Andy Summers (The Police, solo) • Hit Channel

HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αύγουστος 2017. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε με έναν θρυλικό κιθαρίστα: τον Andy Summers. Είναι περισσότερο γνωστός ως κιθαρίστας των Police. Στην καριέρα του έχει συνεργαστεί με τους Zoot Money, Soft Machine, The Animals, Robert Fripp, Robert Wyatt, Kevin Ayers, Jon Lord και πολλούς άλλους.  Λίγους μήνες νωρίτερα, κυκλοφόρησε το τελευταίο του solo album με τίτλο “Triboluminescence”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα  που μας είπε:

Είστε ικανοποιημένος με την ανταπόκριση που λάβατε μέχρι τώρα από τους οπαδούς και τον Τύπο για το “Triboluminescence” album;

Ναι, η ανταπόκριση για το τελευταίο album ήταν πολύ καλή. Ασχολείται πολύ ο Τύπος μ’ αυτό. Υποθέτω ότι αισθάνομαι διαφορετικά απ’ οποιονδήποτε άλλο. Κάνεις μια προσπάθεια για να κάνεις κάτι που ν’ αξίζει τον χρόνο του. Θα ήταν ωραίο να έχω αυτές τις απίστευτες κριτικές γι’ αυτό. Έχω τρελές κριτικές, έτσι ήμουν ευχαριστημένος. Θέλω να πω, η κριτική είναι η αντίδραση. Είναι μεγάλη ερώτηση στην πραγματικότητα, διότι πρώτα απ’ όλα το κοινό είμαι εγώ και θέλω να είμαι ευχαριστημένος με την μουσική. Αν στους άλλους ανθρώπους αρέσει αυτό, τότε αυτό είναι καλό, αλλά κατορθώνω να δώσω κάποιες ιδέες, ενώ κάνω κάτι που είναι ενδιαφέρον για άλλους ανθρώπους.

Μπορείτε να μας περιγράψετε το μουσικό όραμα που είχατε στο “Triboluminescence”;

Νομίζω ότι το μουσικό όραμα είναι κάτι που -σε κάποιο βαθμό – έρχεται ενώ το δημιουργείς. Ξέρεις, είναι σαν το στυλ σου να είναι ένα τίποτα, και προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου σε κάτι. Υποθέτω ότι η κατεύθυνση για τον εαυτό μου είναι ότι προσπαθώ να βρω κάτι που ν’ ακούγεται νέο, φρέσκο. Δεν επαναλαμβάνω κάτι που έχει ήδη κάνει κάποιος άλλος, αλλά προσπαθώ να το ωθήσω στα όρια, όπως και κάνω. Αυτό είναι επίσης χρωματισμένο από αυτό που νομίζω ότι είναι όμορφη μουσική. Τα solos είναι υπέροχα, το παίξιμο είναι δυνατό. Υπάρχουν πολλά κριτήρια που ψάχνω και αυτό εκπληρώνεται: Η μουσική ελπίζω ότι θα είναι ποιητική, το παίξιμο θα είναι πραγματικά καλό. Υπάρχει πολύ καλό κιθαριστικό παίξιμο. Όλα αυτά τα πράγματα προστίθενται. Η μουσική δημιουργεί μια εμπειρία για να εισέρθει, όπως και οι ιδέες που σπρώχνουν το πλοίο σου σε νέα ύδατα.

Πόσο συναρπαστικό ήταν να συνδυάσετε λούπες με μεγάλους τζαζίστες όπως ο Thelonious Monk και ο Miles Davis σε τραγούδια όπως το “Haunted Doll”;

