Μπέτυ Βαλάση: «Δεν είμαστε αθώοι για ό,τι συμβαίνει»

03/12/2011

Ο ρόλος που σημάδεψε την επανεμφάνισή της στο θεατρικό σανίδι μετά από έξι ολόκληρα χρόνια έχει πολύ να κάνει με την ανθρώπινη μοναξιά. Η Μπέτυ Βαλάση ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει αυτό το θλιβερό συναίσθημα απομόνωσης από τους άλλους ανθρώπους. Το βίωσε από τότε που έφυγε ο πολυαγαπημένος της σύζυγος, ο Τίτος Βανδής. Τότε έκλεισε ερμητικά την πόρτα της σε όλους.

Η ελπίδα όμως έμεινε ζωντανή μέσα της γιατί είχε την αίσθηση της Λωξάντρας, της θρυλικής μορφής του ομώνυμου έργου της Ιορδανίδου την οποία ζωντάνεψε μοναδικά, και πάντα κοντά της το αγίασμα της Παναγίας Μπαλουκλιώτισσας, αγαπημένης της Λωξάντρας. «Ο Τίτος ταλαιπωρήθηκε πολύ ώσπου να ταξιδέψει. Ήταν δύσκολα τα πράγματα και αυτό μου κόστισε. Η υγεία μου ρημάχτηκε» δηλώνει στην «Espresso» η σπουδαία μας ηθοποιός.
Σήμερα, που κάπως ξεπέρασε την ψυχική της κούραση, την πικρία και την απόγνωσή της, ξαναβγήκε στο φως της σκηνής η μεγάλη κυρία του θεάτρου για να αναμετρηθεί με την ηρωίδα του πολυβραβευμένου σύγχρονου Καναδού συγγραφέα Μόριτς Πάνιτς στο έργο του «Αγρύπνια».
«Με καταγοήτευσε η δουλειά του σκηνοθέτη Πέτρου Ζούλια. Είναι προικισμένος άνθρωπος και είμαι ευτυχής που δουλεύω μαζί του, όπως και με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, που είναι καλό παιδί, καλός ηθοποιός, καλός συνάδελφος. Η σκηνογράφος Αναστασία Αρσένη έκανε εξαιρετική δουλειά εδώ και ο παραγωγός Κώστας Μπάλας, που είναι ηθοποιός, έχει καταφέρει να ανεβάζει μόνο ποιοτικές παραστάσεις. Η δουλειά με έχει απορροφήσει. Το έργο είναι πολύ δύσκολο. Παίζω έναν τραγικοκωμικό ρόλο μιας ολιγομίλητης και ετοιμοθάνατης θείας που ζει με τον μισάνθρωπο ανιψιό της. Μιας γυναίκας που όλη της τη ζωή ήταν μόνη της. Η τραγική μοναξιά των δύο αυτών ανθρώπων είναι η ουσία του έργου. Η ανάγκη τους για επικοινωνία, αγάπη, τρυφερότητα, για ένα χάδι δεν φεύγει ποτέ. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος ελπίζει» σχολιάζει και ανοίγει την πόρτα της στην «Espresso».
Μιλάει για τον Τίτο Βανδή σαν να μην έφυγε ποτέ από κοντά της, για την περιπέτεια της υγείας της, για την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας, για τους συνανθρώπους της, για εκείνους που έχασε, για τη φίλη της τη Μελίνα Μερκούρη. Δεν ξεσπάει, αλλά συλλογάται…
– Η επανεμφάνισή σας στο θέατρο ήρθε μέσα από μεγάλες δυσκολίες…
Πέρασα πολλά στη ζωή μου. Είχα ένα πρόβλημα με την υγεία μου, όπως όλος ο κόσμος, και τα πράγματα πάνε καλά. Οι εξελίξεις όμως είναι τόσο άσχημες, ώστε δεν μπορούμε να στεκόμαστε μόνο σε προσωπικές μας στιγμές.
– Πρέπει να σας στοίχισε πολύ ο θάνατος του συζύγου σας, του Τίτου Βανδή.
Το ξέρεις πολύ καλά. Δεν έχει τελειώσει αυτή η ιστορία. Εδώ είμαστε. Τι να κάνουμε; Ετσι είναι η ζωή.
– Το πρόβλημα της υγείας σας ήρθε όταν έφυγε εκείνος;
Ο Τίτος ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ ώσπου να ταξιδέψει. Ηταν δύσκολα τα πράγματα, και αυτό μου κόστισε. Η υγεία μου ρημάχτηκε.
– Εξακολουθείτε να ζείτε σαν να μην έφυγε ποτέ…
Ο Τίτος είναι πάντα εδώ. Ορισμένοι που τον έχετε ζήσει και τον έχετε αγαπήσει είναι σαν να μην έχει φύγει. Και το νιώθω αυτό κάθε φορά που μιλάμε.
– Η κατάσταση σας τρομάζει;
Όπως όλο τον κόσμο. Άνοιξε την τηλεόραση να δεις τι γίνεται. Της τρελής το πανηγύρι. Οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι. Υποφέρουν για πάρα πολλά πράγματα. Έχουν γίνει ασχήμιες, έχουν ειπωθεί πολλά ψέματα, έχουν γίνει, έχουν γίνει…
