Arthur Brown • Hit Channel
HIT CHANNEL ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Απρίλιος 2017. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε με έναν θρυλικό τραγουδιστή και performer: τον Arthur Brown. Είναι περισσότερο γνωστός για το single “Fire” (1968). Ήταν ηγέτης των The Crazy World of Arthur Brown και των Kingdom Come και επηρέασε πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες. Αυτή την εποχή δουλεύει πάνω στο ντοκιμαντέρ “Everything Is Now”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:
Υπάρχει μια καμπάνια crowdfunding (χρηματοδότηση από οπαδούς) στο Indiegogo για το ντοκιμαντέρ σας “Everything Is Now”. Μπορείτε να μας δώσετε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό;
Ήμουν με τον Sam Walker, ο οποίος κάνει την ταινία, για περίπου 10 χρόνια. Για μερικά χρόνια, ο Sam Walker, ο οποίος είναι ένας υπέροχος drummer, ήταν στους Crazy World ως drummer, έτσι ζήσαμε πολλές περιπέτειες μαζί. Έχει τώρα τη δική του solo καριέρα τραγουδώντας και παίζοντας διάφορα όργανα. Επίσης παίζει drums με τον Charlie Winston, του οποίου ο δεύτερος δίσκος (“Hobo” -2009) πούλησε ένα εκατομμύριο κομμάτια στη Γαλλία. Λόγω των περιπετειών μας, ο Sam που έχει σε μεγάλη εκτίμηση το θέατρο – ο πατέρας του είναι ένας πολύ γνωστός τοπικός ζωγράφος και έχει κάνει πράγματι πολύ θαυμάσιο έργο – έχει κληρονομήσει κάποια από την ευαισθησία του στα χρώματα, τη ζωή, τα γραφικά, το θέατρο… Εξαιτίας της σχέσης μας και όλων τις περιπετειών και των ιστοριών που λέω, ο Sam αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει μια ταινία για τη ζωή μου, συμπεριλαμβανομένων των μουσικών μου εμπειριών. Θα αναφέρω ότι δύο άλλοι άνθρωποι προσπάθησαν και δεν λειτούργησε, αλλά με τον Sam δουλεύει. Αυτό είναι το υπόβαθρο του και βέβαια βάζω σ’αυτό όλες τις πληροφορίες που μπορώ να βρω: ιστορικά γεγονότα, ποίηση, τύπος κλπ. Καλύπτω αυτή την πολύ ταραχώδη εποχή και την απεικονίζω. Η κοινωνία ήταν υπό αμφισβήτηση και αναζητούσαμε καινούργιες απαντήσεις στα προβλήματα που πιστεύαμε ότι πάντα κατέληγαν σε πόλεμο. Επίσης, στο θέατρο υπήρξε μια τεράστια έκρηξη δημιουργικότητας λόγω της ατμόσφαιρας της εποχής. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έπαιζαν κάθε είδους μουσική, όχι μόνο τη δημοφιλή μουσική της εποχής, κάτι που ήταν αρκετά απροσδόκητο. Μπορούσες να ακούσεις ανθρώπους διαφορετικών ειδών όπως τους The Beatles και τον Frank Zappa, ο οποίος έγινε πολιτιστική δυνάμη.
