Denny Laine (Wings, Moody Blues, solo) • Hit Channel

HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ιούλιος 2017. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’έναν θρυλικό μουσικό: τον Denny Laine. Είναι περισσότερο γνωστός ως τραγουδιστής, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των The Moody Blues. Το 1971, σχημάτισε τους Wings με τον Paul McCartney. Επίσης έχει μια ενδιαφέρουσα solo καριέρα. Μόλις κυκλοφόρησε τα singles “Meant to Be” και “Over the Horizon”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:

Είστε ικανοποιημένος από την ανταπόκριση που λάβατε μέχρι στιγμής για τα νέα singles “Meant to Be” και “Over the Horizon”;

Ναι, μόλις αρχίζει να παίρνει καλές κριτικές και αρέσει στον κόσμο και το παίζουν παντού. Ναι, έχω κάποιο νέο υλικό να προωθήσω.

 Υπάρχει κάποιο concept ή βασική ιδέα πίσω από αυτά τα δύο τραγούδια;

Ναι, τα τραγούδια παρουσιάζονται ως μέρος ενός περιβαλλοντικού project με το οποίο ασχολούμαι. Ονομάζεται Ίδρυμα Wyland. Ο Wyland είναι ένας πολύ διάσημος καλλιτέχνης θαλάσσιου τοπίου. Είναι δικός του ο πίνακας που βρίσκεται στο εξώφυλλο, αυτός με τις δύο φάλαινες. Έχει σώσει τη θαλάσσια ζωή στα Florida Keys. Έτσι, αυτή είναι η ιδέα πίσω από τα τραγούδια. Υπάρχει μια περιβαλλοντική εσάνς στα τραγούδια.

Πότε θα κυκλοφορήσει το επερχόμενο album σας “Valley of Dreams”;

Προσπαθώ να το βγάλω τον Σεπτέμβριο. Αλλά έχουμε ένα πρόβλημα με το artwork αυτή τη στιγμή. Ήλπιζα ότι θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο, αλλά πιθανότατα θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο.

Έχετε κανέναν διάσημο καλεσμένο στο “Valley of Dreams”; Σε προηγούμενη συνέντευξη, είπατε ότι θα θέλατε να συνεργαστείτε με τον παλιό σας φίλο John Paul Jones (Led Zeppelin – μπάσο/πλήκτρα).

(Γέλια) Όχι, δεν έχω κανέναν στο album. Ο John Paul Jones έκανε την ενορχήστρωση στα έγχορδα σε ένα τραγούδι μου, το “Say You Don’t Mind” πριν από πολλά χρόνια (1967) και ο Colin Blunstone από τους The Zombies έκανε επιτυχία με την δική του εκτέλεση αυτού του τραγουδιού. Είχα συνεργαστεί και παλιότερα με τον John Paul Jones σε ενορχηστρώσεις. Θα ήταν ωραίο να συνεργαστώ μαζί του στο μέλλον, αλλά πραγματικά δεν συμμετείχε σε αυτό το album.

Ανυπομονείτε να εμφανιστείτε στο Fur Peace Ranch του Jorma Kaukonen (Jefferson Airplane, Hot Tuna –κιθάρα);

Ναι. Δεν έχω ξανακάνει σεμινάριο, αλλά είναι σεμινάριο για τραγουδιστές/συνθέτες και ανυπομονώ να μεταδώσω μερικές συμβουλές που χρησιμοποιώ σε άλλους μουσικούς.

Ασχολείστε αυτή τη στιγμή με άλλα projects;

Ναι, έχω ένα μιούζικαλ. Ονομάζεται “Arctic Song” και αναφέρεται στην Αρκτική περιοχή, στον Βόρειο Πόλο. Και πάλι, αυτό είναι ένα περιβαλλοντικό έργο. Έχω συνθέσει πολλά τραγούδια. Δουλεύω σε αυτό για πολλά χρόνια και τώρα έχει γίνει όλο και περισσότερο επίκαιρο λόγω της κατάστασης του κόσμου σήμερα. Ξαφνικά, έχει αναγνώριση. Ελπίζω ότι θα το κυκλοφορήσω τους επόμενους τρεις μήνες.

Περιμένατε την εμπορική επιτυχία του single “Go Now” των Moody Blues (1964);

Λοιπόν, ήξερα ότι ήταν ένα καλό τραγούδι και ότι είχε δυνατότητες. Αλλά κάναμε την περιοδεία με τον Chuck Berry και ο Chuck Berry ήταν προφανώς πολύ γνωστός στην Αγγλία και εξαιτίας αυτού, βοήθησε ν’ ανέβουν τα τραγούδια στην κορυφή των charts. Ναι, ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι με αυτό το κομμάτι μουσικής.

