Από μικρό κι από τρελό…
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος –είμαι τουλάχιστον ο μοναδικός ανάμεσα στους γνωστούς μου- που βρήκε πετυχημένο το «γιατί κύριε; Γιατί;» τηλεοπτικό σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά δε πτοούμαι, ο Γαλιλαίος είχε κι εκείνος πάει κόντρα στη γνώμη των πολλών και χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να αποδειχθεί πως είχε δίκιο (για να είμαι, βέβαια, ειλικρινής, ούτε καν τολμώ να φανταστώ πως 500 χρόνια μετά θα υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση που θα λέγεται Tsirtsoni –μεταξύ μας δε φαντάζομαι ότι θα υπάρχει καν τηλεόραση μετά από 500 χρόνια, αλλά that’s another story).
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος –είμαι τουλάχιστον ο μοναδικός ανάμεσα στους γνωστούς μου- που βρήκε πετυχημένο το «γιατί κύριε; Γιατί;» τηλεοπτικό σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά δε πτοούμαι, ο Γαλιλαίος είχε κι εκείνος πάει κόντρα στη γνώμη των πολλών και χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να αποδειχθεί πως είχε δίκιο (για να είμαι, βέβαια, ειλικρινής, ούτε καν τολμώ να φανταστώ πως 500 χρόνια μετά θα υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση που θα λέγεται Tsirtsoni –μεταξύ μας δε φαντάζομαι ότι θα υπάρχει καν τηλεόραση μετά από 500 χρόνια, αλλά that’s another story).
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος –είμαι τουλάχιστον ο μοναδικός ανάμεσα στους γνωστούς μου- που βρήκε πετυχημένο το «γιατί κύριε; Γιατί;» τηλεοπτικό σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά δε πτοούμαι, ο Γαλιλαίος είχε κι εκείνος πάει κόντρα στη γνώμη των πολλών και χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να αποδειχθεί πως είχε δίκιο (για να είμαι, βέβαια, ειλικρινής, ούτε καν τολμώ να φανταστώ πως 500 χρόνια μετά θα υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση που θα λέγεται Tsirtsoni –μεταξύ μας δε φαντάζομαι ότι θα υπάρχει καν τηλεόραση μετά από 500 χρόνια, αλλά that’s another story).
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος –είμαι τουλάχιστον ο μοναδικός ανάμεσα στους γνωστούς μου- που βρήκε πετυχημένο το «γιατί κύριε; Γιατί;» τηλεοπτικό σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά δε πτοούμαι, ο Γαλιλαίος είχε κι εκείνος πάει κόντρα στη γνώμη των πολλών και χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να αποδειχθεί πως είχε δίκιο (για να είμαι, βέβαια, ειλικρινής, ούτε καν τολμώ να φανταστώ πως 500 χρόνια μετά θα υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση που θα λέγεται Tsirtsoni –μεταξύ μας δε φαντάζομαι ότι θα υπάρχει καν τηλεόραση μετά από 500 χρόνια, αλλά that’s another story).
Γράφει ο δημοσιογράφος Τάκης Τσιρτσώνης
Να εξηγήσω όμως τι εννοώ και για ποιο λόγο θεωρώ πετυχημένο το σποτ (αφού φυσικά αντιπαρέλθω τα «είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται παιδιά σε πολιτικές διαφημίσεις» της Φώφης Γεννηματά με ένα «Αννούλα πες αλεύρι»). Θυμάστε μία φράση από το σποτ της Νέας Δημοκρατίας για τις εκλογές της 6ης Μαΐου; Εγώ όχι. Μόνο πως περιδιάβαινε ο Σαμαράς κάπου στο Ζάππειο ανάμεσα στις κολώνες και «κάτι» έλεγε, προσπαθώντας μάταια να χαμογελάσει με τρόπο συμπαθητικό. Αποτελεσματικότης μηδέν, που θα έλεγε και ο Κούρκουλος.
Δεδομένου λοιπόν πως πουθενά δε βρίσκει μεγαλύτερη δικαίωση το αμερικανόστροφο «βρίζε με, αλλά λέγε καθαρά το όνομά μου» από μία τόσο πολωμένη εκλογική αναμέτρηση σαν και αυτή της Κυριακής –με τους μισούς Έλληνες να υπερασπίζονται με ταμπεραμέντο μουτζαχεντίν τη μία και μοναδική αλήθεια έναντι των άλλων μισών, χωρίς κανένας να κάθεται να συζητήσει σοβαρά και ανοιχτόμυαλα με τον άλλον- ένα σποτ που καταφέρει να περάσει με τρόπο εμφατικό και ξεκάθαρο το όποιο μήνυμά του, κάνει κάτι παραπάνω από καλά τη δουλειά του.
Είναι προφανώς δικαίωμα του καθένα να ψηφίσει ή όχι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Καμμένο ή ΚΚΕ. Να θέλει την Ελλάδα με ευρώ, δραχμή, πεντοχίλιαρο ή γιουάν Κίνας. Όπως όμως και να έχει, ο ντόρος που το συγκεκριμένο σποτ ξεσήκωσε, είμαι σίγουρος πως θα γεννήσει, κάποια στιγμή στη διαδρομή του προς την κάλπη, έναν αντίλαλο του «Γιατί κύριε; Γιατί;». Τι παραπάνω μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα προεκλογικό low budget σποτάκι;