Υπάρχουν άλλα projects με τα οποία ασχολείστε σήμερα;
Ναι, το επόμενο έτος είναι η 50ή επέτειος του “Fire”, έτσι θα περιοδεύσω με αυτό. Επίσης, τον Σεπτέμβριο, θα είμαι κάτω στο Rio με τον Alice Cooper. Υπάρχει ένα μεγάλο festival εκεί κάτω. Επέλεξαν έναν καλλιτέχνη που θέλουν να εμφανιστεί εκεί, ο οποίος είναι ο Alice Cooper, και αυτός επέλεξε έναν καλλιτέχνη με τον οποίο θέλει να γράψει μερικά κομμάτια και μετά να παίξει μαζί του στη σκηνή. Έτσι, επέλεξε εμένα για να το κάνει αυτό. Θα είναι η πρώτη μου φορά στο Rio και θα μεταδοθεί στην κρατική τηλεόραση 6 φορές. Έτσι, φαίνεται ότι θα οδηγήσει σε μια περιοδεία των Crazy World στη Νότια Αμερική. Μόλις επέστρεψα από μια περιοδεία στην Αμερική και τώρα με βάζουν σε μερικά από τα μεγάλα festivals στην Αμερική, γι’ αυτό αναπτύσσω νέα stage acts για εκεί. Υπάρχουν τεράστια festivals εκεί, οπότε πρέπει να σκεφτώ με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στα clubs. Επίσης, θα έχω ένα τελείως διαφορετικό stage act ένα χρόνο αργότερα. Σκέφτομαι αρκετά μπροστά. Βρίσκομαι επίσης στην αρχή ενός project σχετικά με τη διαδικασία ανάπτυξης μουσικής από εγκεφαλικά κύματα. Θα ηχογραφήσω με τη Luciana Haill και έναν Ιάπωνα κύριο δημιουργώντας μουσική μόνο από εγκεφαλικά κύματα. Χωρίς χέρια, χωρίς όργανα. Πράγματα που φαίνονται τρελά υπό κανονικές συνθήκες. Θα περιέχεται και στο ντοκιμαντέρ “Everything Is Now”.
Έχετε ευχάριστες αναμνήσεις από τις συναυλίες στο θρυλικό UFO Club;
Ναι. Ήταν ένα τόσο θαυμάσιο περιβάλλον να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που τεντώνουν τα όρια της τέχνης και της ζωής τους. Έτσι, στο UFO Club όταν έπαιζες, υπήρχαν φωτισμοί που εφευρίσκονταν, ποιητές που εφεύρισκαν νέους τρόπους γραφής ποιημάτων, χορευτές, πολιτικοποιημένους ανθρώπους που έδιναν νέες ιδέες για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να οργανωθεί η κοινωνία. Υπήρχαν άνθρωποι του θεάτρου που έρχονταν εκεί κάτω. Έκανα μια συνέντευξη με την Μαρία Κάλλας, την τραγουδίστρια της όπερας. Ο Tom Jones και διάφοροι άλλοι άνθρωποι ήρθαν εκεί και φυσικά έπαιζαν οι Floyd, οι Soft Machine, οι Tomorrow και αυτό οδήγησε στο να επηρεάσει ολόκληρο το ευρωπαϊκό ψυχεδελικό κίνημα. Ήταν συνδεδεμένο με το αμερικανικό, μέσω του Joe Boyd (σ.σ: συνιδιοκτήτης του UFO Club και παραγωγός των Pink Floyd, Nick Drake, Fairport Convention), που ήταν Αμερικανός. Υπήρξε μια ροή ιδεών που προέρχονταν από την Αμερική και όλα αυτά τα συγκροτήματα που έγιναν ψυχεδελικά, συμπεριλαμβανομένων των Beatles, επωφελήθηκαν πολύ όχι μόνο από αυτό που συνέβαινε στην Αμερική, στο Σαν Φρανσίσκο και σε άλλα μέρη, αλλά και από το UFO Club επειδή ήταν ένα χωνευτήρι διαφορετικών επιρροών σ’όλες τις περιοχές της τέχνης. Και όλα αυτά συνέβαιναν ταυτόχρονα και όποιος έπαιζε εκεί επηρεαζόταν από αυτά. Όλοι ακούγαν όλους τους άλλους. Υπήρχε επίσης ο Keith Emerson των Emerson, Lake & Palmer. Την εποχή εκείνη, ήταν σε ένα συγκρότημα που ονομάζόταν The Nice και άκουγαν τους πάντες. Δεν υπάρχει κανένας που δεν επηρεάστηκε από όλους τους άλλους στο club. Οι Floyd δοκίμαζαν διάφορα πράγματα. Ήταν πολύ πειραματικοί. Ήταν ένα κοινό καλλιτεχνικό περιβάλλον.
