Χρήστος Μαρτσάκης: ”Το πόδι μου είναι κομμένο κάτω από το γόνατο… Τελικά θα μπορούσε να είναι και χειρότερα”

Eίναι ο Χρήστος Μαρτσάκης και μας αφηγείται την ζωή του μέσα από τα δικά του μάτια. Ένας άντρας πια που στα 16 του η μοίρα παίζει ένα παιχνίδι και χάνι το πόδι του μετά από ένα τροχαίο.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Χρήστος βλέπει την ζωή με άλλα μάτια με αυτά της ψυχής του μέσα από το Μπάσκετ με αμαξίδιo στην Ομάδα Δωδεκάνησος.

Μια εξομολόγηση που θα σας καθηλώσει αλλά που δεν κατάφερε εκείνον να τον καθηλώσει τίποτα !!!

Μαζί μας και ως μοντέλο στην Επίδειξη Μόδας ΑΜΕΑ στην Ρόδο θα δείξει ακόμα μια φορά πως όλα γίνονται όταν τα πιστεύεις. 

 

Ποιος είσαι; Να μάθει ο κόσμος για εσένα.

Είμαι ο Χρήστος Μαρτσάκης είμαι 34 χρονών από τα Χανιά της Κρήτης παίζω μπάσκετ με αγωνιστικό αμάξι δύο στη ΓΣ Δωδεκάνησος.

Πως βρέθηκες στη Ρόδο;

Έπαιζα μπάσκετ στο Μαρούσι στην Αθήνα, ήμουν παίκτης Εθνικής Ελλάδος και μετά ήρθα με μεταγραφή στη Ρόδο.

Παίζεις χρόνια μπάσκετ;

Παίζω από το 2002.

Άρα μπήκες στον αθλητισμό μετά το ατύχημα σου. Πριν;

Πριν το ατύχημα πάλι ασχολούμουν με τον αθλητισμό, έπαιζα ποδόσφαιρο και έκανα στίβο.

Γενικά τι έκανες πριν το ατύχημα;

Ενώ με στέλνανε σχολείο εγώ δεν πήγαινα, πιτσιρικάς ήμουν μηχανάκια, βόλτες. Ήμουν ένα καλό σκληρό παιδί, έχω μεγαλώσει στα Χανιά, Κρητικός από τους Κρητικούς.

 

Φτάνει το σημείο που αλλάζει ζωή σου.

3 Ιανουαρίου 1999 10 η ώρα το πρωί τράκαρα. Πήγα στο νοσοκομείο εκεί ξύπνησα. Είχα μια δουλειά στα Χανιά και βιαζόμουν, έτρεχα με τη μηχανή, έβρεχε, έπεσα πίσω από ένα αυτοκίνητο, αυτό.

Πήγα στο νοσοκομείο είχα χτυπήσει το πόδι μου. Την επόμενη μέρα με άφησαν να φύγω, μου είπαν να πάω σπίτι μου μέχρι να ξεπρηστεί το πόδι μου και να περιμένω για να κάνουμε το χειρουργείο. Η μητέρα μου επειδή είχα και μια καλή ασφάλεια τότε, ήθελε να πάω στην Αθήνα σε ιδιωτικό νοσοκομείο αλλά θέλαμε ένα χαρτί που να λέει ότι μπορώ να ταξιδέψω και ο ιδιωτικός γιατρός που ήρθε να με δει τότε, είπε ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω. Μπήκα στην κλινική και μετά από 1 ώρα μπήκα στην εντατική, ξύπνησα μετά από αρκετό καιρό και ο γιατρός ισχυριζόταν ότι είχα διάφορα προβλήματα.

Είχα λιπώδη εμβολή και θα πέθαινα, ο γιατρός ισχυριζόταν ότι ζούσα μόνο επειδή ήμουνα μικρός σε ηλικία και ο οργανισμός μου ήταν δυνατός. Από ότι αποδείχτηκε μετά, δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.

