Eric Bell (Thin Lizzy, solo) • Hit Channel

HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Απρίλιος 2017. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε με έναν σπουδαίο κιθαρίστα: τον Eric Bell. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο αρχικός κιθαρίστας των Thin Lizzy και παίζει στα τρία πρώτα studio albums τους. Έχει επίσης παίξει με τους Them, The Noel Redding Band, Mainsqueeze και Bo Diddley. Έχει κυκλοφορήσει πολλά albums με τους The Eric Bell Band. Η τελευταία του solo δουλειά είναι το “Exile” (2016). Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:

Θα ηχογραφήσετε τίποτα στο εγγύς μέλλον;

Υποτίθεται ότι θα συμβεί στα μέσα Ιουνίου. Θα πάω εκεί για να το κάνω. Ηχογράφησα το “Exile” πέρυσι. Είναι το πρώτο album που ηχογράφησα μόνος μου. Ήταν σαν ένα πείραμα. Έγραψα τραγούδια και τα ηχογράφησα σε ένα 4-κάναλο, όπως τα demos. Μου άρεσε ο τρόπος που ακούγονται. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα σ’αυτά. Με τους Eric Bell Band, όταν καλούσα μουσικούς στο studio, δεν μπορούσα να επιτύχω την ατμόσφαιρα που δημιούργησα στο σπίτι, μόνος μου. Έτσι, πέρυσι έκανα ένα album με τίτλο “Exile”, και το έκανα μόνος μου. Έτσι, και φέτος θα κάνω πάλι το ίδιο.

Πόσο συναρπαστικό είναι να παίζετε το 2017 τη μουσική που δημιουργήσατε με τους Thin Lizzy πριν από 45 χρόνια;

(Γέλια) Πάει πολύς καιρός από τότε. Κατ’αρχάς, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι Thin Lizzy είναι η σύνθεση που περιλαμβάνει το κιθαριστικό δίδυμο. Υπήρχε πολύς λόγος για τους Thin Lizzy με τους δύο κιθαρίστες, αλλά πολύ λίγος για μένα. Περίπου πριν 2-3 ​​χρόνια, η Universal Music μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι ήθελαν να επανακυκλοφορήσουν τα τρία πρώτα albums των Thin Lizzy στα οποία έπαιζα. Έκτοτε, υπάρχουν πολλά καλά λόγια για την δουλειά μου σε αυτά τα τρία albums των Thin Lizzy. Έτσι, νομίζω ότι είναι ωραίο πράγμα.

Πόσο σημαντική ήταν η περιοδεία με τους Slade για την μετέπειτα καριέρα των Thin Lizzy;

Μας ανέβασε τότε. Εμείς, οι Thin Lizzy, παίζαμε σε clubs και pubs που φιλοξενούσαν περίπου 300 άτομα και στη συνέχεια ξεκινήσαμε την περιοδεία με τους Slade και υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Οι τρεις μας βγαίναμε στη σκηνή και υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι. Και πάνω, στον εξώστη. Όλοι ήταν εκεί για να δουν τους Slade και ήταν αυστηροί με μας. Δεν μπορούσαμε πραγματικά να το αντιμετωπίσουμε, επειδή παίζαμε μόνο τα τραγούδια και δεν κάναμε show. Αλλά κάθε φορά που βλέπαμε τους Slade, ήταν εκεί για να κάνουν ένα showαντί να παίξουν μουσική. Νομίζω ότι αυτό ξύπνησε τον Philip (σ.σ: Lynott – φωνητικά, μπάσο). Ο Philip άρχισε να γίνεται πιο συνειδητοποιημένος και πιο θεατρικός στη σκηνή.

