της τριλογίας. Το εισιτήριο τρένου που οδηγεί στην γνωριμία. Ένα εισιτήριο και το τέλος της. Το εισιτήριο προς την πραγματική μεταξύ τους αποδοχή.

Η συγκεκριμένη τριλογία ολοκληρώνεται με τον πιο ρεαλιστικό και ουσιαστικό τρόπο. Η αλήθεια και το πραγματικό νόημα του όλου εγχειρήματος δεν έγκειται ούτε στην τυχαία γνωριμία του Jesse με τη Celine ούτε στο ρομαντικό παιχνίδι της μοίρας που τους φέρνει τελικά μαζί. Βρίσκεται στην τελευταία 5λεπτη σεκάνς του “Before Midnight ” όπου συνειδητοποιούν ΓΙΑΤΙ ακριβώς είναι για να είναι μια ζωή μαζί.

Είναι περιττό να αναφερθώ λεπτομερώς στη σκηνοθεσία, στη φωτογραφία, στο μοντάζ και να αρχίζω να εξυμνώ το γεγονός πως η ταινία ειναι εξ´ ολοκλήρου γυρισμένη στην Ελλάδα.

Όλα τα παραπάνω επισκιάζονται από την εκπληκτική στιχομυθία και την “εξωγήινη” χημεία των δυο πρωταγωνιστών. Και στο Τιμπουκτού να είχε γυριστεί η ταινία, η αίσθηση θα παρέμενε ιδια. Οι χαρακτήρες πια έχουν γινει δεύτερο δέρμα για τους Ethan Hawke και Julie Delpy γεγονός που σε οδηγεί ορισμένες φορές ως θεατή να νομίζεις πως είσαι ένας αδιάκριτος παρατηρητής που κρυφακούει τις προσωπικές τους συζητήσεις. Είναι ευθραστοι, ανικανοποίητοι, ευέξαπτοι, εκνευριστικοί και πολλά πολλά άλλα.

Με δυο λέξεις: καθημερινοί άνθρωποι. Διαπιστώνεις να ξετυλίγονται στην οθόνη σου με αφοπλιστική ειλικρίνεια όλες οι πτυχές του δικού σου εαυτού. Και ταυτίζεσαι. Θέλεις, δε θέλεις.

Ο Richard Linklater επιμένει στην ανάδειξη και στην παρουσίαση των ανθρώπινων ατελειών. Οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση καταλήγουν να συνθέτουν την τελειότητα. Και εδώ είναι το οξύμωρο και παράδοξο της ταινίας. Και λειτουργεί αριστουργηματικά. Σε μουδιάζει. Σε προβληματίζει. Και στο τέλος σε λυτρώνει.

Άλλωστε αυτός δεν είναι ο σκοπός της τέχνης;