Μπορείτε να μας πείτε μερικά ακόμα πράγματα για τη συνάντησή σας με τη Μαρία Κάλλας; Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό.
Ναι, ήρθε στο UFO Club. Έκανα μια μικρή συνέντευξη μαζί της. Επειδή αυτοσχεδίαζα πολύ, τόσο όσον αφορά την κίνηση, όσο και τους στίχους και την μουσική, με ρώτησε: «Ω, τι σκέφτεσαι όταν είσαι στη σκηνή;» Και είπα: «Για να είμαι ειλικρινής, προσπαθώ να μην σκέφτομαι καθόλου».
Ήταν ο Vincent Crane (πλήκτρα) ένα εύκολο άτομο για να συνεργαστείς μαζί του;
Ο Vincent ήταν υπέροχος. Ήταν συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και έξοχος instrumental μουσικός. Μερικοί άνθρωποι έχουν το δημιουργικό χάρισμα και μεταξύ αυτών των ανθρώπων υπάρχει μια διαφορετική ισορροπία στη συμπεριφορά τους. Έτσι, ο Vincentήταν αυτό που ονομάζουμε σήμερα διπολικός: μπορούσε να είναι αστείος, να λέει ανέκδοτα και να κάνει αστεία σχόλια, και τα δύο πολύ πνευματώδη. Αλλά όταν βρισκόταν στο κάτω άκρο της μανιακής φάσης του, τότε ήταν πράγματι πολύ δύσκολος. Μπορούσε περιστασιακά να γίνει βίαιος. Έτσι, είχε αυτή την κλασσική δημιουργική ψυχή. Αλλά ταυτόχρονα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τον κόσμο, για τους ανθρώπους. Είχε μεγάλη εκτίμηση για τους άλλους ανθρώπους που ήταν εξαιρετικοί στους τομείς τους.
Ποιος ήταν ο ρόλος του Pete Townshend στο πρώτο σας album;
Ήταν πολύ σημαντικός. Ήρθε κάτω εκεί που παίζαμε, στο UFO Club. Μας έδωσε το συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρεία και του άρεσε η ιστορία του concept album. Την κατάλαβε. Όταν το ηχογραφούσαμε, δεν είχαμε σχεδόν καμία εμπειρία στο studio, αλλά εκείνος είχε. Έτσι, μας βοήθησε να δημιουργήσουμε τα demos του album. Ήταν πολύ σημαντικό που εκτιμούσε τη μουσική που κάναμε. Επίσης, ήταν πολύ καλός στους ήχους. Ο Kit Lambert, ο παραγωγός του album (σ.σ: επίσης manager των The Who και αφεντικό της Track Records), πιθανόν μαζί με τον Pete, αποφάσισε να βάλει χάλκινα πνευστά και έγχορδα σ’αυτό.
