Χορεύοντας στις σκάλες

Με μουσική Γκέρσουιν και χορογραφίες Τζιν Κέλλυ, που πρωταγωνιστούσε με την Λέσλι Καρόν και τον Ζωρζ Γκεταρύ; Εκεί δεν υπήρχε το υπέροχο νούμερο του Γκεταρύ «Σκάλα για τον Παράδεισο» με τον τραγουδιστή να ανεβοκατεβαίνει μια λευκή αχανή σκάλα – της οποίας αναβόσβηναν τα σκαλοπάτια – και στα πλευρά αποκαλύπτονταν… αποκαλυπτικά pin up girls (πανέμορφα ακόμα βέβαια) με eccentric αστραφτερά ημίγυμνα κοστούμια, φτερά και πούπουλα, πέπλα και πολυελαίους να αστράφτουν; Αποκλείεται να το έχετε λησμονήσει.

Δεν είχε να αντιμετωπίσει pin ups, πούλιες, πολυελαίους και τον… παράδεισο στην κορυφή ο Φώτης Διαμαντόπουλος χορογραφώντας τα μπαλέτα της όπερας «Αϊντα» του Βέρντι στις παραστάσεις της ΕΛΣ για το Φεστιβάλ Αθηνών. Είδα την πρεμιέρα της 10/6. Με ανησυχία παρατηρούσα την απλωτή πάλλευκη σκάλα, που έπιανε όλη τη σκηνή του Ηρωδείου. Τι σκηνογραφική ιδέα και αυτή σε χρώμα και μέγεθος! Όμως ο και σκηνοθέτης θα είχε στο μυαλό του την «Τουραντότ» του Πουτσίνι κατά Τζεφιρέλι για την Μet των ‘90s και χειρίστηκε επιδέξια τόσο τα πλήθη τραγουδιστών και κομπάρσων όσο, υποψιάζομαι, και κάποιες οδηγίες στον Φώτη για την κινησιολογία.

Εγώ, όποτε εμφανιζόταν το μπαλέτο, ταραζόμουν. Να γλιστρήσουν, να σκοντάψουν, να… αναποδογυριστούν; Τίποτε απολύτως. Ο Φώτης αποδείχτηκε πριν απ’ όλα πανέξυπνος, καθώς ‘τακτοποίησε’ με γεωμετρική πειθαρχία τα σύντομα χορευτικά. Έτσι, αν η θριαμβική παρέλαση περιορίστηκε σε σκηνοθετική παρουσίαση-προσφορά στον Φαραώ διαφόρων εμβλημάτων, το μπαλέτο εκφράστηκε με κάποιες ημίγυμνες αντι-μπαλετικές εκφάνσεις. Πολύ σωστά. Είχαμε και κάποιες σκηνές μικρών οργίων. Έκτακτα. Μία ένσταση: τα grand battements, σε seconds ή arabesques – εκτάσεις των ποδιών στο πλάι ή στα πίσω. Αυτά, ειδικά σε ιερατικές χορευτικές φιγούρες δεν συναντώνται πουθενά. Ούτε στους παραδοσιακούς, ούτε στους έντεχνους χορούς. Επινοήθηκαν από τον 19ο αι. και μετά. Οπωσδήποτε: μία ευφάνταστη και ενδιαφέρουσα άποψη (μπράβο Φώτη), που αποδόθηκε από το corps de ballet εξαιρετικά.

via