Έχετε ευχάριστες αναμνήσεις από την περιοδεία των Moody Blues με τους Beatles τον Δεκέμβριο του 1965;

Ναι, προφανώς γνωρίζαμε τους The Beatles πριν δουλέψουμε μαζί τους και ήμασταν αρκετά στενοί φίλοι και ήταν ωραίο να κάνουμε μια περιοδεία με ανθρώπους που γνωρίζαμε καλά. Ήταν μεγάλη εμπειρία να βλέπεις την αντίδραση των οπαδών στους Beatles και να ταξιδεύεις μαζί τους. Όπως είπα, ήξερα πολύ καλά τον Paul πριν από τους Wings. Στην πραγματικότητα, εντάχτηκα στους Wings επειδή με ήξερε από εκείνη την εποχή.

Πόσο βοήθησε το management του Brian Epstein τους Moody Blues;

Δεν ήταν τόσο πολύ management. Ήταν περισσότερο λόγω της εταιρίας του που λεγόταν NEMS και περιοδεύσαμε με πολλούς ανθρώπους του απ’ αυτή την εταιρία, όπως ο Billy J. Kramer. Αλλά δεν χρησιμοποιήσαμε τον Brian ως κανονικό manager, ήταν περισσότερο η εταιρία του Brian. Και πάλι, γνωρίζαμε τον Brian πολύ καλά και μας φρόντιζε. Βασικά μανατζάραμε μόνοι μας τον εαυτό μας.

Γιατί αποφασίσατε να αποχωρήσετε από τους Moody Blues;

Επειδή ήθελα να φύγω και να κάνω κάτι ως solo καλλιτέχνης. Πίστευα ότι έπρεπε να μπούμε στο studio, αλλά εκείνη την εποχή δεν έμπαινες στο studio, επειδή υπήρχε πολλή live δουλειά. Επίσης, ήμουν το νεότερο μέλος και είχε έρθει η ώρα να προχωρήσω και να ακολουθήσω solo καριέρα. Αλλά ήταν πολύ φιλικό και είμαι ακόμα φίλος μ’αυτά τα άτομα.

Πόσο σημαντική ήταν η συναυλία των δικών σας Electric String Band με τους Jimi Hendrix Experience στο Saville Theatre στις 4 Ιουνίου 1967;

Ήταν πολύ καλό για μένα επειδή προσπαθούσα να λάβω αναγνώριση για περίπου ένα χρόνο προτού δώσω εκείνη την συναυλία. Όταν έκανα αυτή τη συναυλία, οι Paul, John και Peter Asher βρίσκονταν στο κοινό.Σε όλους άρεσε η συναυλία, τα είχαμε πάει πολύ καλά και ακόμη και ο Jimi Hendrix μου έδωσε συγχαρητήρια γι’ αυτή την εμφάνιση, για το γεγονός ότι έκανα κάτι διαφορετικό, επειδή ο Jimi ήταν ένας δημιουργικός καλλιτέχνης και ήθελε να προχωράει με τη μουσική του. Νομίζω ότι θαύμαζε αυτό το γεγονός στη μουσική μου. Και πάλι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Paul με κάλεσε να ενταχθώ στους Wings ήταν ότι βρισκόταν στην συναυλία αυτή.

Είστε ένας από τους πρώτους που είδαν τον Jimi Hendrix να παίζει στο Bag O’Nails. Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση;

Ξέρεις, πάντα αγαπούσα τους κιθαρίστες. Ήμουν με τον Paul όταν συνέβη αυτό. Πήγαμε να δούμε μαζί τον Hendrix. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι ήταν ένας σπουδαίος κιθαρίστας. Γνωρίζαμε ότι θα γίνει μεγάλος, διότι είχε για manager τον Chas Chandler από τους Animals. Τον γνωρίζα καλά και είχε τότε καλή οργάνωση. Δεν ξέρω πόσο ευτυχισμένος ήταν με το management στην πορεία, αλλά εκείνη την εποχή ήταν ισχυροί και ήξερα ότι με την υποστήριξή τους θα γινόταν μεγάλο αστέρι.

Είστε υπερήφανος που το “Band on the Run” (Wings -1973) θεωρείται κλασικό album;

Ω ναι, πάρα πολύ. Νομίζω ότι έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση επειδή είναι μόνο εγώ και ο Paul που παίζουμε τα όργανα και είχε μια διαφορετική αίσθηση σε σχέση με οποιοδήποτε από τα άλλα albums. Στην πραγματικότητα, περιοδεύω με το δικό μου συγκρότημα και παίζουμε αυτό το album γιατί αισθάνομαι πολύ πιο κοντά σ’αυτό album από οποιοδήποτε άλλο album. Ναι, είμαι πολύ περήφανος για αυτό.