Μου αρέσουν οι λούπες. Το ζήτημα με τις λούπες ως μουσικός είναι ότι αρμονικά μπορείς να αυτοσχεδιάσεις. Αν κοιτάξεις μια λούπα, δεν μοιάζει αρμονικά με την παλαιότερη jazz όπου υπάρχουν πολλές αλλαγές συγχορδιών, οι οποίες αυτή την εποχή μοιάζουν λίγο εκτός ρεπερτορίου. Όταν ήμουν παιδί, μεγάλωνα μαθαίνοντας πώς να παίζω τις αλλαγές των συγχορδιών και πολλοί κιθαρίστες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Και βέβαια ο Miles Davis με τη modalμουσική του στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, ήταν από τους πρώτους που άνοιξαν το δρόμο για αυτό: Από όλες αυτές τις bebop ακολουθίες συγχορδιών, κατόρθωσαν να παίξουν πάνω από 1 ½ ίσως. Φυσικά, για να επιστρέψουμε στο τώρα, τα τελευταία χρόνια, μπορείς να το κάνεις αυτό με λούπες. Στην ουσία, το βρίσκω τόσο συναρπαστικό όσον αφορά τον τρόπο και οι λούπες στην πραγματικότητα γίνονται συμπλήρωμα, απ΄το να είναι φορτωμένο με πιανίστες και μπασίστες που χρησιμοποιούν πολλές διαφορετικές αλλαγές συγχορδιών. Οι λούπες γίνονται η αρμονική υποστήριξη και νομίζω ότι αυτό κάνει τον ήχο πιο σύγχρονο. Μου αρέσει ο χώρος που δημιουργεί.

Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στον τίτλο του album και το περιεχόμενό του;

Στην πραγματικότητα, η λέξη “triboluminescence” («τριβοφωταύγεια») είναι μια επιστημονική λέξη. Σημαίνει: Δημιουργώντας φως από το σκοτάδι. Χτυπάω κάτι για να δημιουργήσω φως. Πίστευα ότι είναι μια πολύ καλή μεταφορά για την πράξη της δημιουργίας της μουσικής. Είσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και με κάποιο τρόπο η δημιουργικότητα ανάβει το λαμπάκι. Έτσι, αυτό το αποκαλούν “triboluminescence”.

Γιατί αποφασίσατε να δουλέψετε μόνος σας στο “Triboluminescence”;

Προφανώς, έχω έναν μηχανικό ήχου. Είμαι στο studio μου παίζοντας όλα τα όργανα μου: Παίζω τα drums, το μπάσο, τα πλήκτρα, ο,τιδήποτε… Φυσικά, έχω κάνει πολλούε δίσκους με πολλούς άλλους μουσικούς. Μερικές φορές, ο drummer και ο πληκτράς μεταφράζουν τη μουσική με τον τρόπο που θέλω. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να το κάνω μόνος μου. Το βρίσκω πολύ απελευθερωτικό και πιο δημιουργικό. Νομίζω ότι μοιάζει πολύ περισσότερο με τη ζωγραφική. Αν χρειαστώ ένα μπάσο, το παίζω. Αν θέλω να παίξω drums, το κάνω. Κάνω ό, τι θέλω και αυτό δουλεύει για μένα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναπαίξω ποτέ με άλλους μουσικούς. Παίζω με άλλους ανθρώπους. Με το συγκρότημα που περιόδευσα στην Κίνα, έπαιξα με έναν άλλο κιθαρίστα και στο Los Angeles επίσης. Παίζω με άλλους ανθρώπους, αλλά αυτός ο δίσκος, το “Triboluminescence”, είναι πολύ προσωπικός και δεν ήθελα πραγματικά να αλλάξει αυτό από κάποιον άλλο. Ξέρεις, αν είχα ένα rhythm section, θα ερχόντουσαν και υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορούν να παίξουν. Θα ήταν πιθανώς σπουδαίοι μουσική, αλλά με βάζεις στη θέση να πρέπει να ερμηνεύσουν τη σύνθεσή μου. Με απογοητεύει κάπως αυτό. Έτσι, θα πρέπει να αναλάβω όλη την ευθύνη και αυτό μου αρέσει.

Απολαύσατε την Νοτιοαμερικάνικη περιοδεία με τους Call the Police;

Ναι, ήταν φανταστικά. Και θα κάνουμε άλλη μία στις αρχές του επόμενου έτους, τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο, νομίζω. Είναι ένα φανταστικό συγκρότημα και ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που είχα ποτέ. Τόσο ο João Barone (drums) όσο και ο Rodrigo Santos (μπάσο) είναι σπουδαίοι μουσικοί. Ήταν μια σπουδαία αίσθηση και μου άρεσε πραγματικά. Οι οπαδοί ήταν πολύ ευχαριστημένοι από εμάς. Πρόκειται για μια πολύ απελευθερωτική εκδοχή της μουσικής των Police και πολύ ενθουσιώδης (γέλια).