Γιατί διαλύθηκε η αρχική σύνθεση των Crazy World of Arthur Brown;
Το συγκρότημα ήταν αρχικά ένας drummer, ο Drachen Theaker από τη Βόρεια Αγγλία, εγώ και ο Vincent. Ο Vincent έπαιζε τα πετάλια του μπάσου. Έτσι, ήμασταν μόνο εμείς οι τρεις. Δεν είχαμε κιθάρα. Ούτε κιθάρα, ούτε μπάσο. Ήμασταν όλοι πολύ δυνατοί χαρακτήρες. Ο Drachen ήταν ένας ενδιαφέρον παίχτης κρουστών, έπαιζε κλασσική μουσική με την Εθνική Ορχήστρα της Σκωτίας και ήταν εκείνη την εποχή ένας περιζήτητος παίκτης tabla που επέλεγαν οι Ινδοί μουσικοί όταν έρχονταν. Σε όλους μας άρεσαν διαφορετικά είδη μουσικής. Ο Vincent ήταν περισσότερο στην κλασσική και την jazz, ειδικά την πειραματική jazz. Στον Drachen άρεσε η κλασσική, αλλά λάτρευε την avant-garde μουσική και τον Stockhausen και την ηλεκτρονική μουσική και είχε ένα είδος επαναστατικού και avant-garde πνεύματος. Όταν ο Vincent ήταν στην μανιακή φάση του, δεν μπορούσε να τον αντέξει. Έτσι, αυτό το κομμάτι των Crazy World άλλαξε όταν ο Vincent είπε στη μέση μιας περιοδείας ότι δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον Drachen. Και επειδή βρισκόταν στη μανιακή φάση του, έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στους δυο. Χρειαζόμουν κάποιον που θα μπορούσε να παίζει τις συγχορδίες, οπότε ο Drachen, που συμπεριφερόταν πολύ άσχημα, ήταν αυτός που έπρεπε να φύγει. Στη συνέχεια, εντάχθηκε ο Carl Palmer και η σύνθεση αυτή διήρκεσε για ενάμιση χρόνο περίπου και έφτασε στο τέλος πιθανώς επειδή κάναμε πολλές περιοδείες και έπρεπε να δημιουργήσουμε κάποια μουσική. Οι Lambert και Stamp, οι managers που είχαμε εκείνη την εποχή, ήταν χωμένοι στα σκληρά ναρκωτικά και δεν ήμασαν πολύ ευχαριστημένοι με το management τους πλέον. Όλα τελείωσαν όταν μας προσφέρθηκε ένα συμβόλαιο από μια από τις πιο δημοφιλείς αμερικανικές δισκογραφικές εταιρείες (σ.σ: Columbia Records). Μας προσφέρθηκαν 2/3 του εκατομμυρίου δολάρια, σήμερα κοστίζουν περίπου 5 εκατομμύρια, και τα απέρριψα. Συμφώνησα ν’ αποχωρήσω από το management των Lambert και Stamp, αλλά δεν ήθελα να αφήσω την δισκογραφική τους εταιρεία, την Track Records. Για αρκετό καιρό, το μυαλό μου ήταν πολύ χαοτικό. Ως αποτέλεσμα, οι Carl Palmer και Vincent Crane έφυγαν και σχημάτισαν τους Atomic Rooster και εγώ δημιούργησα τους Kingdom Come και ήταν πολύ ωραίο.
Όταν ολοκληρώσατε το “Journey” (1973) με τους Kingdom Come, συνειδητοποιήσατε ότι ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του;
Λοιπόν, όταν το κάναμε ξέραμε ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή: Το να έχουμε drum machine και όχι έναν drummer. Εγώ έπαιζα το drum machine. Πειραματιζόμασταν με synthesizers και ήταν ενδιαφέρον. Ναι, γνωρίζαμε ότι ήταν μοναδικό. Δεν συνειδητοποίησα ότι το drum machine στις επόμενες δεκαετίες έγινε ένα από τα βασικά συστατικά της pop. Εκείνη την εποχή δοκιμάζαμε επίσης την ιδέα της χρήσης εγκεφαλικών κυμάτων, αλλά ο εξοπλισμός τότε δεν ήταν τόσο προηγμένος. Γι’ αυτό και τώρα είμαι σε θέση να πάω και να πειραματιστώ με εγκεφαλικά κύματα, επειδή ο τεχνολογικός εξοπλισμός έχει πλέον γίνει πολύ πιο βελτιωμένος.
