Αναγνωστάκος – Αλεξανδρόπουλος: ”Δεν μπορεί κανένας να τρέξει μαραθώνιο, αν κάνει προπόνηση στο κρεβάτι”

Παναγιώτης Αναγνωστάκος –  Γιώργος Αλεξανδρόπουλος.

Δύο φυσιοθεραπευτές καταπληκτικοί που μας μιλάνε αποκλειστικά για όλα όσα έχουν δεί, για όλα όσα μπορούμε να κάνουμε οι άνθρωποι και να βελτιώσουμε την ζωή μας. Εξαιρετικοί επαγγελματίες αλλά πάνω από όλα άνθρωποι στον χώρο της φυσιοθεραπείας είναι κοντά μας, κοντά σε όλους όσους έχουν ανάγκη με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Απολαύστε μια συζήτηση που, Ναι είμαι πολύ σίγουρη πως θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεστε !! 

Φυσιοθεραπευτές. Τι σημαίνει φυσιοθεραπευτής;

Πολλοί το μπερδεύουν. Φυσιοθεραπευτής και φυσικοθεραπευτής, είναι το ίδιο.

Φυσιοθεραπευτής βγαίνει από τον αγγλικό όρο physiotherapy και φυσικοθεραπευτής, από το physical therapy που σημαίνει θεραπεία με φυσικά μέσα. Όπως το φως, το νερό, ο υπέρηχος. Πολλοί λένε, «Πώς μπορεί ένα μηχάνημα μπορεί να είναι φυσικό μέσο;» Μπορεί, γιατί τα κύρια χαρακτηριστικά του, αυτά που χρησιμοποιεί, υπάρχουν γύρω μας.

Πώς αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε μ’ αυτό;    

Από μικροί, είχαμε κλίση σε κάποια μαθήματα και κάποιες επιστήμες. Δεν καταφέραμε να περάσουμε ιατρική, αλλά καταφέραμε και περάσαμε στην Φυσικοθεραπεία Αθήνας.

Είστε φίλοι;

Κολλητοί από την πρώτη γυμνασίου. Στο ίδιο θρανίο.

Και η φιλία εξελίχθηκε σε συνεργασία;

Από 12 χρονών, δημιουργήσαμε παράλληλους χαρακτήρες.

Πολλοί νομίζουν ότι είμαστε αδέλφια. Αλλά έχουμε κοινούς ορίζοντες. Έχουμε άπειρα βιώματα μαζί, πολύ περισσότερα απ’ ότι με τους αδελφούς μας.

Έχουμε παντρευτεί τις γυναίκες μας, με έξι μήνες διαφορά και τα παιδιά μας, έχουν διαφορά 28 μέρες. Ούτε ραντεβού να είχαμε.

Ακόμα και ο έρωτας της ζωής σας, μπήκε ταυτόχρονα.

Πολύ κοντά.

Ακόμα και τα παιδιά μας, έχουν πολύ καλή σχέση.

Είναι φιλαράκια; Είναι κοντά;

Είναι 2,5 χρονών και είναι κολλητοί.

Αγόρια;

Αγόρι και κορίτσι.

Έχετε ένα πολύ ωραίο κέντρο φυσικοθεραπείας, με πολλά περιστατικά. Πώς τα αντιμετωπίζετε;

Με αγάπη. Το πρώτο μας μέλημα, είναι να γίνεται σωστή δουλειά, κι αυτό γίνεται κοιτώντας τον άνθρωπο, κι όχι μόνο το οικονομικό σκέλος. Σαφώς είμαστε επαγγελματίες, αλλά μας ενδιαφέρει πρώτα να κτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης.

Για τον καθένα, το πρόβλημά του, είναι το πιο δύσκολο στον κόσμο. Είτε μια τενοντίτιδα, είτε ένα τροχαίο, ή μια παραπληγία ή τετραπληγία και είναι στο καροτσάκι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ή μικρότερο πρόβλημα. Εμείς πρέπει να το λύσουμε, όποιο κι αν είναι.

Εσείς, σαν Παναγιώτης και σαν Γιώργος, πώς το αντιμετωπίζετε αυτό;

Μας έκανε καλύτερους ανθρώπους.

Η επαφή μας με βαριά περιστατικά, μας κάνει να εκτιμήσουμε πράγματα στην καθημερινότητά μας και να τα δούμε πιο βαθιά. Μας έχει ωριμάσει.