Πόσο έχει αλλάξει με τα χρόνια το στυλ παιξίματος σας στην κιθάρα;

Ξέρεις, ποτέ δεν επαναπαύεσαι. Το ελπίζω. Σε κάθε μουσική διαδικασία, παίζω το στυλ μου. Μου αρέσει να παίζω κάθε μέρα και κρατάς τα χέρια σου μεταφορικά και κυριολεκτικά σε κίνηση. Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν το μουσικό ύφος μου και νομίζω ότι ένα πράγμα που έδωσα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι αυτό το στυλ είμαι εγώ. Έχω κάνει περίπλοκους δίσκους και παίζω jazz και πολλά διαφορετικά πράγματα. Είχα έναν ήχο που ο κόσμος αναγνωρίζει, αλλά νομίζω ότι έχει γίνει πιο σοφιστικέ με την πάροδο του χρόνου. Είναι λεπτός για να αυτοσχεδιάσεις και υπάρχουν πολλά samples σ’ αυτόν. Νομίζω ότι ως πραγματικός μουσικός, ως παίκτης, κάνεις όλη αυτή την εξάσκηση και προσπαθείς να συνεχίσεις να ωθείς κάτι στα όρια. Αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει αναγκαστικά να ακούσω κάθε δίσκο που υπάρχει και να προσπαθήσω να ακούγομαι σαν εκείνο το συγκρότημα ή το άτομο. Είμαι αυτός που είμαι. Θέλω να προχωρήσω και νομίζω ότι αν ακούσεις το “Triboluminescence”, θα ακούσεις στυλιστικές αλλαγές στον τρόπο που προσεγγίζω τη μουσική. Αυτός ο δίσκος ακούγεται πολύ διαφορετικός από άλλους δίσκους που έκανα πριν από πολλά χρόνια.

Τι έχετε ανακαλύψει μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ενδιαφέρεστε για τη φωτογραφία;

Ναι, ενδιαφέρομαι για τη φωτογραφία από τις πρώτες μέρες των Police και κάνω πολλά shows, πολλές εκθέσεις. Ελπίζω να κάνω ένα νέο βιβλίο φέτος. Μου αρέσει να κάνω φωτογραφία όταν  το θέλω. Όποτε ταξιδεύω -ταξιδεύω πολύ στην Ασία – φωτογραφίζω αρκετά. Είμαι πολύ αφοσιωμένος σ’ αυτό. Προς το παρόν, διατρέχω όλη μου τη φωτογραφία από την αρχή. Αγόρασα ένα νέο ψηφιακό πρόγραμμα και είναι πραγματικά απίστευτο. Μου επιτρέπει να «σκάβω» και να βρίσκω όλα τα βιβλία που έχω κάνει στη φωτογραφία όλα αυτά τα χρόνια. Είχα την δυνατότητα να ψάξω με διαφορετικό τρόπο. Επιλέγω να κάνω πολλά διαφορετικά βιβλία ή δηλώσεις που ίσως δεν είναι τόσο εύκολα αποδεκτά από πολλά τμήματα. Δουλεύω τώρα πάνω σε ένα solo show: παίζω μουσική αυτοσχεδιάζοντας στη φωτογραφία που προβάλλεται σε μια οθόνη. Έτσι, πηγαίνω τη φωτογραφία μου σε άλλες διαστάσεις. Θα κάνω περισσότερες εκθέσεις μ’ αυτό και θα το κάνω live και με μουσική.

Πόσο συναισθηματικό ήταν να κάνετε το ντοκιμαντέρ “Can’t Stand You Losing You” (2012);

Δεν νιώθω ότι ήταν συναισθηματικό. Οι άνθρωποι πιστεύουν πάντα ότι ήταν πολύ καθαρτήριο. Δεν ήταν πραγματικά συναισθηματικό. Ήταν μια πολύ μακρά διαδικασία. Η ίδια η διαδικασία ήταν τόσο έντονη και μεγάλη, που δεν νομίζω ότι ήταν συναισθηματική. Στην πραγματικότητα, ήταν «Μπορούμε να κάνουμε μια καλή ταινία;» Χρειάστηκαν έξι χρόνια με διαλείμματα για να το ετοιμάσω. Έτσι, δεν ξέρω αν ήταν συναισθηματικό. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι στο τέλος, ήταν κάτι σαν: «Εντάξει, ας το κυκλοφορήσουμε». Ήταν αυτό το είδος αίσθησης. Είμαι κολακευμένος που το έχω κάνει. Και ήμουν πολύ έκπληκτος να γνωρίζω ότι μπορώ να γράψω ένα βιβλίο (σ.σ: “One Train Later” -2006), το οποίο ήταν ένα επίτευγμα και έπειτα προσπάθησα να βρω ανθρώπους για να δημιουργήσουν μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο.