Πόσο βοήθησε η παραγωγή του Dave Edmunds στο “Journey”;
Είχαμε τον Victor Peraino από την Αμερική στα synthesizers. Έπαιζε το VCS-3, το Theremin, το mellotron, καθώς και ένα πιο rock keyboard. Είχαμε τον Andy Dalby στην κιθάρα, τον Phil Shutt στο μπάσο και εμένα σε φωνητικά και drum machine. Είχαμε ένα τεχνικό φωτισμού (Dennis Taylor) που δημιουργούσε ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό show, ένα ατμοσφαιρικό είδος show. Ένα πράγμα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν για τον Dave Edmunds είναι η αγάπη του για την πειραματική μουσική και τον εξοπλισμό ηχογραφήσης. Έχει απίστευτο αυτί όσον αφορά τον ήχο. Περνούσε μερικές φορές ολόκληρη την νύχτα, 10 ώρες, προσπαθώντας απλώς να πετύχει μια νότα από το drum kit με τον τρόπο που ήθελε. Θυμάμαι μια φορά, όταν πλήρωσε έναν drummer για να έρθει από τον Καναδά. Ήξερε ότι μπορούσε να παίξει με τον τρόπο που ήθελε αυτό το είδος ήχου. Το ηχογράφησε και το ηχογράφησε και το ηχογράφησε και στη συνέχεια ο τύπος έφυγε. Τότε, ο Dave χρησιμοποίησε τον ήχο και έκανε τα drums ο ίδιος. Έτσι, είναι ένας απίστευτος ηχητικός χειριστής. Ο Dave δούλευε στα Rockfield Studios για πολλά χρόνια. Ξεκίνησε σε ένα 4-κάναλο, μετά σ’ ένα 8-κάναλο, και μετά σ’ ένα 16-κάναλο που έφεραν εκεί οι Kingsley και Charles Ward (σ.σ: οι ιδιοκτήτες). Ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει αυτόν τον εξοπλισμό σε αυτό το studio και ήξερε πώς να κάνει τη μουσική να ηχεί. Ήξερε πώς να ηχογραφήσει την φωνή και το μπάσο. Είχε προσωπικό ενδιαφέρον για τον ήχο, για το τι παίζεται. Ήταν ένα λαμπρό κομμάτι στο τελικό αποτέλεσμα του album. Όσον αφορά τη δομή του album, αυτή είχε ήδη διαμορφωθεί πριν από τις ηχογραφήσεις.
Μπορείτε να μας πείτε για τη φιλία σας με τον Jimi Hendrix και την πρότασή του να σχηματίσετε ένα συγκρότημα μαζί;
Συναντηθήκαμε στην Αγγλία σε διάφορα θέατρα. Ήταν ήδη δημοφιλής πριν το “Fire” γίνει επιτυχία και φυσικά πριν αρχίσει να βάζει φωτιά στην κιθάρα του. Αρχικά, δεν ήθελε να περιοδεύσει μαζί μας λόγω της σκηνικής παρουσίας μας. Είπε: «Ω, δεν μπορώ να βγω στη σκηνή μετά από αυτό». Αλλά αργότερα άρχισε να βάζει φωτιά στην κιθάρα του και είπε: «Τώρα είναι εντάξει». Κάναμε κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές μαζί, μία από αυτές στην Ολλανδία όταν παίζαμε εναλλάξ. Έπαιζε αυτός ένα κομμάτι και μετά παίζαμε εμείς ένα κομμάτι και μετά έπαιζε αυτός ένα κομμάτι… Τα πηγαίναμε καλά και παίξαμε σε αρκετά festivals στην Αμερική. Όταν το “Fire” έγινε επιτυχία, βρισκόμασταν στα 4 καλύτερα συγκροτήματα. Έτσι, τον γνώρισα και τα πηγαίναμε καλά και στη συνέχεια ήμασταν στη Νέα Υόρκη. Υπήρχε ένα μέρος που ονομαζόταν Steve Paul’s The Scene Club. Έπαιζε μπάσο και διαφορετικοί μουσικοί έρχονταν και εγώ τραγουδούσα. Είχαμε