Αναπάντεχη αρχή-διαφορετική διαδρομή.. Εμείς, εσείς, αυτοί;
Ημέρα Κυριακή και ξεκινώ από τον Βορρά να επιστρέψω στο όμορφο σπιτάκι μου χωρίς την απαραίτητη καφεΐνη να κυλά στο αίμα μου!
Ημέρα Κυριακή και ξεκινώ από τον Βορρά να επιστρέψω στο όμορφο σπιτάκι μου χωρίς την απαραίτητη καφεΐνη να κυλά στο αίμα μου!
Ημέρα Κυριακή και ξεκινώ από τον Βορρά να επιστρέψω στο όμορφο σπιτάκι μου χωρίς την απαραίτητη καφεΐνη να κυλά στο αίμα μου!
Ημέρα Κυριακή και ξεκινώ από τον Βορρά να επιστρέψω στο όμορφο σπιτάκι μου χωρίς την απαραίτητη καφεΐνη να κυλά στο αίμα μου!
Οικογενειακές υποχρεώσεις βλέπεις με ανάγκασαν να χάσω το σαββατόβραδο μου κάνοντας babysitting, βλέποντας ότι κινούμενο έχει κυκλοφορήσει σε εφημερίδα την τελευταία πενταετία και τρώγοντας το απόλυτο junkfood παραβιάζοντας κάθε κανόνα δίαιτας που είχα ορίσει την προηγούμενη, ξεκινώντας ξανά από Δευτέρα!!!
Ποδαράτα λοιπόν (ευκαιρία και για γυμναστική) και φυσικά ηλεκτρικό για τον γυρισμό αφού στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε δεν είναι να κάνεις το λάθος να πάρεις ταξί… και κάπου εκεί αρχίζω να νιώθω εκτός πραγματικότητας και πιο συγκεκριμένα εκτός χώρας! Όχι αγαπημένε-η μου αναγνώστη/στρια δεν είμαι ρατσίστρια, δεν υπήρξα ποτέ και από όσο με ξέρω δεν νομίζω να γίνω και ποτέ αλλά η θέα ήταν τουλάχιστον πρωτόγνωρη και περίεργη! Γιατί θα αναρωτιέσαι!;
Ομολογώ πως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν είναι και η μεγάλη μου αδυναμία και λόγω έλλειψης υποχρεώσεων σε κέντρο και Βόρεια Προάστια δεν τα χρησιμοποιώ και τόσο συχνά! Εντάξει δεν τα χρησιμοποιώ καθόλου εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, το παραδέχομαι! Μετά από καιρό λοιπόν το να βρίσκομαι σε ένα βαγόνι με 5 ακόμα Έλληνες με τάραξε πολύ! Και δεν είναι ο αριθμός και η αρμονία αλλά τα βλέμματα και ο τρόμος που σου προκαλεί να νιώθεις ντόπιος πια! Οι ξένοι στα αυτιά ήχοι και ο τρόπος, η πρωτόγνωρη και τόσο ευρωπαϊκή-υπερατλαντική κουλτούρα και η μυρωδιά της έλλειψης πατρίδας… Μόνη παρηγοριά οι στίχοι του Ελύτη σε μια γωνιά καθώς το βαγόνι την άφηνε πίσω!
Δεν γράφω από φόβο και δεν μοιράζομαι από αγανάκτηση ή από συναισθήματα συνυφασμένα με την περιθωριοποίηση αλλά από λύπη και αγωνία! ”Εκείνοι εδώ άραγε είναι καλά”; Σκεφτόμουν ενώ το βλέμμα μου έφευγε προς τα κάτω για να μην δίνω στίγμα! Εμείς το χάσαμε το κορμί πατριώτη… αλλά εκείνοι άραγε εδώ να είναι καλά; Μετανάστης ή απλά πουλί που το κορμί ταξιδεύει ενώ το μυαλό χάνεται κάπου στo πριν ή στο μετά; Μετανάστης που; Eδώ ή εκεί, εμείς, εσείς, αυτοί; Ποιοι; Αναπάντεχη αρχή-διαφορετική διαδρομή…