Αποκλειστικό / Δημήτρης Γιώτης: Έκανα έρωτα πρώτη φορά στα 14!

Ευγενής, απλός, ρομαντικός, ειλικρινής, αληθινός, ζεστός ο Δημήτρης Γιώτης εκμυστηρεύεται αλήθειες του στο www.bizznews.gr και στην Άννα Τσιάλτα. Για πρώτη φορά μιλάει τόσο ανοιχτά και αληθινά χωρίς φόβο παρά μόνο με πάθος.

Η ζωή άλλωστε του επιφύλαξε τα μεγαλύτερο δώρο να κάνει πράξη όλα τα όνειρά του!  

-Μόλις κυκλοφόρησες το single “Βάλε χρώμα, φαντασία”. Σε τι βάζεις χρώμα και σε τι φαντασία στη ζωή σου; 

Κάθε τι στη ζωή μου εμπεριέχει χρώμα. Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος και επιδιώκω να χρωματίζω την κάθε στιγμή. Η φαντασία είναι η αρχή της δημιουργίας και των στόχων. Από την παιδική μας ηλικία ονειρευόμαστε -φανταζόμαστε το μέλλον μας. Είμαι πάντοτε θετικός ως προς την εξέλιξη των πραγμάτων στη ζωή.

-Τί ονειρευόσουν για το μέλλον σου κατά τα παιδικά σου χρόνια; 

Από πολύ μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο μέχρι ακόμη και σήμερα ερασιτεχνικά πια. Ήθελα να γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής. Κατάφερα να παίξω στον Αχαρναϊκό που βρίσκονταν στη δεύτερη εθνική κατηγορία . Εν τέλει με κέρδισε μία ακόμη μεγάλη αγάπη μου, η μουσική.

-Στα τέλη του 2012 έκανες μία τεράστια επιτυχία το “Ε, ναι το έχω” και αγαπήθηκαν έκτοτε αρκετά τραγούδια σου. Για ποιο λόγο θεωρείς ότι δε βρήκες την ανταπόκριση που θα έπρεπε από τα μέσα ενημέρωσης;

Δεν προκαλώ με την προσωπική ζωή μου. Λειτουργώ μόνο με τη μουσική μου! Η εποχή αναζητά το να βαδίζεις την καλλιτεχνική ύπαρξη σου σε πιο πικάντικα της προσωπικής ζωής θέματα! Το ” Ε, ναι το έχω” έκανε όντως τεράστια επιτυχία. Ακόμη και σήμερα παίζεται συνεχώς τόσο σε club, όσο και σε νυχτερινά σχήματα! Ακολούθησαν πολλά ακόμη τραγούδια που αγαπήθηκαν και προσφάτως πριν μερικούς μήνες το ντουέτο μας ” Το μαγαζί ” με το Γιώργο Τσαλίκη επίσης αγκαλιάστηκε με αγάπη από το κοινό. Δεν έχω παράπονο. Θεωρώ ότι έχω κάνει μία πορεία που πολλά νέα παιδιά επιθυμούν να κάνουν. Δεν είναι εύκολος δρόμος η μουσική! Απαιτεί πολύ αγώνα και συνεχή προσπάθεια. Δεν υπήρξα ποτέ της θέσης του να λάβεις ευκαιριακή δημοσιότητα. Δεν πιστεύω στην καριέρα – πυροτέχνημα!

-Έχεις δεχθεί αθέμιτο ανταγωνισμό από συναδέλφους; 

Θεωρώ ότι δεν έχω δεχθεί τουλάχιστον από τη θετική πλευρά που βλέπω εγώ τα πράγματα. Μπορεί να συνέβη και να μην το αντιλήφθηκα. Νομίζω πως ήταν, αν συνέβη, μέσα σε λογικά πλαίσια.

-Μίλησε μου για τη θητεία σου ως ποδοσφαιριστής.

Όπως προανέφερα η τύχη μου έκανε δώρο να πραγματοποιήσω και τα δύο μεγάλα όνειρα μου. Ως ποδοσφαιριστής επαγγελματικά ασχολήθηκα δύο χρόνια. Ουσιαστικά μπήκα στην ομάδα ως ταλέντο στα τέλη της εφηβείας μου! Έπαιζα στον Αχαρναϊκό ενώ ήμουν παραλλήλως μαθητής της τρίτης Λυκείου!

-Ήταν εμπειρία ζωής; 

Βεβαίως! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Δεν μπορώ να πω ότι έβγαλα χρήματα κατέκτησα όμως ένα παιδικό όνειρο μου! Επίσης έμαθα να παίζω καλά στα ομαδικά αθλήματα γιατί και η μουσική αποτελεί ένα ομαδικό άθλημα. Όταν ασχολήθηκα με το τραγούδι τον άφησα πίσω μου συνέχισα όμως να παίζω ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο.

-Πότε έκανες πρώτη φορά έρωτα;

14 ετών.

-Να θεωρήσω ότι επισκέφθηκες οίκο ανοχής; 

Ναι μαζί με ένα φίλο μου. Το συζητάγαμε και αποφασίσαμε να το τολμήσουμε.Ήμουν μαθητής της Δευτέρας γυμνασίου.