 

Αποδείχτηκε ότι τελικά ήταν ιατρικό λάθος;

Αποδείχτηκε ότι ήτανε ιατρικό λάθος και από τις εξετάσεις που είχα εγώ στα χέρια μου, γιατί αφού πήγα δικαστικά φάνηκε ότι εγώ ποτέ δεν νοσηλεύτηκα σε αυτή την κλινική, όπου εγώ ήμουν σχεδόν ένα χρόνο σε αυτή την κλινική και αυτό είχε εξαφανιστεί στα χαρτιά. Κατάλαβα ότι κάτι γινόταν.

Η υπόθεση έληξε στα δικαστήρια και ο γιατρός αθωώθηκε.

Η ζωή η δική σου όμως συνεχίζεται, με έναν ακρωτηριασμό. Ο οποίος πώς προήλθε;

Προήλθε από μικρόβιο που πήρα μέσα από τα χειρουργεία στα Χανιά και αυτό άρχισε σιγά-σιγά να τρώει.

Έφυγα και πήγα στην Αθήνα οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι πλέον, το μικρόβιο είχε αρχίσει να τρώει φλέβες και νεύρα προσπαθούσαν με χειρουργικούς καθαρισμούς να σώσουμε ότι μπορούμε.

Είχαν συζητήσει με τη μητέρα μου ότι θα έκαναν άλλους 2 ή 3 χειρουργικούς καθαρισμούς αλλιώς θα πρέπει να το ακρωτηριάζουμε.

Εσύ το ήξερες;

Όχι έτυχε και έπεσε ένα περιοδικό στα χέρια μου που είχε αφιέρωμα στους άντρες με κινητικά προβλήματα. Εντελώς τυχαία.

Πιστεύεις ότι ήταν τυχαίο;

Το περιοδικό βρέθηκε τυχαία, τώρα το ότι μπορεί να βρέθηκε για κάποιο λόγο εκεί, μπορεί να βρέθηκε και για κάποιο λόγο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, το πιστεύω αυτό και εκεί είπα στη μάνα μου ότι θα το κόψω το πόδι. Είχα κουραστεί και εγώ πλέον, είχα πολλούς μήνες πυρετό, είχα αδυνατίσει πάρα πολύ, ήμουν μικρός, έβλεπα τους δικούς μου να βασανίζονται.

Η μάνα μου είχε ένα χρόνο να πάει σπίτι, δίπλα μου κοιμόταν. Αθήνα-Χανιά, θα πεθάνει-θα ζήσει, έτσι κυλούσαν οι μέρες. Εγώ έμπαινα σε ένα χειρουργείο και κοιμόμουν οι άλλοι έξω περίμεναν, ήταν πολύ ψυχοφθόρο.

Και παίρνεις την απόφαση εσύ;

Ο γιατρός που με έχει αναλάβει στο ΚΑΤ ήταν καθηγητής πανεπιστημίου, μπήκα στο γραφείο του και του είπα την απόφαση που είχα πάρει.  Με βοήθησε πάρα πολύ αυτός ο άνθρωπος και μου έκανε και μια εξήγηση, επειδή ήρθε στα δικαστήρια μου είπε δεν μπορώ να κατηγορήσω τον άλλο γιατρό, φταίει, αλλά δεν μπορώ να τον κατηγορήσω, συνεργαζόντουσαν οι δυο τους. Έκανε προσπάθεια για να σώσει ότι μπορεί, μου είπε.

Η ημέρα που κόψαμε το πόδι μου ήταν από τις πιο ευτυχισμένες. Με είχε κουράσει πλέον η κατάσταση που ήμουν, ήμουν μονίμως σε ένα κρεβάτι χωρίς να μπορώ να φάω και με πολύ πόνο. Έπαιρνα πολύ δυνατά αντιβιοτικά και φοβόντουσαν μήπως εθιστώ σε αυτά.

Σκέφτεσαι πολύ αυτούς που το περνούν μαζί σου, και όχι τόσο τον εαυτό σου γιατί;

Ανέκαθεν ήμουνα έτσι, θέλω να δω εσένα χαρούμενο για να μπορώ να είμαι και εγώ χαρούμενος, αν δω ότι δεν είσαι καλά αρχίζω να σκέφτομαι τους λόγους που συμβαίνει αυτό.