ένα τζαμάρισμα, όχι σε καθορισμένα κομμάτια. Τζαμάραμε για μιάμιση ώρα και ήταν απίστευτο. Από αυτό και από μερικά άλλα πράγματα, ίσως σκέφτηκε να σχηματίσουμε ένα συγκρότημα μαζί. Το άλλο πράγμα ήταν ότι η δισκογραφική του εταιρεία ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι, οι Lambert και Stamp. Στην πραγματικότητα, όταν το “Fire” έγινε επιτυχία, οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι είχαμε ραδιοφωνική προβολή σε σταθμούς στα AM και στα FM, αλλά ο ίδιος ο Hendrix πήρε το δίσκο και πήγε στους «μαύρους σταθμούς», όπως τους αποκαλούσαν τότε και έλεγε: «Εδώ, παίξτε αυτόν τον καριόλη» και έτσι μας έπαιξαν σε όλα τα διαφορετικά είδη σταθμών, γι’ αυτό και το “Fire” πήγε στην κορυφή των charts. Ήμασταν σε όλα τα περιοδικά, και το ίδιο το album έφτασε επίσης στο νούμερο 7 του Pop Albums Chart του Billboard. Έτσι, είχαμε αυτό το συναισθηματικό κομμάτι και παίξαμε μαζί. Είχε τελειώσει με την rock ‘n’ roll φόρμα, και έψαχνε σε άλλες πλευρές όπως ο John Coltrane και θα το έκανε. Αρχικά έπαιζε blues και rock. Κοίταζε τη δυτική μουσική, την ποίηση και αισθάνθηκε ενδιαφέρον για την κλασική. Αυτό που ήθελε ο Jimi ήταν να κρατήσει τους Experience και στη συνέχεια να έχει τον Vincent Crane στα πλήκτρα και εμένα στα φωνητικά. Ήθελε στο background ν’ακούγονται ηχογραφήσεις του Wagner και να προβάλονται ταινίες, κάνοντας μια multimedia παράσταση. Δυστυχώς, ο Vincent κατέρρευσε και πήγε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο για αρκετούς μήνες. Αν και ο Jimi οραματίστηκε μια εντελώς καινούργια κατεύθυνση, σκέφτηκα ότι ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Στο τέλος, δεν μπορούμε ποτέ να αλλάξουμε το παρελθόν μας.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία να τζαμάρετε στη σκηνή του Miami Pop Festival (Μάιος 1968) με τον Frank Zappa και τον John Lee Hooker;
(Γέλια) Σίγουρα ήταν. Ήταν καταπληκτικό. Ο John Lee Hooker ήταν πάντα ένα από τα είδωλά μου εξαιτίας της ελευθερίας, των ελαστικών ρυθμών, της αμεσότητας των στίχων του και του γεγονότος ότι δεν δεσμευόταν από τα 4 μέτρα ή τα 14 μέτρα. Μπορούσε να παίξει όσα μέτρα ήθελε σ’ ένα τραγούδι και αυτό είναι υπέροχο. Έτσι, είχα την ευκαιρία να είμαι στη σκηνή με τον John Lee Hooker και φυσικά τον Frank, ο οποίος πάντα αγαπούσε τα blues. Τον θυμάμαι όταν ο Howlin’ Wolf έπαιζε support στους Mothers of Invention, βγήκε και είπε στο ακροατήριο: «Αυτό είναι παρωδία! Εμείς θα έπρεπε να είμαστε το support σ’αυτόν τον άνθρωπο». Αγαπούσε τόσο πολύ τη μουσική του. Έτσι, για μένα ήταν υπέροχο να είμαι στη σκηνή με τον Frank και τον John Lee Hooker. Είχα μια άλλη ευκαιρία: έπαιξα με τον John Lee Hooker και τον Jimi Hendrix. Ήταν μια ιδιαίτερη ευκαιρία επειδή ο John Lee και ο Jimi ήταν αυτοί που ήταν.
