Beat για μπιτ

24/07/2012

ΟΚ, το να παίζεις Βασίλη Καρρά και Ρίτα Σακελαρίου στην παραλία ίσως και να είναι λίγο τραβηγμένο (προσωπικώς δε θα με ενοχλούσε και πιστεύω πως θα έκανε καλό και στην κατανάλωση μπύρας και τσίπουρου)…

Γράφει ο δημοσιογράφος Τάκης Τσιρτσώνης

Αλλά από την άλλη, έχω πολλές φορές από μέσα μου διερωτηθεί –και μου έχει έλθει να ρωτήσω, μα το ξανασκέφτομαι γιατί μου μοιάζει άσκοπη σπατάλη σάλιου- ποιος διάολο απολαμβάνει το ρυθμικό γκουπ, γκουπ που ακούραστα και με το volume στην τσίτα εκπέμπουν τα ηχεία του 99% των beach bar αλλά και του ταπεινότερου καφέ ή club, στο οποίο με έχουν φέρει τα βήματά μου τα τελευταία χρόνια.

Για να μην παρεξηγηθώ. Δε θα είχα κανένα πρόβλημα αν με αυτό το πράγμα (μουσική; Ξανασκεφτείτε το…) ο κόσμος έδειχνε να το ευχαριστιέται. Θα έλεγα πως έχουμε απλώς διαφορετικά γούστα, γιατί να κάθομαι εδώ να τους χαλάω τη φάση κλπ και θα πήγαινα παρακάτω. Απ’ ό,τι όμως αντιλαμβάνομαι, όλοι γύρω μου –ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, ύψους και χρώματος οφθαλμών- απλώς το ανέχονται (ενίοτε με κάποια δυσφορία αλλά τι να κάνουμε που έλεγαν και στα παλιά προξενιά, ένα beach bar μας πέφτει). Πλησιάζουν το στόμα τους στο αυτί εκείνου που επιθυμούν –μερικές φορές το κολλούν- και του φωνάζουν την εξυπνάδα τους, λες και είναι ναυαγοί σε καταιγίδα. Ή του στέλνουν μήνυμα με το κινητό, γεμίζοντας άμμο το πληκτρολόγιο.

Να έπαιζε κάποια loungιά τύπου Café del Mar (από τα πρώτα όμως), Calexico ή acid jazz θα το καταλάβαινα (έως και θα μου άρεσε, μια και στο κάτω-κάτω στην παραλία είμαστε, να χαλαρώσουμε ήρθαμε, άντε καμιά ρακέτα κλπ). Αλλά τι το κάνεις club για δεκαπεντάχρονα Αγγλάκια, ρε φίλε, σου μοιάζουμε να ήρθαμε με το subway και να πίνουμε ηλεκτρολύτες;

Σε ό,τι με αφορά, έχω καταλήξει στον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνομαι τι διασκέδαση και τι θέλω να ακούω όταν πίνω. Ελληνικά. Κι απ’ ό,τι είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω και προχτές το βράδυ, στο καλύτερο καλοκαιρινό μαγαζί της Ελλάδας, το Χάραμα της Πάτρας, κάθε άλλο παρά ο μόνος είμαι. Η διάχυτη διονυσιακή ατμόσφαιρα (και τα μίνι – βλέπε προηγούμενο post) που επικρατούσε ολούθε (σπονδή στο πελοποννησιακό γλωσσικό ιδίωμα) με έκανε για λίγο (βοηθούντος και του ουίσκι) να (ξανα)πιστέψω πως υπάρχει ελπίς. Περιμένω τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου για να το επιβεβαιώσω.