Πώς ήταν να είστε ο στενότερος συνεργάτης του Paul McCartney για 10 χρόνια;

Δουλεύαμε πολύ καλά μαζί επειδή ήμασταν φίλοι. Δεν είναι δύσκολο να δουλέψεις με έναν φίλο. Νομίζω ότι είχαμε το ίδιο υπόβαθρο: ακούγαμε την ίδια μουσική. Είχαμε μια πολύ στενή μουσική σχέση. Έτσι, ήταν πολύ εύκολο και γι’αυτό πιστεύω ότι είχαμε τόσο μεγάλη επιτυχία: Εξαιτίας του ότι ήμασταν φίλοι.

Γιατί οι Wings δεν έπαιξαν ποτέ στην Ιαπωνία;

Λοιπόν, όλοι γνωρίζουν την ιστορία (γέλια). Ο Paul είχε ένα πρόβλημα (σ.σ: συνελήφθη για κατοχή μαριχουάνας), όλοι γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η ιστορία. Ήμουν εκεί. Πήγαμε εκεί πέρα. Κατέληξε όπως γνωρίζεις στη φυλακή. Γι’ αυτό δεν είχαμε παίξει εκεί. Δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε και να βγάλουμε βίζα για ένα μέρος μετά από κάτι τέτοιο. Παίρνει τουλάχιστον πέντε χρόνια για να επιστρέψεις μετά από τέτοια κατάσταση. Πράγματι, χρειάστηκε πέντε χρόνια για να επιστρέψει εκεί ως solo καλλιτέχνης.

 Ήταν δύσκολο να πείσετε τον Paul να κάνει την παραγωγή στο solo album σας “Holly Days” (1977);

Όχι, δεν υπήρχε καμία δυσκολία. Αρχικά, θα το έκανα με session μουσικούς στο Nashville, αλλά ο παραγωγός, ο Ray Stevens, δεν ήταν διαθέσιμος τότε -ήταν απασχολημένος- οπότε ο Paul άρχισε να κάνει τα κομμάτια-οδηγούς στη Σκωτία. Όταν πήγα εκεί, ολοκλήρωσα το album. Αυτό συνέβη επειδή δεν είχα χρόνο να το κάνω με άλλους ανθρώπους. Αποδείχθηκε αρκετά καλό, επειδή ήταν πιο διασκεδαστικό να το κάνεις αυτό με έναν φίλο.

Πόσο συναισθηματικό ήταν να ηχογραφήσετε το “All Those Years Ago” με τον George Harrison, τον Ringo Starr και τον Paul μόλις λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του John Lennon;

Ω, αυτό ήταν πολύ συναισθηματικό. Γνώριζα πολύ καλά τον George και τον Ringo. Έτσι, ήταν μια πολύ συναισθηματική στιγμή και ηχογραφήθηκε στο σπίτι του George. Όπως είπα, ήξερα πολύ καλά τους Beatles και παρόλο που δεν ήμουν τόσο κοντά με τον John όπως ήταν αυτοί, ήταν ένας πολύ καλός μου φίλος. Ήταν καλό που το κάναμε αυτό. Βγάλαμε κάτι εκεί έξω στον κόσμο για να δουν ότι μας ανησύχησε και μας πλήγωσε αυτό που συνέβη.

Σας λείπει η ατμόσφαιρα των συναυλιών στο θρυλικό UFO Club; Έχω μιλήσει επίσης με τον Joe Boyd (συνιδιοκτήτης του club και παραγωγός) και τον Arthur Brown .

(Γέλια) Λοιπόν, αυτή ήταν μια καλή περίοδος για μένα. Ήταν η underground σκηνή στο Λονδίνο και εκεί ήθελα να βρίσκομαι. Κάναμε κάτι στο ίδιο στυλ με όλους τους άλλους καλλιτέχνες: οι Pink Floyd μόλις είχαν ξεκινήσει και όπως είπες ο Arthur Brown και σ’αυτό το είδος της αγοράς μου άρεσε να δουλεύω: Πολύ προοδευτική και δημιουργική. Ναι, το UFO ήταν ο τόπος που όλοι μας είχαμε κάποια αποδοχή. Μας λάτρευαν εκεί.