Είστε απογοητευμένος με την μακροχρόνια εσφαλμένη αντίληψη ότι είστε τρελός; Νομίζω ότι είστε πολύ λογικός άνθρωπος.
(Γέλια) Κοιτάζοντας τον κόσμο, πρέπει να πω ειλικρινά ότι αυτός είναι ένας τρελός κόσμος. Αυτό θεωρείται φυσιολογικό, αλλά νομίζω ότι είναι τελείως τρελός. Αλλά αυτό κάνει να αποκαλούν εμένα τρελό.
Πόσο σημαντική ήταν η περίοδος που ζούσατε στο Παρίσι για την μεταγενέστερη καριέρα σας;
Ω, ήταν θεμελιώδης. Επειδή εκεί ήταν που ήρθα σε επαφή με τον τρόπο ζωής των beatnik με έναν αληθινό τρόπο. Ζώντας στη Μονμάρτρη και παίζοντας σε clubs στη Μονμάρτρη. Όλα τα πράγματα στη Μονμάρτη σχετίζονταν με την τέχνη. Είναι ένας τόπος όπου όλες οι τέχνες λαμβάνουν χώρα επειδή έχεις όλους τους εναλλακτικούς τρόπους ζωής, τους σεξουαλικούς, τα clubs για τραβεστί… Έτσι, ναι, είχες τον εναλλακτικό τρόπο ζωής και τρόπο σκέψης. Επίσης, το κοινό ήταν εντελώς διαφορετικό. Η ενέργεια ήταν εκπληκτική όταν βρισκόσουν στη σκηνή. Εκεί χρησιμοποίησα για πρώτη φορά το πύρινο κράνος και στη συνέχεια μακιγιάζ και κοστούμια. Ήταν ένας διαφορετικός κόσμος. Συνάντησα Beatniks, jazz μπάντες, ο Salvador Dalí ήρθε. Ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή. Ένα πράγμα που είναι πολύ σημαντικό είναι ότι στο Παρίσι άρχισα να πειραματίζομαι με τη μουσική. Παίζαμε τρία sets κάθε βράδυ και δεν είχαμε χρόνο να δοκιμάσουμε νέα τραγούδια. Έτσι, ήταν μια ευκαιρία να αυτοσχεδιάζω στη σκηνή. Συνειδητοποίησα ότι όλα είναι δυνατά. Ήταν η αρχή της ψυχεδελικής μουσικής. Άνθρωποι όπως η Janis Joplin βγήκαν εκείνη την εποχή.
Ένας νεαρός που ονομαζόταν Davy Jones (γνωστός και ως David Bowie) ήρθε να παρακολουθήσει το show σας στο Παρίσι.
Και αργότερα στην Αγγλία. Ζούσαμε στο ίδιο δρόμο και οι δύο. Ήρθε για να παρακολουθήσει τα θεατρικά στοιχεία των Kingdom Come και των Crazy World. Ήταν ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος.
Είναι περίεργο που οι άνθρωποι που επηρεάσατε έβγαλαν περισσότερα χρήματα από εσάς;
(Γέλια) Λοιπόν, ξέρεις κατά έναν τρόπο, ναι, αλλά κατ’ άλλον τρόπο, όχι. Όλα τα αστέρια της underground σκηνής, συμπεριλαμβανομένου του Bowie, των Soft Machine, των Floyd και όλων των άλλων, περιόδευαν συνεχώς. Επειδή όλοι τους πήγαν στην Αμερική και περιόδευαν και έβγαλαν γρήγορα χρήματα στη δεκαετία του ‘70 μέχρι τη δεκαετία του ‘80, εγώ αποφάσισα ότι θέλω να επικεντρωθώ στην οικογενειακή μου ζωή και έφυγα από το rock. Η μουσική βιομηχανία είναι σε μεγάλο βαθμό μια βιομηχανία δημιουργίας μύθων για τους να καταπιεί το κοινό. Όταν δεν βρίσκεσαι εκεί γύρω δημιουργώντας εμπορικά πραγμάτα, ο μύθος σου δεν θα εκπροσωπηθεί. Όταν επέστρεψα σε αυτό, μου πήρε κάποια χρόνια για να ξαναδημιουργήσω τον μύθο.