Έρχεται η στιγμή που γίνεται ο ακρωτηριασμός κι εσύ βγαίνεις απ’ το νοσοκομείο. Ποια είναι η διαδικασία; Μετά; Τι αλλάζει;

Έμεινα για λίγο ακόμα στο νοσοκομείο, μετά βγήκα και κατέβηκα στα Χανιά. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου, ένιωσα ότι έφυγε κάτι κακό, σταμάτησα να μυρίζω αυτή τη βρωμιά, σταμάτησε να χτυπάει πόρτα να μπούνε με καθαρή βενζίνη για να μου καθαρίσουν το πόδι, σταμάτησε όλη αυτή η ταλαιπωρία.

Το πόδι μου είναι κομμένο 13 πόντους κάτω από το γόνατο τελικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.

Πιστεύεις στο θεό;

Πιστεύω στο θεό, αλλά όχι σε αυτό που θέλει η εκκλησία να πιστεύω. Πιστεύω ότι ο Χριστός υπήρξε, αλλά όχι ότι η Παναγιά τον έκανε με τον κρίνο.

Πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη;          

Ναι, γενικότερα πιστεύω πως όλοι έχουμε μία ανώτερη δύναμη μέσα μας, για τη δύσκολη στιγμή. Αν εμένα 2 Ιανουαρίου  μου έλεγες ότι το επόμενο πρωί θα τρακάρεις και θα σου κόψουν το πόδι θα ανέβαινα σε μια κορυφή και θα έπεφτα με την κεφαλή, αλλά όταν τελικά συμβαίνει, βρίσκεις αυτή τη δύναμη και τα αντιμετωπίζεις όλα

 

Πιστεύεις ότι δοκιμάστηκες μέσα από όλο αυτό;

Πιστεύω ότι ωρίμασα και κατά κάποιο τρόπο έγινα καλύτερος άνθρωπος, άσχετα αν πριν ήμουν μία φορά κωλόπαιδο, με την καλή έννοια, μετά ήμουνα 10.

Αισθάνθηκες ποτέ μειονεκτικά εσύ;

Στην Ελλάδα ζούμε, συχνά αισθάνομαι μειονεκτικά. Το μυαλό μας είναι πρωτόγονο.

Εγώ είμαι παντρεμένος, χωρισμένος, και έχω ένα παιδί, μία κόρη 12 χρονών και το πόδι μου να είχα πάλι μια ταμπέλα θα  είχα που έχω ένα παιδί και είμαι χωρισμένος, και γιατί στην Ελλάδα πάντα θα σου βρουν ένα πρόβλημα ακόμη κι αν δεν έχεις.

Ο διπλανός σου κοιτάει αν η γυναίκα του γείτονα θα πάει με κάποιον άλλον, αν η δικιά του η γυναίκα είναι άπιστη δεν θα δώσει σημασία, για να καλύψει το δικό του το κενό.

Δε μας ενδιαφέρει τι κάνουμε εμείς, μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι γύρω μας.

Επειδή έχω γυρίσει χώρες με την Εθνική, ακόμη και στην Τσεχία που είχαν κομμουνισμό, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Στην καθημερινότητά μου δεν θα νιώσω συχνά μειονεκτικά, αν για παράδειγμα μία κυρία απέναντί μου γυρίσει και με κοιτάξει και πει κάτι δεν θα δώσω σημασία.

Αν κάποιος δικός μου πει κάτι, τότε ναι, θα νιώσω μειονεκτικά.

Δίνεις δικαιώματα;

Δε νομίζω πως δίνω, ίσα-ίσα έχω παλέψει πολύ στη ζωή μου για να είμαι αυτή τη στιγμή εδώ, έξω να έχω παλέψει για να μη στερηθώ τίποτα.

Τι σε προβληματίζει; Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά και τι άσχημα; Για το Χρήστο αυτή τη φορά, όχι για τον κόσμο.

Με προβληματίζουν πράγματα όπως αυτά που προβληματίζουν όλους μας.

Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν αναπηρία στο σώμα όπως έχω εγώ, αλλά αναπηρία στον εγκέφαλο και αυτόματα τους δημιουργείται ένα πρόβλημα.