Περιμένατε ότι το single “Whiskey in the Jar” (1972) θα γίνει τόσο δημοφιλές;

Όχι. Προβάραμε σε μια pub στο Λονδίνο. Δεν συνέβαινε τίποτα εκεί πέρα. Προσπαθούσαμε να παίξουμε μερικά δικά μας τραγούδια τα οποία ετοιμάζαμε. Έτσι, ο Philip άρχισε να χαζολογάει τραγουδώντας όλα αυτά τα ιρλανδικά επαναστατικά τραγούδια και μετά άρχισε να τραγουδάει το “Whiskey in the Jar”. Εγώ και ο Brian Downey (drums) παίζαμε μαζί του για πλάκα. Ο manager μας (σ.σ: Ted Carroll) μπήκε μέσα. Είχε έναν καινούργιο ενισχυτή για να τον δοκιμάσω. Όλοι μας σταματήσαμε τότε. Κοιτάξαμε τον καινούργιο ενισχυτή και ο manager μας είπε: «Ω, ποιο ήταν αυτό το τραγούδι που παίζατε πριν μπω μέσα;» Ο Philip είπε: «Απλά χαζολογούσαμε» και ο  Ted είπε: «Ναι, αλλά ποιο ήταν;» και ο Philip είπε: «Ω, είναι το “Whiskey in the Jar”. Είπε: «Πρέπει να ηχογραφήσετε το πρώτο σας single για την Decca σε περίπου έξι εβδομάδες. Έχετε την πρώτη πλευρά;» και είπαμε: «Ναι, το “Black Boys on the Corner”». «Έχετε την δεύτερη πλευρά;» «Όχι, όχι πραγματικά».  «Γιατί δεν το βάζετε αυτό στη δεύτερη πλευρά;» Τέλος πάντων, έξι εβδομάδες αργότερα, όταν βρισκόμασταν στο studio, κάναμε το “Black Boys at the Corner” στην πρώτη πλευρά. Κάτσαμε στις καρέκλες και είπαμε: «Τι θα κάνουμε τώρα;» Ο manager μας ήταν εκεί και είπε: «Γιατί δεν δοκιμάζετε το “Whiskey in the Jar;”». Εγώ έπαιξα ακουστική κιθάρα, ο Brian έπαιξε drums και ο Philip έπαιξε ακουστική κιθάρα και έκανε φωνητικά σ’αυτό. Μου ζήτησαν να βάλω κάποια κιθάρα σε αυτό και δεν ήξερα τι να παίξω. Μου έδωσαν μια κασέτα και έπρεπε να δουλέψω πάνω σε αυτό το τραγούδι. Δούλεψα σ’ αυτό για έξι εβδομάδες πριν σκεφτώ την εισαγωγή του τραγουδιού. Το κυκλοφόρησαν και ξέρεις, άρχισε να απογειώνεται. Ήταν Νο. 1 στην Ιρλανδία και Νο.6 στην Αγγλία, και έγινε επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Τα πράγματα πήγαν πολύ καλά.

Μια μέρα σας τηλεφώνησαν οι  Metallica και σας ζήτησαν να παίξετε live μαζί τους το “Whiskey in the Jar”. Τι έγινε μετά;

Ναι, μου τηλεφώνησαν και έστειλαν ένα αυτοκίνητο για να με πάρει και να με πάει στο Marble Arch στο Λονδίνο, τότε έμενα στο Λονδίνο. Πήγα στο ξενοδοχείο τους απ’όπου ξεκίνησε ένα κομβόι από οχήματα που πήγαιναν σ’ένα στρατόπεδο περίπου 30 μίλια έξω από το Λονδίνο. Είχαν ένα ιδιωτικό αεροπλάνο και πέταξαν για το Δουβλίνο. Έπρεπε να μείνω μόνος μου στα καμαρίνια για δύο ώρες. Τόσο πολύ έπαιξαν. Στη συνέχεια βγήκα στη σκηνή για να παίξω το “Whiskey in the Jar”. Ήταν μια πολύ περίεργη βραδιά. Και οι γαμιόληδες δεν με πλήρωσαν (γέλια)!

Απογοητεύεστε όταν κάποιοι αγνοούν τα τρία πρώτα albums των Thin Lizzy;

Όχι τόσο πολύ σήμερα. Αλλά, όπως είπα νωρίτερα, η Universal Music επανακυκλοφόρησε τα τρία πρώτα albums των Thin Lizzy. Ήταν καλό αυτό που έκαναν. Επειδή τώρα υπάρχουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι που ξέρουν για τους πρώιμους Thin Lizzy, εξαιτίας των επανακυκλοφοριών. Αλλά υπάρχουν ακόμα κάποιοι που πιθανότατα δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν τρία albums των Thin Lizzy εκεί έξω.