Περιμένατε ότι η σύνθεσή σας “Behind My Camel” θα κέρδιζε το βραβείο Grammy για την Καλύτερη Rock Instrumental Performance το 1982 και γιατί ο Sting το μισούσε τόσο πολύ;

Ήταν ένα δύσκολο μικρό συγκρότημα. Υπήρξαν πολλές τριβές. Πήραμε κάθε μουσικό βραβείο εκείνη την εποχή. Οι Police κυριαρχούσαν στον κόσμο και αυτό είναι το θέμα. Θέλω να πω, κατά κάποιο τρόπο, ήταν υπέροχο και ευχάριστο να κερδίσω ένα βραβείο Grammy για την καλύτερη Rock Instrumental Performance.

Είχατε συνειδητοποιήσει όταν ολοκληρώσατε το album “I Advance Masked”  (1982) με τον Robert Fripp ότι ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του; Είναι απίστευτο album!

Λοιπόν, πιστεύω ότι ίσως ήταν. Ίσως ακούγεται υπερβολικό να το λέω. Θα μπορούσε να είναι όσον αφορά την pop ή την world μουσική περιοχή. Συνέχιζαν να μας συγκρίνουν με τη σοβαρή μουσική ή τη μουσική των διευθυντών ορχήστρας και είπαμε «όχι». Εκείνη την εποχή, φαίνεται ότι είχαμε κάνει κάτι διαφορετικό με τις κιθάρες και είχε πολύ μεγάλη επιρροή σε πολύ κόσμο και αυτό κρατάει ακόμα καλά. Ήταν ένα υπέροχο πράγμα να εκπληρώσουμε. Έτσι, ναι, αυτό είπαμε και θυμάμαι ακόμα ότι η δισκογραφική εταιρεία τότε δεν ήθελε να το κάνουμε. Ρωτούσαν: «Γιατί το κάνετε αυτό;» και «Τι πρέπει να κάνουμε με αυτό;», αλλά στη συνέχεια ο δίσκος πήγε στο top 50 του Billboard chart(γέλια). Ήταν ένα πολύ προκλητικό πράγμα.

Πιστεύετε ότι το punk rock είχε οποιαδήποτε σχέση με τη μουσική ή ήταν απλώς μια εφεύρεση το marketing; Εγώ πιστεύω το δεύτερο.

Ανέκαθεν υπήρχε οργή στη μουσική. Το punk δεν είχε το μονοπώλιο σ’αυτό. Αν εξετάσεις όλη την ιστορία του πώς συνέβη αυτό, σίγουρα από την οπτική γωνία του Malcolm McLaren ήταν πολύ περισσότερο μια ιδέα του marketing, που βασικά έκλεψε από τους New York Dolls στην Αμερική και την πήγε στο Λονδίνο και άλλαξε ολόκληρη τη μουσική βιομηχανία. Από την οπτική του Malcolm McLaren, αυτός δεν έψαχνε για μουσικούς, έψαχνε για αλήτες, για παρίες και όλα τα υπόλοιπα. Ήμουν στο Λονδίνο εκείνη την εποχή και οι Police υποτίθεται ότι ήταν ένα punk συγκρότημα. Ήταν μια πολύ διασκεδαστική εποχή, αλλά δεν ήταν πολύ σοβαρή μουσικά. Δεν υπήρχε πολλή μουσική σ’ αυτό. Είχε περισσότερο σχέση με τη μόδα, το θυμό και το attitude. Αλλά υπήρχαν ένα ή δύο συγκροτήματα που ήταν αρκετά καλά όπως οι Clash, αλλά για όλους αυτούς κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τώρα ποιοι ήταν. Ξεκινήσαμε ως ένα punk συγκρότημα αλλά πολύ νωρίς πήγαμε στις ΗΠΑ και παίξαμε στο CBGB’s και υπήρχαν συγκροτήματα όπως οι Talking Heads και οι Television και δεν το αποκαλούσαν “punk”, το έλεγαν “new wave” και αυτό στην πραγματικότητα ακουγόταν πιο κοντά στη μουσική μας. Σίγουρα το punk είναι attitude. Δεν είχε πολύ σχέση με τη μουσική. Ήταν σχεδόν σαν αντι-μουσική και ακούγεται σαν αντι-μουσική.

Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να παίξετε το “I’m a Believer” στο Top of the Pops με τον Robert Wyatt, τον Nick Mason, τον Fred Frith και τον Richard Sinclair ;

Έχεις κάνει πολλή έρευνα. Θυμάμαι να το κάνω. Ήμουν στους Soft Machine με τον Robert και βρισκόταν σε μια νέα κατάσταση και σκέφτηκα να επιστρέψω όταν μου το ζήτησε. Λατρεύω τον Robert και ήμουν πολύ ευτυχής να κάνω ό,τι θα μπορούσε να τον βοηθήσει την  συγκεκριμένη στιγμή.

Έχετε καθόλου αναμνήσεις από το τζαμάρισμά σας με τον Jimi Hendrix στο Hollywood;

Το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Έγινε σχεδόν μια θρυλική στιγμή. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν οι συγκεκριμένες ηχογραφήσεις και μπορείς να τις βρεις στο διαδίκτυο. Ήμουν κοντά στον Jimi Hendrix αρκετά εκείνη την εποχή γιατί οι Soft Machine είχαν για manager τον τότε manager του Jimi και ξέρεις, ο Chas Chandler έφερε τον Jimi στο Λονδίνο. Ήμουν σ’ αυτή τη σκηνή με τον Jimi. Τη συγκεκριμένη βραδιά ήμουν εδώ στο Los Angeles και πήγα να τον δω να παίζει στο studio. Φυσικά, τον γνώριζα ήδη. Αλλά ήταν μια σπουδαία εμπειρία να τον έχω να παίζει μπάσο (γέλια). Ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει.

Θυμάστε τη συναυλία των Police στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 1980;

Ναι. Το θυμάμαι πολύ, γιατί βέβαια υπάρχει σε film. Υπήρχαν πολλά προβλήματα, υπήρξαν επεισόδια και ήταν η πρώτη συναυλία που είχαν μετά από 13 χρόνια. Ήταν μια σπουδαία συναυλία. Νομίζω ότι υπήρχε κυρίως ένα ενθουσιώδες κοινό και φορτισμένο συναισθηματικά, διότι τα παιδιά μπορούσαν να βγουν και να ακούσουν επαναστατική rock μουσική για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια κυβερνητικής καταστολής. Ήταν ένα σπουδαίο συγκρότημα να παίζει σε μια ιδιαίτερη στιγμή στην Ελλάδα όπου αγαπάει αυτή τη μουσική, απ’ ό,τι θυμάμαι. Ήταν πολύ δύσκολη η προσπάθειά μας να μπούμε και να βγούμε από το συναυλιακό χώρο, επειδή υπήρχαν μπάτσοι παντού.

Είστε ευχαριστημένος με την επιστροφή των δίσκων βινυλίου;

Είμαι στην πραγματικότητα επειδή κάθομαι εδώ με τον “Triboluminescence” δίσκο μου και έχω ένα διπλό βινύλιο. Μεγάλο, παχύ, όμορφο διπλό βινύλιο. Με όλες αυτές τις φωτογραφίες στο εσωτερικό, φαίνεται φανταστικό. Η δισκογραφική εταιρεία το έκανε με το “Metal Dog”, το οποίο είναι πραγματικά καλό. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν τις παλιές καλές μέρες: ένας φανταστικός δίσκος βινυλίου με διπλό εξώφυλλο. Το album είναι διπλό βινύλιο, έτσι έχει εννέα επιπλέον κομμάτια, τα οποία δεν υπάρχουν στο αρχικό “Triboluminescence” CD.

Αισθανόσασταν άνετα με τον τρόπο ζωής του rock star όταν βρισκόσασταν στο μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο;