Θέλω οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου να είναι καλά, να μπορώ να προσφέρω, να έχω μία δουλειά που αυτό δεν είναι εφικτό στην Ελλάδα, αν είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες.

Προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά αυτό δε γίνεται.

 Εσύ αν μπορούσες τι θα ήθελες να αλλάξεις;

Θα ήθελα να μπορώ να προσφέρω μεγαλύτερη σιγουριά στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, πραγματική ανάγκη, γιατί δεν είμαστε σίγουροι, δεν ξέρουμε αύριο τι θα γίνει. Εγώ δεν είμαι σίγουρος.

Τι θα ήθελες να αλλάξεις στον εαυτό σου;

Να μη δίνω τόσο μεγάλη σημασία στον κόσμο, να μη με στεναχωρούν πράγματα, να έχω ένα σπίτι χωρίς βάσανα.

Συναισθηματικά;Θα έμπαινες ξανά στη διαδικασία να φτιάξεις τη ζωή σου;

Έχω ξαναμπεί στη διαδικασία να φτιάξω τη ζωή μου, είμαι με μία κοπέλα που είναι δίπλα μου παρόλο τις δυσκολίες, από όλες τις πλευρές. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει η οικογένεια και τα παιδιά, δεν λέω πόσο κύκλος μου έχει κλείσει. Την κόρη μου την έκανα στα 21.

Γιατί πιστεύεις ότι η γυναίκα που έχεις δίπλα σου, σου στέκεται;

Όπως είπα και πριν ο κόσμος είναι παράξενος, έχω δύο μειονεκτήματα, είμαι χωρισμένος με παιδί και άτομο με αναπηρία. Για κάποιους, αυτό δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό, να είσαι μαζί με έναν τέτοιον άνθρωπο.

Τα μειονεκτήματα κάποιες φορές γίνονται πλεονεκτήματα

Γίνονται πλεονεκτήματα για μας, οι υπόλοιποι δεν τα βλέπουν.

Γιατί σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ο κόσμος και η γνώμη του κόσμου;

Κρίνεται η ψυχολογία μας από αυτό, είναι πως το έχει ο καθένας μέσα του, δυστυχώς, όταν έχεις μεγαλώσει έτσι είναι δύσκολο να αλλάξεις τον εαυτό σου.

Έχεις αποδείξει αυτή τη στιγμή ότι έχεις δύναμη, δύναμη ψυχής, είσαι σε μια ομάδα, παίζεις μπάσκετ, δεν τα έχεις παρατήσει, ξανά φτιάχνεις τη ζωή σου.

Αυτό που έχω εγώ δεν είναι και ότι χειρότερο, υπάρχουν και χειρότερα. Ακόμη και τα παιδιά που είναι στο καρότσι και από αυτά υπάρχει κάτι χειρότερο, αυτοεξυπηρετούνται τουλάχιστον, στηρίζονται στον εαυτό τους, δεν εξαρτώνται από κάποιον άλλον.

Πως αισθάνεσαι που θα λάβεις μέρος σε μια επίδειξη και θα είσαι μοντέλο στην πασαρέλα;

Πολύ παράξενα, γι’ αυτό προηγουμένως ρώτησα την κυρία Αντώναρου πόσα άτομα θα είναι, είναι ένα άγχος.

Είναι μοναδική στιγμή, δεν ξέρω πως θα αισθανθώ, πιστεύω θα είναι πολύ όμορφα.

Ποιο είναι το μήνυμα που θες να στείλεις στον κόσμο;

Θέλω να πω πως την ουσία δεν υπάρχει αναπηρία, είναι πως το έχει ο καθένας στο μυαλό του και πάντα θα υπάρχει μία δύναμη για να αντιμετωπίζουμε το καθετί που μας τυχαίνει στη ζωή μας, όποιο και αν είναι αυτό!

Το μήνυμα που θα έστελνες στον εαυτό σου, κάτι που θα ήθελες να κάνεις και δεν μπορείς, αλλά να το πιστεύεις κιόλας.

Αν δεν το πιστέψω δεν μπορώ και να το κάνω. Να είμαι δυνατός γερός πρώτα για μένα, για το παιδί μου και τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και μ’ αγαπάνε.