Τι έκανε το τραγούδι “The Rocker” (1973) τόσο ξεχωριστό;

Δεν ξέρω. Είναι πολύ ωμό. Είναι πολύ ωμό όσον αφορά την κιθάρα. Έχει αυτό το ωμό rock συναίσθημα, παιγμένο από τρίο. Η συγχορδία του είναι πιθανώς Λα ματζόρε, και ακούγεται σαν κάτι καλό. Ξέρεις, δεν μπορώ να κάτσω και να προσπαθήσω να γράψω τραγούδια για να βγάλω πολλά χρήματα μέσω αυτού. Είναι ακριβώς ο τρόπος που το ηχογραφήσαμε και το κυκλοφορήσαμε. Έγινε ένα πολύ δυναμικό live τραγούδι. Όταν βρισκόμασταν στη σκηνή, ένιωθα καλά.

Ήταν αναπόφευκτο να φύγετε από τους Thin Lizzy;

Λοιπόν, ήμασταν όλοι πολύ νέοι. Εκείνη την εποχή, ήμουν 22-23 ετών. Στην αρχή των Thin Lizzy, πριν πάμε στο Λονδίνο και πριν το “Whiskey in the Jar” γίνει επιτυχία, ζούσαμε στην Ιρλανδία και μου άρεσε αυτό. Πίστευα ότι ήταν υπέροχο. Τα πάντα ήταν καλά. Αλλά όταν πήγαμε εκεί και αρχίσαμε να γινόμαστε λίγο επιτυχημένοι εμπορικά, υπάρχουν πολλά πράγματα που έρχονται μαζί με αυτό. Σου λένε τι να φορέσεις, τι να κάνεις. Ο manager μας μου είπε ότι τα solos μου στην κιθάρα ήταν πολύ μεγάλα. «Δεν είναι η γαμημένη δουλειά σου. Εσύ είσαι στη μουσική βιομηχανία και εγώ είμαι μουσικός». Ήταν εξαιρετικά και στη συνέχεια μετακομίσαμε στο Λονδίνο. Ολα άλλαξαν. Όλοι ζούσαμε σε μια μεγάλη πόλη και δεν γνωρίζαμε κανέναν εκεί. Έπρεπε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και πάλι γιατί κανείς δεν ήξερε ποιοι ήταν οι Thin Lizzy. Έπρεπε να ξεκινήσουμε πάλι από τον πάτο. Στη συνέχεια, υπήρχαν πολλά ναρκωτικά και ποτά και… LSD (γέλια). Μόλις είχα περάσει μια πολύ άσχημη φάση. Μετά, τρίπαρα με ο,τιδήποτε μπορούσα να βρω γιατί με παράτησε η φίλη μου και ούτω καθεξής. Όλα άρχισαν να γίνονται εξωπραγματικά, σαν ένα τσίρκο. Το πήρα ως μια προειδοποίηση κατά κάποιον τρόπο: «Πρέπει να φύγεις». Ο Philip είναι νεκρός, εγώ θα ήμουν νεκρός και ο Gary Moore είναι νεκρός. Σου δείχνει ότι ο rock ‘n’ roll τρόπος ζωής μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνος για μερικούς ανθρώπους.

Πώς ήταν ο  Phil Lynott επί σκηνής και εκτός σκηνής;

Όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Philip ήταν πολύ γλυκομίλητος. Ήταν πολύ ωραία παρέα. Νοικιάσαμε μαζί ένα σπίτι, οπότε τον γνώρισα αρκετά καλά. Στη σκηνή, ο Philip προσπαθούσε να βρει τον εαυτό του. Δοκίμαζε διαφορετικά ρούχα: τζιν και δερμάτινα πουκάμισα, δερμάτινα παντελόνια. Όλα τα διαφορετικά είδη ρούχων, διαφορετικά είδη μπάσων με μαργαριτάρια πάνω τους. Προσπαθούσε να βρει μια σκηνική εικόνα. Τότε έφυγα και η σκηνική του εικόνα άλλαξε τελείως. Φορούσε δερμάτινα και όχι τζιν. Άρχισε να φορά περιβραχιόνια και τέτοια είδη. Πήγε σ’αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν δύο διαφορετικές χρονικές περίοδοι. Όταν γνώρισα για πρώτη φορά τον Philip ήταν ένας κανονικός τύπος και μετά έφυγα από το συγκρότημα. Χρόνια αργότερα που ξανασυνάντησα τον Philip, ήταν ένας διαφορετικός Philip. Φυσικά, όλοι αλλάζουν.

