“Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;”

Nα σε πιάνει κατάθλιψη ή να μην σε πιάνει;

Nα σε πιάνει κατάθλιψη ή να μην σε πιάνει;

Nα σε πιάνει κατάθλιψη ή να μην σε πιάνει;

Ανοίγεις την τηλεόραση και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις μια διέξοδο για να περάσεις το χρόνο σου μέσα σε 4 τοίχους μιας και μάλλον δεν παίζει φράγκο. Προσπαθείς να δεις την θετική πλευρά των πραγμάτων αλλά κάπου στη μέση το χάνεις…

Τούρκικα σε μόνιμη βάση, ειδήσεις με το γνωστό ύφος καταστροφής, άντε και καμιά εκπομπή στην καλύτερη με χορό, μαγειρική και κους κους! Εκνευρίζεσαι, βρίζεις κλείνεις την τηλεόραση τα βάζεις με τα social media αλλά καταλήγεις να τουιτάρεις και να φεισμπουκάρεις με μανία μέχρι να κλείσει το μάτι και να ξεκινήσεις τη μέρα από την αρχή! Ωραία ζωή…

Ξέρω!!! Προσπαθείς να ξεχαστείς! Να μην σκέφτεσαι τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, τα δάνεια, τις κάρτες, τα κοινόχρηστα, τι θα μαγειρέψεις αύριο και όλα τα σχετικά… Δεν έχεις όρεξη για σχέση, γκόμενες, παιχνίδια, φίλους. Το θέμα είναι για πόσο ακόμα θα συνεχίσεις να ζεις έτσι. Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να ζούμε στην παράνοια και στα όρια της κατάθλιψης! Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να επιβιώσουμε με τη γκρίνια και τη μιζέρια; Μήπως δεν έχουμε δώσει στη ζωή μας σωστες προτεραιότητες; Mήπως νομίζουμε τελικά πως ζούμε;

“Και τι να κάνω κυρά μου;” θα αναρωτιέσαι και καλά θα κάνεις. Πάρτο αλλιώς και για να το καταφέρεις ψάξε να βρεις τρόπους! Σταμάτα να μεμψιμοιρείς και προσπάθησε να εμπνευστείς, να ξεφύγεις και να δημιουργήσεις ακόμα και τώρα που όλα φαντάζουν μάταια!

Την προηγούμενη εβδομάδα έφυγε ένας άνθρωπος από τη ζωή που ομολογώ και ντρέπομαι πως μόνο ακουστά τον είχα. Ο θάνατος του και η δημοσιότητα που πήρε, με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω να βρώ βιογραφία και έργο του και πραγματικά έμεινα άφωνη! Μιλώ για τον Χρόνη Μίσσιο και φυσικά είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι ψάξατε όταν διαβάσατε την είδηση στα ΜΜΕ.

Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε στη Καβάλα, πήγε μέχρι τη δευτέρα Δημοτικού, ίσα που ήξερε να διαβάζει και να γράφει δηλαδή. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες.

Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων. Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ’ένα τυχαίο γεγονός.

Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Άι- Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, κ.ά.) Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή.

Ένα “διάλειμμα” ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ.

Το πρώτο του βιβλίο “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς…” (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του “Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;”

Αυτός ο άνθρωπος τιμήθηκε με τρία βραβεία Νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν και όμως δεν διδάσκεται έργο του και δεν τον ήξερε το σύνολο του Ελληνικού λαού! Ακούστε λοιπόν πως αντιλαμβανόταν ένας άνθρωπος φυλακισμένος, μόνος και με τόσες άσχημες εμπειρίες από μωρό παιδί την ζωή και ξανασκεφτείτε τους λόγους που γκρινιάζουμε και χάνουμε το χαμόγελο μας…

http://www.youtube.com/watch?v=KXcsoOxS428