– Και η αγωνία σας για το αύριο κορυφώνεται;
Εσείς δεν την έχετε; Εγώ έχω πάρα πολλή. Όλος ο κόσμος έχει. Κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε ό,τι αφορά τα οικονομικά του, ενώ υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα φάρμακά τους. Όλα είναι δύσκολα.
– Εσείς θα καταβάλετε τους έκτακτους φόρους και τις εισφορές;
Ο κόσμος, θέλει δεν θέλει, δεν μπορεί να πληρώσει. Με τι να πληρώσουμε, ρε παιδί μου; Δεν είναι να πεις πάνε στο κομμωτήριο ή πάνε να αγοράσουν ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια. Τίποτα. Ή δεν είναι έτσι; Αυτά που έχω πληρώσει τα έχω πληρώσει εδώ και καιρό. Τι άλλο να πληρώσω; Πληρώνουμε τα κέρατά μας. Δεν έχουμε σταματήσει να πληρώνουμε το παραμικρό. Μπαμπ-μπαμ.
– Παρά την οικονομική κρίση, ο κόσμος φαίνεται να στηρίζει το θέατρο.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί στη σχολή, που ακούγαμε τους δασκάλους μου, Τερζάκη, Χουρμούζιο, Καραντινό, Κωτσόπουλο, Παξινού, Μυράτ, Χαλκούση, Διαμαντόπουλο, που έλεγαν: «Σε δύσκολες ώρες ο κόσμος μαζεύεται στο θέατρο». Πράγματι, σήμερα στο θέατρο έρχεται πολύς κόσμος που θέλει τη θαλπωρή. Έχει ανάγκη ο ένας να βρεθεί δίπλα στον άλλο. Το ακούσαμε σαν παιδιά και τώρα το ζούμε.
– Τι περικοπές έχετε κάνει εσείς λόγω κρίσης;
Για τους πάντες ισχύει αυτό. Εδώ κλείνουν κανάλια, συνάδελφοι έχουν βρεθεί εκτός δουλειάς. Παντού λένε «τη Δευτέρα δεν θα ‘ρθεις» και τελείωσε η υπόθεση κι ας έχεις δουλέψει είκοσι χρόνια. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο άλλος δεν πληρώνεται και το θέμα είναι όχι να έχουμε άνεση, αλλά να μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Ο κόσμος λαλάει. Δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, δεν μπορούν να τα ταΐσουν, να τα ντύσουν, χώρια τα προβλήματα που έχει ο καθένας.
– Νομίζετε ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης κι εμείς για ό,τι μας συμβαίνει;
Κανένας δεν είναι αθώος. Γιατί όλα αυτά τα λάθη θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσουμε εδώ και χρόνια. Και γινόταν αυτή η πάλη…
Η ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΙ Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΟ
– Πιστεύετε ότι αν ζούσε σήμερα η αγαπημένη σας φίλη, η Μελίνα Μερκούρη, θα σήκωνε το ανάστημά της στους Ευρωπαίους όπως έκανε με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα;
Η Μελίνα πολεμούσε πάντα. Δεν καθόταν ποτέ. Έτρεχε, φώναζε, όρθωνε το ανάστημά της και το ίδιο θα έκανε και σήμερα. Η Μελίνα ήταν μια ξεχωριστή γυναίκα για πολλούς λόγους.
– Η Μελίνα δεν ήταν αυτή που σας έφερε κοντά με τον Τίτο Βανδή;
Ο Τίτος ήταν χρόνια στην παρέα της Μελίνας με τη Δέσπω Διαμαντίδου, τον Δημήτρη Χορν, τον Ανδρέα Φιλιππίδη. Όταν είχα την τύχη να γνωρίσω τη Μελίνα και τη Δέσπω, δεν είχαμε σμίξει με τον Τίτο. Γνωριστήκαμε το 1982.
– Σας είδε και σας ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα από μια φωτογραφία που του είχε στείλει η Μελίνα;
Όταν υπάρχουν τόσα προβλήματα, δεν μιλάμε για τα ερωτικά μου. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν να γίνει κι έγινε.
– Τον ονειρεύεστε;
Δεν είναι μόνο στα όνειρά μου, όπου και να γυρίσω εδώ είναι. Ζω τη ζωή μου σαν να είναι ο Τίτος από δίπλα. Δεν είναι ότι ζω στο παρελθόν. Ζω στο παρόν και ξέρω πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει, τι νιώθω, ξέρω ότι ώσπου να φύγω θα είναι εδώ. Τώρα, πού θα βρεθούμε δεν ξέρω.