Πιστεύετε ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Youtube και το Facebook έχουν βοηθήσει νεότερους ακροατές να μάθουν για τη μουσική σας;
Σίγουρα, ναι. Κάποιος μπορεί να βάλει σε μια σελίδα ή σε ο,τιδήποτε άλλο ένα πύρινο κράνος. Μπορούν να έχουν μία φωτογραφία αυτού. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει: «εμείς το δημιουργήσαμε αυτό» και οι οπαδοί μου θα βάλουν φωτογραφία λέγοντας: «Όχι, όχι. Προέρχεται από εδώ, από τον Arthur Brown» ή τέτοια πράγματα. Έτσι, είναι πολύ χρήσιμο. Πολλοί νέοι ενδιαφέρονται για τις ρίζες των πραγμάτων. Μπορούν να κάνουν κλικ σε ένα γεγονός και να βρουν την προέλευση αυτού του είδους μουσικής κλπ. Έτσι, βοηθάει πολύ. Επίσης, δεν εξαρτάσαι από τα χρήματα της δισκογραφικής εταιρείας για να βγάλεις τη μουσική σου. Ξέρεις, η δισκογραφική εταιρεία, οι publishers, το πρακτορείο περιοδειών, έχουν έναν manager να προσπαθεί να κάνει όλους αυτούς να συνεργαστούν για να βγάλουν ιδέες και να δουν τι μπορούν να προωθήσουν και πώς να το παρουσιάσουν.
Γνωρίζατε τους Beatles;
Όχι καθοριστικά, ξέρεις. Θέλω να πω, όλοι εκείνη την εποχή πήγαιναν σε ένα club που ονομαζόταν The Speakeasy. Εκεί ήταν όπου πήγαινες όταν ήσουν στην πόλη και έπαιζες συναυλίες. Μπορούσες να πας στη 1 ή στις 2 το πρωί. Βρίσκονταν περιστασιακά εκεί. Ήταν εκεί σε ένα τραπέζι. Ήταν μετά από το “Sgt. Pepper’s” (1967), όταν σταμάτησαν τις συναυλίες. Και μετά ήταν ο John Lennon, κατά την επόμενη περίοδο, όταν ο McCartney είχε τους Wings. Κατά καιρούς συναντούσα τον Paul McCartney, διατηρούσε πάντα ενδιαφέρον για την καριέρα μου. Έτσι τον γνώρισα.
Ήταν ο Syd Barrett ένας τρελός τύπος; Ο Paul McCartney, ο Pete Townshend και ο Eric Clapton που ήταν πιο διάσημοι από τους Pink Floyd, πήγαν στο UFO Club για να παρακολουθήσουν τον Syd Barrett να παίζει.
Είχε σίγουρα μια πολύ δημιουργική σχέση με την κιθάρα. Είχε ένα είδος ευαίσθητης νοοτροπίας, οπότε πιθανώς η σχέση του με τα ναρκωτικά να επηρέασε το μυαλό του. Ήταν σίγουρα αρκετά άγριος από την άποψη της μουσικής και της ενέργειας που έβγαζε προς τα έξω.
Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον Arthur Brown για τον χρόνο του.
Official Arthur Brown website: http://www.arthur-brown.com
Official Arthur Brown Facebook page: https://www.facebook.com/arthurbrownmusic
“Everything Is Now” Indiegogo page: https://www.indiegogo.com/projects/arthur-brown-everything-is-now-music-film#