Ο πρώτος κανόνας, είναι ότι πρέπει να βλέπουμε τους ασθενείς, σαν να είναι συγγενείς μας. Πώς θα συμπεριφερόμασταν; Με τον καλύτερο τρόπο.

Το πετυχαίνετε πάντα;

Προσπαθούμε.

Είμαστε μια ομάδα, δεν είμαστε μόνοι μας.

Έχετε κι άλλους συνεργάτες, είστε μεγάλη ομάδα.

Ναι.

Της ίδιας φιλοσοφίας;

Με τις ίδιες αρχές.

Όσο περίμενα να σας δω, στην αίθουσα αναμονής, μου λέγανε ότι είστε πολλοί καλοί. Είναι ωραίο να βλέπεις αυτή την ατμόσφαιρα και ν’ ακούς αυτά τα λόγια και να νιώθεις την καλή ενέργεια του φυσικοθεραπευτηρίου.

Αυτό γουστάρουμε κι εμείς.

Ο νούμερο δύο κανόνας και είναι στο επιστημονικό κομμάτι, είναι ότι προσπαθούμε να βρούμε τη λύση στην αιτία που προκάλεσε το πρόβλημα. Ένα απλό παράδειγμα. Το να παίρνει κάποιος αντιφλεγμονώδη ή μυοχαλαρωτικά για μια δισκοκήλη στη μέση, δεν θα του λύσει το πρόβλημα. Απλά, θα του μειώσει τα συμπτώματα. Πρέπει να αποσυμπιεστούν τα νεύρα που πιέζονται.

Υπάρχουν λύσεις για όλα;

Για τα μυοσκελετικά, ναι. 100%. Στα νευρολογικά, μερικές ασθένειες είναι ανίατες. Όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Υπάρχει όμως βελτίωση του τρόπου ζωής.

Μίλησα με τον Πρόεδρο του Συλλόγου ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας Δωδεκανήσου, όπου υπάρχει κι ένα παιδί 10 χρονών. Γιατρός ο ίδιος, ψυχίατρος, μέλος στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, κι έχει ο ίδιος σκλήρυνση κατά πλάκας. Σοκαρίστηκα από την καλή ψυχολογία του και τον τρόπο που το αντιμετωπίζει.

Αυτά που έζησε, έχουν κτίσει έναν φοβερό χαρακτήρα.

Γι’ αυτό σας ρώτησα. Με όλα αυτά που αντιμετωπίζετε, φεύγετε από δω και είστε καλά;

Έχουμε κάποιες μικρές βαλβίδες αποφόρτισης. Είτε κάνοντας μια βόλτα με τα πόδια, είτε, τώρα τελευταία, παίζοντας τένις.

Ποια είναι η πιο δύσκολη περίπτωσή σας; Πόσα χρόνια υπάρχει το ιατρείο;

Είμαστε στο χώρο 17 χρόνια. Το κέντρο είναι στα 8 χρόνια, κι έχουμε κι ένα κέντρο στη  Μύκονο, συνεταιρικά με κάποιον, τα τελευταία 6 χρόνια.

Τα περιστατικά είναι πολλά, δεν μπορείς να μιλήσεις μόνο για κάποιο.

Έχετε κι επώνυμους πελάτες που μπορεί να μη θέλουν να δείξουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα, αλλά είστε ένα κέντρο που έχει τον μαγνήτη του life style.

Έχουμε βοηθήσει κάποιους.

Κρατάτε όμως την εχεμύθεια. Κάποιος άλλος, μπορεί και να το είχε εκμεταλλευτεί.

Σεβόμαστε τους άλλους. Μπορεί κάποιος να μη θέλει να μοιραστεί ή να μαθευτεί το πρόβλημά του.

Δεν το γνωρίζουμε αυτό ή δεν θέλουμε να το πούμε. Επικοινωνήσαμε με την μητέρα της μέσω της Ζήνας Κουτσέλίνη,  και της είπαμε ότι θα θέλαμε να δούμε αυτό το περιστατικό.

Η Ζήνα μας ήξερε μέσω ενός άλλου περιστατικού, του Δημήτρη Τρύφωνα. Ο Δημήτρης, μετά από ένα τροχαίο, παρέλυσε το αριστερό χέρι του. Έκανε τέσσερα αποτυχημένα χειρουργεία στο χέρι του, κι εμείς τον βοηθήσαμε. Δουλεύοντας παλιά στο ΚΑΤ, γνωρίζαμε κάποιον που θα μπορούσε να λύσει χειρουργικά το πρόβλημά του. Ο κύριος Δήμος Ευσταθόπουλος δεν του πήρε, προς τιμήν του, χρήματα. Πληρώθηκε το νοσοκομείο.