-Πώς ήταν ως εμπειρία ;

Ήταν αγχωτική αρχικά. Η επόμενη μου ερωτική εμπειρία ήταν με την κοπέλα μου.

-Πότε ασχολήθηκες με τη μουσική; 

Από πολύ μικρή ηλικία. Ο μπαμπάς μου μου είχε κάνει δώρο μία κιθάρα. Αυτή αποτέλεσε το έναυσμα να ασχοληθώ με τη μουσική. Ο πατέρας μου όταν ήταν μικρός τραγούδουςε δημοτικά και είχε κάνει ένα δισκάκι. Τα παράτησε στα είκοσι του γιατί οι εποχές τότε ήταν πολύ διαφορετικές και πολύ δύσκολες εν συγκρίσει με σήμερα. Είχαμε όμως πάντοτε επαφή τοςο με την παραδοςιακή όςο και με τη λαϊκή μουσική στο σπίτι εξαιτίας του μπαμπά μου. Είμαι παιδί της Δυτικής Αττικής. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μενίδι και συνεχίζω ακόμη να μένω εκεί. Η καταγωγή μου είναι από τα Ιωάννινα. Βλέποντας ο μπαμπάς μου την αγάπη μου για τη μουσική μέσα από τον τρόπο που προσπαθούσα να μάθω κιθάρα μου χάρισε λίγο αργότερα ένα μπουζούκι. Ξεκίνησα ως αυτοδίδαχτος και έπειτα πήγα σε σχολή όπου και φοίτησα έξι χρόνια. Στο σχολείο δημιουργήσαμε  με τους συμμαθητές μου ένα συγκρότημα που το ονομάσαμε ” Αχαρναική παρέα” Παίζαμε σε ταβερνάκια της περιοχής αλλά και στις εκδηλώσεις του σχολείου. Με όλα αυτά “ψήνεσαι” Στο συγκρότημα έπαιζα μπουζούκι αλλά και τραγουδούσα. Για πρώτη φορά μεροκάματο από τη δουλειά πήρα δεκαπέντε ετών.

-Και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς πια επαγγελματικά με τη μουσική;

Στον στρατό! Πήγα ως μουσικός στην αεροπορία! Στη μονάδα όμως ήταν ακόμη τέσσερις μουσικοί που έπαιζαν μπουζούκι. Έτσι επειδή παράλληλα τραγουδούσα πήρα και επίσημα τον ρόλο του τραγουδιστή της μπάντας της αεροπορίας. Ήταν ένα τεράστιο σχολείο γιατί είχε εξαιρετικά καλούς μουσικούς. Έχω δημιουργήσει εξαιρετικά καλές φιλίες από τον στρατό. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι από εκείνη την περίοδο. Επειδή η θητεία εκείνη την περίοδο ήταν δεκαεννιά μήνες ήμουν καθόλου το διάστημα ο μοναδικός τραγουδιστής της μπάντας. Ήταν μεγάλο σχολείο και έκανα τεράστιο ρεπερτόριο. Ολοκληρώνοντας τον στρατό ασχολήθηκα με τη βυζαντινή μουσική. Έκανα μαθήματα με ένα Παππά – δάσκαλο. Έψελνα παράλληλα και στην εκκλησία. Υπήρξαν φορές που το πρωί έψελνα στην εκκλησία και το βράδυ τραγουδούσα στα μπουζούκια. Τα πρώτα χρονια τραγουδούσα σε μικρούς χώρους και τα τελευταία δέκα πια ξεκίνησε η επαγγελματική πορεία μου με την κυκλοφορία το 2006 του πρώτου μου cd. Έχω δισκογραφήσει 80 τραγούδια.

-Είναι τεράστια περιουσία.

Είναι η μικρή- μεγάλη προίκα μου. Πλέον ετοιμάζω τη νέα δουλειά μου. Προπομπός της είναι το “βάλε χρώμα φαντασία” που παίζεται στα ραδιόφωνα. Το Φεβρουάριο θα κυκλοφορήσει το νέο τραγούδι, ενώ ακολουθεί ένα cd με 12 τραγούδια όπου ο στίχος και η μουσική είναι δικά μου.

-Συνεργάστηκες παράλληλα με τον Τόλη Βοσκόπουλο. 

Του έγραψα δύο τραγούδια! Η συνεργασία μας ήταν μοναδική. Ο Τόλης Βοσκόπουλος εκτός του ότι έχει γράψει τεράστια ιστορία είναι μία υπέροχη ψυχή. Εντυπωσιάστηκα από τον χαρακτήρα και το μεγαλείο του. Θυμάμαι όταν βγήκε από το studio μου είπε ” Δημητράκη άκουσε το! Αν δε σου αρέσει κάτι θα το ξαναπώ”.

Ένας καλλιτέχνης του εύρους του Βοσκόπουλου είχε αυτή την απίστευτη γενναιοδωρία απέναντι σε ένα νέο άνθρωπο που μόλις ξεκινούσε. Τον θυμάμαι με τεράστια αγάπη και σεβασμό.