(Γέλια) Δεν νομίζω ότι το «άνετα» είναι η λέξη που θα χρησιμοποιούσα. Ήταν πολύ συναρπαστικό, προφανώς. Ήταν πολύ έντονο, γιατί δεν ήμασταν απλώς ένα μικρό pop συγκρότημα με ένα hit, ήμασταν ένα παγκόσμιο rock φαινόμενο όπως οι Beatles. Έτσι, ήταν πολύ απίστευτο αυτό που κάναμε. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα συγκρότημα, ήμασταν διάσημοι παγκοσμίως. Τις μέρες που παίζαμε, όταν βρισκόσουν κάπου δημόσια, ο κόσμος θα σε κοίταζε με προσδοκία. Δεν υπήρχαν ήσυχες στιγμές για ένα μεγάλο μέρος των 8 ετών. Ήταν δύσκολο. Ήσουν πάντα σε εγρήγορση, με αυτό το συγκρότημα. Φυσικά ήταν έντονο, πολύ αποπροσανατολιστικό και θα μπορούσε ν’αλλάξει ο χαρακτήρας σου. Το όλο πράγμα ήταν τόσο ισχυρό και μυστηριακό, που πολλοί άνθρωποι δεν θα το άντεχαν. Νομίζω ότι κάτι που πάντα θα ήθελα να πω ως μέλος αυτού του συγκροτήματος, και αυτού που ήταν, είναι ότι μαζί ήμασταν πραγματικά δυνατοί και παίζαμε μεταξύ μας. Το συγκρότημα δεν θα κατέρρεε. Κανείς μας δεν ήταν έτσι, επειδή καταφέρναμε να παίζουμε μεταξύ μας για να βιώσουμε όλη την εμπειρία. Με πολλούς τρόπους, ήταν μια απίστευτη στιγμή, ήταν μια πολύ καλή εποχή μέχρι που διαλυθήκαμε μια μέρα (γέλια). Αλλά καταφέραμε να κάνουμε όλη αυτή τη μουσική. Υπήρχαν δυσκολίες, αλλά όλοι επιζήσαμε αυτού.

Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη φιλία σας με τον Larry Coryell ο οποίος απεβίωσε πριν από λίγους μήνες;

Ναι, ήμουν πολύ-πολύ λυπημένος που έμαθα για τον Larry. Δεν μπορώ να το πιστέψω επειδή πέρασα πολύ χρόνο μαζί του. Περιοδεύσαμε μαζί, έπαιξε μαζί μου στο studio μου στο L.A. Τον αγαπούσα. Πίστευα ότι ήταν ένας φανταστικός μουσικός και κιθαρίστας. Πολύ σημαντικός και με ενέπνευσε. Ήταν ένας εμπνευσμένος μουσικός, απόλυτα αφιερωμένος στη μουσική και ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος. Ήταν μια πραγματική απώλεια. Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Έκανε συναυλία και πέθανε στον ύπνο του. Θέλω να πω, αυτός ήταν σχεδόν ο σκοπός για τον οποίο πέθανε. Δεν ξέρω τι του συνέβαινε. Είχα να τον δω πολλά χρόνια.

Καταλαβαίνω ότι ενδιαφέρεστε για μεγάλες ελληνικές λέξεις όπως “Synaesthesia” και “Gigantopithecus”. Θέλετε να σας στείλω μια λίστα με μεγάλες ελληνικές λέξεις για μελλοντική χρήση;

(Γέλια) Είναι αστείο όταν βάζεις αυτές τις λέξεις όπως “synaesthesia” και “gigantopithecus”. Νομίζω ότι ο κόσμος ιντριγκάρεται μ’αυτές τις λέξεις. Κάπου που άκουσα το “Triboluminescence”. «Ω Θεέ, τι σπουδαία λέξη! Θα τη χρησιμοποιήσω με κάποιο τρόπο». Το “Synchronicity” είναι άλλο ένα παράδειγμα. Όταν κάναμε το “Synchronicity” (σ.σ: 1983) κανείς δεν ήξερε τι σήμαινε. Γιατί όχι; Νομίζω ότι είναι κάτι που θα το σκεφτείς με διαφορετικούς τρόπους.

Ξέρω ότι είχατε παίξει στο Speakeasy Club και ο John Lennon σύχναζε εκεί. Είχατε συναντηθεί ποτέ με τον John Lennon;

Τον συνάντησα μια φορά στο σκοτάδι. Ανταλλάξαμε χειραψία και αυτό ήταν ό,τι έκανα όταν συναντηθήκαμε. Γνώρισα όλους τους Beatles. Συνάντησα τον George Harrison στο L.A μια-δυο φορές. Είχα συναντήσει τον Paul McCartney μία φορά.

Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον Andy Summers  για τον χρόνο του.

“Triboluminescence” press photos by Mo Summers

Official Andy Summers website: http://andysummers.com

Official Andy Summer Facebook page: https://web.facebook.com/andysummersmusic