Πιστεύετε ότι η δημοφιλής μουσική που γράφτηκε στη δεκαετία του ‘60 και ‘70 είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή μουσική;

Όχι, δεν νομίζω ότι είναι καλύτερη. Νομίζω ότι υπάρχει ακόμα τόσο ταλέντο εκεί έξω όσο υπήρχε και τότε. Υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι. Κάποιοι λένε ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει ταλέντο. Πάντα θα υπάρχουν νέα ταλέντα. Θα είναι εξίσου καλοί με εκείνους που είχαμε τότε, γιατί προφανώς όλοι τώρα έχουν επηρεαστεί από τους παλαιότερους καλλιτέχνες. Εμείς επηρεαστήκαμε από ανθρώπους που υπήρχαν πριν από εμάς. Νομίζω ότι η δεκαετία του ‘60 ήταν η αναγέννηση των συγκροτημάτων. Μετά τον πόλεμο στην Αγγλία σχηματίστηκαν πολλά συγκροτήματα και είχαν σπουδαία μουσική επίδραση. Όχι μόνο στη μουσική, αλλά στη μόδα και σ’ ο,τιδήποτε άλλο. Νομίζω λοιπόν ότι αυτό το έκανε να είναι περισσότερο ένα γεγονός, κάτι που η σημερινή μουσική δεν είναι. Η σημερινή μουσική δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο όπως είχε εκείνη την εποχή. Ακόμη μ’αρέσει αυτό που υπάρχει εκεί έξω. Αλλά η μουσική σκηνή έχει αλλάξει. Έχει γίνει πιο εκλεπτυσμένη και πιο καταρτισμένη. Η μουσική βιομηχανία παλιά ήταν πολύ δύσκολη για να τα βγάλεις πέρα μαζί της, αλλά στις μέρες μας όλοι έχουν περισσότερες γνώσεις να μοιραστούν. Αλλά και πάλι, νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο κατά κάποιον τρόπο να γίνεις δημοφιλής.

Τα πηγαίνατε καλά με τον Ginger Baker όταν παίζατε στους Ginger Baker’s Air Force;

Ναι, ήμουν φίλος με τον Ginger πολλά χρόνια νωρίτερα επειδή ήμουν σε μια περιοδεία του Chuck Berry. Αυτός και ο Jack Bruce ήταν μέλη ενός συγκροτήματος που λεγόταν Graham Bond Organisation και ήταν επίσης σε αυτή την περιοδεία. Έτσι, είχα και πάλι έναν φίλο από πολλά χρόνια νωρίτερα και γι’ αυτό ήταν πολύ εύκολο να συνεργαστώ μαζί του. Όπως είπα, γνώριζα τον Ginger για τόσα πολλά χρόνια. Δεν περίμενα να συνεργαστώ μαζί του, απλά αυτό συνέβη μ’αυτόν τον τρόπο. Ήθελε να κάνει κάτι. Ήμασταν σ’ ένα πάρτι στο ξεκίνημα των Blind Faith. Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τους Traffic μερικές φορές και στην αρχή των Blind Faith τζάμαρα με τον Ginger και τον Eric και στη συνέχεια όταν οι Blind Faith τελείωσαν, ο Ginger μου ζήτησε να ενταχθώ σ’ένα άλλο συγκρότημα, τους Ginger Baker’s Air Force.

Πώς κατορθώσατε να έχετε στην κατοχή σας την εμβληματική μαύρη Gretsch κιθάρα του Pete Townshend;

Επειδή έμενα κοντά στο σημείο όπου οι Who είχαν τα γραφεία τους και πωλούσαν κάποιον από τον παλιό εξοπλισμό τους, επειδή είχαν μια εταιρεία μίσθωσης που ενοικίαζε όλο τον παλιό εξοπλισμό τους. Δούλευα σ’ ένα studio ηχογραφήσεων στις ίδιες εγκαταστάσεις, οι οποίες ονομάζονταν Shepperton Film Studios και οι Who είχαν την εταιρεία τους εκεί που λεγόταν ML και εκεί ήταν η εταιρεία ενοικίασης τους. Έμενα κοντά και ηχογραφούσα εκεί σε ένα μέρος που ονομάζεται Rock City Studios, μέσα σε αυτό το συγκρότημα και ο διευθυντής του studio εκείνη την εποχή μου είπε ότι η κιθάρα ήταν προς πώληση. Λοιπόν, κατάφερα να αποκτήσω αυτήν την κιθάρα.