Το παιδί είχε οικονομικό πρόβλημα;

Μεγάλο. Βλέπαμε εκείνη την ώρα την εκπομπή κι επικοινωνήσαμε, γιατί θελήσαμε να βοηθήσουμε το παιδί.

Μίλησε αγνά και καθαρά. Τον εκτιμήσαμε σαν άνθρωπο.

Προσπαθούμε, κάθε φορά, να μπαίνουμε στην καθημερινότητα του άλλου. Είδαμε ένα παιδί από την Κέρκυρα που εδώ δεν είχε γνωστούς κι ανθρώπους να το βοηθήσουν. Ήταν εδώ μόνος του, είχε χάσει τον πατέρα του, δεν μπορούσε να δουλέψει και να βγάλει χρήματα, κι είπαμε να βοηθήσουμε. Μετά από τέσσερα αποτυχημένα χειρουργεία, έγινε το πέμπτο, πετυχημένο. Τώρα πάμε για να αποκτήσει κίνηση στα χέρια. Δεν κουνούσε ούτε τα πόδια του. Έχει να κάνει άλλο ένα χειρουργείο.

Τον αναλάβατε εξ ολοκλήρου;

Ναι και ήταν επιλογή μας.

Είστε έτσι σαν χαρακτήρες;

Ναι. Προσπαθούμε, κι οι δύο, να μπούμε στη θέση του άλλου, για να τον βοηθήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο. Όχι μόνο στο κομμάτι της φυσικοθεραπείας, αλλά και γενικότερα στη ζωή.

Με τις παραστάσεις που έχουμε καθημερινά, είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι σε κάποια θέματα.

Η συνέντευξη γίνεται για να σας γνωρίσει ο κόσμος και όχι για να έχετε δουλειά. Το διευκρινίζουμε αυτό.

Είστε δυο άνθρωποι με γνώσεις και δυνατότητες να βοηθήσετε κόσμο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό σκέλος. Κάποιος μπορεί να έχει τα χρήματα για ένα χειρουργείο, αλλά να μην γνωρίζει τον γιατρό ή να σας χρειάζεται για να γίνει καλά.

Δεν έχουμε ανάγκη από κάτι τέτοιο.

 

Δεν μπορεί κανένας να τρέξει μαραθώνιο, αν κάνει προπόνηση στο κρεβάτι.

Είναι ότι ωραιότερο έχω ακούσει. Σαν ατάκα, σαν τίτλος. 

Σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι από μας, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ότι κάνουμε στους ασθενείς, είναι για καλό.

 

Τι είναι αυτό που αλλάζει νευρολογικά πάνω μας για να το καταφέρουμε; Με την προπόνηση θ’ αυξηθεί το κυκλοφορικό μας, η μυική μας δύναμη και θα τα καταφέρουμε. Το πόση προπόνηση θα χρειαστεί, εξαρτάται από πολλά. Την δυναμική του καθενός μας, δεν την γνωρίζει κανείς. Εμάς μας ενδιαφέρει όλοι οι ασθενείς μας να έχουν ποιότητα ζωής!!

Είστε γενναιόδωροι και θέλετε να δώσετε πράγματα σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.

Έχουμε πάρει αγάπη από τον κόσμο. Νιώθουμε γεμάτοι και θέλουμε αυτή την αγάπη να την δώσουμε πίσω. Έχουμε φέρει ότι καλύτερο υπάρχει σε μηχανήματα, δαπανώντας τεράστια χρηματικά ποσά που ακόμα χρωστάμε στις τράπεζες. Στόχος μας είναι να μπορέσουμε, κάποιες ώρες της ημέρας, να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας δωρεάν σε ανθρώπους που μας χρειάζονται. Ακόμα δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Αυτό είναι το όνειρό σας;

Ακριβώς.

 Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και μέσα από τη συνέντευξη, σίγουρα θα σας γνωρίσουν και άνθρωποι ή σύλλογοι που θα θέλανε ν’ ασχοληθούν μ’ αυτό.

Αυτό θέλουμε κι εμείς. Να βοηθήσουμε σαν ιδιώτες. Μόνο αν βοηθήσει ο ένας τον άλλον, μπορούμε να προχωρήσουμε.

Άλλα όνειρα έχετε; Πιο προσωπικά;

Το δικό μου είναι να μπορέσουμε να γυρίσουμε όσα περισσότερα μέρη του κόσμο γίνεται. Αυτό είναι το νούμερο δύο. Το νούμερο ένα είναι να είναι καλά οι δικοί μας άνθρωποι. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί καθημερινά βλέπουμε τι γίνεται.

