Cabaret @ Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Έργο αγαπημένο. Μιούζικαλ δημοφιλές, το Cabaret που έστησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος, επίκαιρο όσο ποτέ, «ανεβαίνει» στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής. O θίασος διαβασμένος και καλά κουρδισμένος, η δεκαμελής ομάδα χορευτών ακολουθεί με επιμέλεια το ρυθμό της μουσικής των βερολινέζικων club της δεκαετίας του ’30, που η εννεαμελής ορχήστρα του Δημοσθένη Γρίβα παράγει μελωδικά. Στεγνά όμως. Χωρίς κορυφώσεις και βαθιά συναισθήματα. Σε μια αναμέτρηση που αναδεικνύεται η ατολμία -ίσως και ο φόβος- του σκηνοθέτη, να επικοινωνήσει το παραπάνω και το διαφορετικό, που ο Ρήγος διαθέτει σε αφθονία.

Στο Βερολίνο που σκεπάζεται σταδιακά από την σκιά του ναζιστικού εφιάλτη, ο νεαρός αμερικανός συγγραφέας Κλίφορντ Μπράντσο θα ερωτευτεί την πρωταγωνίστρια ενός υπόγειου καμπαρέ, την περίφημη Σάλλυ Μπόουλς. Της ζητά να αφήσει την παλιά της ζωή για να μείνουν στο ξενοδοχείο της μεσήλικης Φροϊλάιν Σνάιντερ, που βρίσκεται ένα βήμα πριν παντρευτεί τον εβραίο Γερμανό μανάβη Χερ Σούλτζ. Οι φιλοδοξίες, το πεπρωμένο αλλά κυρίως η ιστορία θα ανατρέψουν τα σχέδια των πρωταγωνιστών του έργου.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα σ’ ένα πασίγνωστο έργο της διεθνούς δραματουργίας, αποδεικνύεται αιχμηρά συντηρητικός σε αντίθεση με την «επαναστατική» φύση του. Στήνει το Cabaret του με σαφήνεια, ξεκάθαρους όρους και ρόλους. Είναι εμφανές πως προσπαθεί να αποτυπώσει μια ιστορία βατή και κατανοητή στο ευρύ κοινό, το οποίο με την σειρά του θα καθορίσει την εμπορική επιτυχία της παράστασης του σε ένα τόσο μεγάλο θέατρο. Όμως όσο και αν στο εγχείρημα δύσκολα μπορείς να εντοπίσεις τεχνικά και ερμηνευτικά ψεγάδια, το έργο μοιάζει συναισθηματικά ανάπηρο. Οι σκηνές που διατίθενται για ψυχολογική φόρτιση, μένουν βουβές σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό κάδρο. Είναι φορές που αισθάνεσαι ότι θέλεις να παρασυρθείς, την στιγμή που υψώνεται απέναντι σου ένα γυάλινο τοίχος, που σου απαγορεύει να αφεθείς. Ερμηνευτικά το σύνολο του θιάσου (Μητρούσης, Ναυπλιώτου, Λιγνάδης, Τσανακλίδου) αποκαλύπτει αφειδώς τις αρετές του. Ο Γιώργος Νανούρης στο ρόλο Κλίφορντ Μπράντσο ίσως υστερεί των υπολοίπων αλλά η Νάντια Μπουλέ ως Φροϊλάιν Κόστ, κλέβει τις εντυπώσεις σε ερμηνευτικό, υποκριτικό και χορευτικό επίπεδο. Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ρήγου αποδεικνύουν την πάντα ξεχωριστή του αισθητική που εναρμονίζεται και αναδεικνύει άψογα την παράσταση. Ο ταλαντούχος Σάκης Μπιρμπίλης από την άλλη πρόβαλλε αριστοτεχνικά με τους φωτισμούς του την μεγάλη θεατρική σκηνή του Μεγάρου, ρυθμίζοντας με μαεστρία τις σκηνικές αλλαγές ενώ ο Δημοσθένης Γρίβας απέδωσε με την μουσική του εμπειρία, τους ευρωπαϊκούς ήχους των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Κόντρα στην ένδεια των καιρών, το Cabaret αποτελεί μια μεγάλη και αξιοπρόσεκτη παραγωγή στην Αθηναϊκή θεατρική κίνηση, που μπορεί να αναμετρηθεί με αντίστοιχες ευρωπαϊκές παραγωγές. Τα χρήματα όμως δεν φέρνουν την επιτυχία ούτε και την ευτυχία επίσης.
|Γιώργος Ευφραιμίδης