Ο Mike Pinder (Moody Blues -πλήκτρα) δήλωσε ότι η αρχική σύνθεση των Moody Blues παρατήρησε ένα UFO, ενώ επιστρέφατε από μια συναυλία στο Manchester. Θυμάστε αυτό το περιστατικό;

(Γέλια) Ναι, το θυμάμαι ακόμα, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι πολλά σε σχέση μ’ αυτό. Νομίζω ότι είδα ένα φως, αλλά ο Mike ανήκει στο είδος ανθρώπου που πιστεύει ότι ήταν UFO. Ποιος ξέρει αν ήταν UFO ή κάτι άλλο; Αλλά ναι, είδα ένα φως στον ουρανό. Ακόμη βλέπω όταν ταξιδεύω αργά το βράδυ επιστρέφοντας από συναυλίες (γέλια). Αλλά δεν ξέρω πώς με επέλεξε.

Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη φιλία σας με τον Brian Jones;

Ο Brian και εγώ γίναμε φίλοι και πάλι επειδή συνηθίζαμε να πηγαίνουμε μαζί σε πολλές συναυλίες στο Λονδίνο. Ο Brian ήταν επίσης πολύ δημιουργικός. Νομίζω ότι ήταν η κύρια δημιουργική δύναμη πίσω από τους Stones. Είχα αυτά τα κοινά μαζί του. Είχαμε πολλές ιδέες για τις οποίες συζητούσαμε. Βασικά, λατρεύαμε το ίδιο είδος μουσικής που ήταν η blues. Ο Brian ήταν λίγο-πολύ λάτρης των blues. Είχαμε πολλά κοινά, αυτό ήταν. Και πάλι, αυτοί οι άνθρωποι που γνώριζα στη δεκαετία του ‘60, δεν είχα ποτέ στενή σχέση μαζί τους μετά από εκείνη την περίοδο. Δεν ήμουν εκεί όταν ο Brian έχασε τη ζωή του, αλλά ναι, είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι υπάρχει μια τέτοια ιστορία. Διότι, όπως είπα, ήταν ένα τεράστιο ταλέντο. Πολλοί άνθρωποι δεν το έχουν καν συνειδητοποιήσει: το πόσο ταλαντούχος ήταν.

Γνωρίζατε τον Syd Barrett;

Όχι, δεν τον γνώριζα, αλλά τον γνώριζα κατά μία έννοια επειδή παίζαμε στους ίδιους χώρους. Μου είπαν ότι ο Syd Barrett ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τους Pink Floyd λόγω του concept και του ύφους του. Ήταν πραγματικά ο μπροστάρης κατά την γνώμη μου. Αλλά φυσικά όταν μπήκε ο Dave Gilmour, ήταν ένας σπουδαίος κιθαρίστας και πρόσθεσε στους Floyd με κάποιον τρόπο. Αλλά ξέρεις, όταν μπαίνεις σε ένα συγκρότημα που είναι ήδη διάσημο, νομίζω ότι είναι εύκολο. Έπρεπε να έχουν τον Syd Barrett από την αρχή για να γίνουν επιτυχημένοι, το concept και το ύφος του ήταν εμφανή στις πρώτες-πρώτες τους συναυλίες. Θέλω να πω ότι πήγε και έκανε αυτά με τα visuals, τις λάμπες πετρελαίου και το ύφος αυτών των πολύ avant-gardeστίχων. Ήταν ένας σπουδαίος συνθέτης. Δυστυχώς, δεν είχε την ευκαιρία να εξελιχθεί, αλλά αυτό συνέβη σε πολύ κόσμο εκείνη την εποχή. Ο Syd Barrett ήταν πολύ παθιασμένος με αυτό που έκανε.

Ο Pete Townshend είπε ότι απουσίασε από μια συναυλία των Who, επειδή αυτός και ο Eric Clapton πήγαν στο UFO Club για να παρακολουθήσουν τον Syd Barrett.

Ναι, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς ότι θα το έκαναν. Προφανώς, γνωρίζω τον Eric και τον Pete και ενδιαφέρονταν πολύ – όλοι μας ενδιαφερόμασταν- για ό,τι συνέβαινε εκείνη την εποχή, όπως εγώ και ο Paul που πηγαίναμε μαζί στα clubs. Όποιος έκανε κάτι διαφορετικό, θα πήγαιναν να τον δουν. Ναι, είχε μεγάλη επιρροή όσον αφορά τις ιδέες και το στυλ του ήταν διαφορετικό. Αυτό όλοι μπορούσαμε να το δούμε. Απολαμβάναμε τον Syd.

Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον Denny Laine για τον χρόνο του.

Official Denny Laine website: http://www.dennylaine.com

Official Denny Laine Facebook page: https://web.facebook.com/DBFLaine