Πώς μπορεί ν αλλάξει η ζωή μας σε λίγα λεπτά; Γιατί έχετε κι άτομα από ατυχήματα.

Ναι, κι έχουμε γίνει άτομα κατά των μηχανών. Θέλουμε κάποια στιγμή να έρθουμε σ’ επαφή  με τον Τάσο Μαρκουίζο, τον γνωστό Ιαβέρη που κάνει ένα πολύ σοβαρό έργο για την αντιμετώπιση της απειρίας και της έλλειψης παιδείας του Έλληνα οδηγού. Ενημερώνει σχολεία και στρατόπεδα και θα θέλαμε να συμμετάσχουμε αφιλοκερδώς στην προσπάθειά του. Να είμαστε κι εμείς εκεί με κάποια περιστατικά ή και με βίντεο οδηγών που γίνανε ασθενείς, με σκοπό την ενημέρωση της νέας γενιάς, γιατί αυτή είναι το μέλλον. Αυτό θα θέλαμε να είχε γίνει και σε μας όταν ήμασταν πιτσιρίκια και δεν έγινε ποτέ. Είναι δική μας αμέλεια που ακόμα δεν έχουμε έρθει σ’ επαφή μαζί του.

Είστε οικογενειάρχες. Χρόνο έχετε;

Αυτό είναι ένα πρόβλημα. 17 χρόνια τώρα, δεν έχουμε βρει τη χρυσή τομή. Ο καθένας που έχει έναν δικό του άνθρωπο στο κρεβάτι δεν αναγνωρίζει αν είναι Κυριακή ή Δευτέρα ή αργία. Δεν ενδιαφέρεται. Κι εμείς το βάζουμε σε δεύτερο ρόλο.

Άρα πάει πίσω η προσωπική σας ζωή.

Λείπουμε στα παιδιά και στις γυναίκες μας. Αυτό που κάνουμε, σίγουρα κλέβει χρόνο από την προσωπική μας ζωή.

Για να συμπληρώσουμε την συζήτηση περί ονείρων, θα θέλαμε να μπορούμε να δουλεύουμε μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Από κει και πέρα να είχαμε χρόνο μόνο για μας.

Το πρώτο όνειρο, μπορεί και να το καταφέρετε. Το δεύτερο δε νομίζω.

Δεν βλέπεις τα παιδιά σου. Στέλνεις φιλάκια από το τηλέφωνο και κάποια στιγμή θες να τα δώσεις ζωντανά, κι εκείνα έχουν ραντεβού.

Μετά τα 14 των παιδιών, αλλάζουν οι ρόλοι. Γινόμαστε εμείς παιδιά.

Τι έχετε να ευχηθείτε;

Υγεία, πάνω απ’ όλα. Με κεφαλαία γράμματα.

Όταν ακούτε κάποιον να μιζεριάζει και να παραπονιέται πως δεν έχει αυτό ή εκείνο, σας γυρίζει το μάτι;

Μας έρχεται μια κουβέντα που είπε η Σπυριδούλα και την πιστεύουμε 100%. «Μακάρι να μην είχα τίποτα, αλλά να γινόταν καλά αυτό το παιδί.»

Αν χάσεις τη δουλειά σου, κάτι μπορεί να γίνει, αν χωρίσεις, δεν θα πεθάνεις. Αν έχεις την υγειά σου, όλα διορθώνονται. Κι  ένα συγκλονιστικό γεγονός. ‘Ένα 16χρονο κορίτσι από την Ξάνθη, ήρθε στην Αθήνα για να βοηθηθεί. Τρία χρόνια μετά, άρχισε να πατάει στα πόδια της. Ο πατέρας της, μας έστειλε ένα μήνυμα που έγινε μάθημα ζωής για μας. Μας είπε πως την προηγούμενη μέρα, πήραμε πολλές ευχές. Εμείς απαντήσαμε πως κάναμε απλά τη δουλειά μας. Μας εξήγησε πως την προηγούμενη μέρα, πήγε στην τουαλέτα 15 φορές, γιατί άκουσε από το παιδί του να τον φωνάζει «Μπαμπά». Κάτι που εμείς θεωρούμε αυτονόητο.

Έτσι θα κλείσω την συνέντευξη. Σας ευχαριστώ πολύ για τα Μαθήματα Ζωής και την όμορφη συζήτηση μας !!!