Σας αρέσει η μουσική των Thin Lizzy μετά την αποχώρησή σας;

Όχι πραγματικά. Όχι. Σε ότι με αφορά, δεν ήταν Thin Lizzy. Είναι απλά το ίδιο όνομα, όχι το ίδιο συγκρότημα. Είναι διαφορετικό συγκρότημα. Μην με παρεξηγήσεις, ήταν εξαιρετικοί σε ό, τι έκαναν, αλλά δεν με ελκύει.

Έχετε ευχάριστες αναμνήσεις από την περίοδο που παίζατε με τους Noel Redding Band;

Όχι. Όταν πρωτοσυνάντησα τον Noel (σ.σ: πρώην μπασίστας των Jimi Hendrix Experience), ζούσε στο Cork της Ιρλανδίας και εγώ ζούσα στο Δουβλίνο εκείνη την εποχή. Τέλος πάντων, μου ζήτησε να πάω στο Cork και να τον συναντήσω. Ήμουν πολύ εντυπωσιασμένος από τη λάμψη του γιατί ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι. Φαινόταν τόσο απόμακρος: Οι πίνακες στο εσωτερικό, τα κομψά ρούχα. Είχε ένα ωραίο σπορ αυτοκίνητο. Μου άρεσε αυτό το μοντέλο. Το πράγμα ήταν ότι νόμιζα ότι θα ήταν ένα τριμελές συγκρότημα, αλλά αποδείχθηκε τετραμελές με έναν πληκτρά (σ.σ: Dave Clarke) ο οποίος έγραφε και τα περισσότερα τραγούδια, κάτι που δεν μου άρεσε πολύ. Το έβρισκα πολύ δύσκολο να ταιριάξω μουσικά. Τότε, ο Noel ήταν πολύ μαστουρωμένος, πολύ μεθυσμένος και πολύ κυνικός και μοχθηρός. Αλλά έμεινα στο συγκρότημα επειδή επρόκειτο να περιοδεύσουν στην Αμερική και δεν είχα πάει ποτέ στην Αμερική. Ήθελα να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να παίξω. Αλλά μετά την διάλυση του συγκροτήματος, εγώ και ο Noel γίναμε πολύ στενοί φίλοι και παίζαμε μαζί για πολύ καιρό, με διαφορετικούς drummers. Ναι, στην αρχή των Noel Redding Band δεν ήταν πολύ ωραία, αλλά μετά από λίγα χρόνια γνώρισα τον Noel καλά και γίναμε πολύ στενοί φίλοι.

Ποιο ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που μάθατε όταν παίζατε με τον Van Morrison στους Them;

Να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί τους. Είχα μια λίστα με τραγούδια που είχαμε προετοιμάσει και έπρεπε να παίξουμε. Το πρώτο βράδυ που έκανα συναυλία με τους Them, κοίταξα την λίστα και ήταν το “Baby, Please Don’t Go”, οπότε ήμουν έτοιμος να παίξω αυτό το έντονο riff και ο Van γύρισε σ’εμένα και μου είπε: «Ξεκίνα ένα blues σε Μι, άνθρωπε». Είπα: «Τι;! Τι θα γίνει με τη λίστα;» Είπε: «Γάμα την λίστα. Ξεκίνα ένα blues σε Μι» (γέλια). Έκανα μόνο 8 ή 9 συναυλίες με τον Van, πριν πάει στην Αμερική. Απλά δεν ξέραμε τι θα έκανε: Σταματούσε απλά ένα τραγούδι στη μέση και ξεκινούσε ένα άλλο που δεν το είχες ξανακούσει ποτέ νωρίτερα, οπότε έπρεπε να είσαι συγκεντρωμένος. Αυτό ήταν σπουδαία εμπειρία για έναν νέο κιθαρίστα τότε.

Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία το να περιοδεύσετε με τον Bo Diddley;

Ναι. Ο Bo πάντοτε ήταν ένας υπέροχος τύπος, ένας πραγματικός τζέντλεμαν. Ένας από τους πρωτοπόρους του rock ‘n’ roll. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος και γεμάτος ζωή. Ήταν περίπου 60 ετών, δεν ξέρω, 64 ετών όταν δούλευα μαζί του. Έμαθα πολλά από αυτόν. Όπως είπα, ήταν ένας πραγματικός τζέντλεμαν. Γεμάτος ζωή, απολάμβανε τη ζωή του και γελούσε πολύ. Πολύ ωραίος τύπος.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τη ζωή σας αν δεν είχατε ακούσει ποτέ τον Lonnie Donegan;

(Γέλια) Πίσω στο 1957, δεν είχα ακόμα τηλεόραση στο σπίτι μας στο Μπέλφαστ, μόνο ένα μεγάλο παλιομοδίτικο ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο ήταν ανοιχτό σχεδόν όλη μέρα και έπαιζε πολύ παράξενα, πολύ παλιομοδίτικα πράγματα εκείνη την εποχή. Δεν υπήρχε rock ‘n’ roll, οπότε έπαιζε μόνο ελαφρά μουσική. Μια μέρα, νομίζω ότι έκανα τις εργασίες μου για το σχολείο και έβαλε αυτό το δίσκο -νομίζω ότι ήταν το “Rock Island Line” ή το “Gamblin’ Man”-  και απλά σοκαρίστηκα : «Πω, τι είναι αυτό;!» Και αυτός ο τύπος τραγουδούσε με την καρδιά του. Πραγματικά τρελάθηκα. Ήταν τόσο συναρπαστικό. Πραγματικά συναρπαστικό. Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακούσει. Απλά άκουγα και άκουγα και ο τύπος ανέφερε τ’ όνομά του: «Lonnie Donegan». Είπα: «Εντάξει! Σωστά! Πρέπει να ακούσω περισσότερα από αυτόν τον τύπο». Δεν είχα αγοράσει πικάπ, είχα κάποιους φίλους από το σχολείο και πήγαινα στα σπίτια τους μετά το σχολείο και σε ένα από τα σπίτια που πήγα, στο πάτωμα, υπήρχε ένα album του Lonnie Donegan. «Θεέ μου! Ουάου! Βάλ’ το!», είπα σε αυτόν τον τύπο, τον Jimmy, και το έβαλε. Ξέρεις, άλλαζε τη ζωή σου. Οι Beatles, οι Rolling Stones, ο Van Morrison, τόσοι πολλοί άνθρωποι επηρεάστηκαν από τον Lonnie Donegan.

Ο Gary Moore σας αντικατέστησε στους Thin Lizzy και σε μερικά άλλα συγκροτήματα. Μπορείτε να μας περιγράψετε τη σχέση σας με τον Gary;

Ο Gary και εγώ ήμασταν πολύ στενοί, πολύ καλοί φίλοι. Στο album “Exile” που κυκλοφόρησα πέρυσι έκανα ένα τραγούδι που ονομάζεται “Song for Gary”. Η ιστορία που ανέφερα είναι πολύ αληθινή. Εκείνη την εποχή, ήμουν με ένα μικρό συγκρότημα από το Μπέλφαστ που λεγόταν Deltones και παίξαμε στο Hollywood της Βόρειας Ιρλανδίας. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τον Gary Moore και αυτός ήταν περίπου 11 ή 12 ετών. Ήταν ένας υπέροχος μικρός μουσικός και πραγματικά πολύ ταλαντούχος. Του άρεσε το παίξιμό μου, έτσι συνηθίζαμε να πηγαίνουμε και να παρακολουθούμε ο ένας τον άλλον. Ήταν σ’ένα άλλο συγκρότημα. Στη συνέχεια, έφυγα από τους Deltones και αυτός μπήκε. Και μετά, μερικά χρόνια αργότερα, ήταν σε ένα blues συγκρότημα που λεγόταν Shades of Blue, έφυγε και εγώ εντάχθηκα. Έτσι, εντασσόταν συνέχεια στα συγκροτήματα από τα οποία έφευγα, ακόμα και στους Thin Lizzy. Έφυγα από τους Thin Lizzy και μπήκε. Ήταν πολύ καλός μου φίλος. Μου λείπει πραγματικά ο άνθρωπος. Πραγματικά μου λείπει. Ζούσα στο Λονδίνο, ήταν πριν από 7-8 χρόνια περίπου, και ο Gary ζούσε στο Brighton και συνήθιζα να πηγαίνω και να μένω μαζί του για λίγες μέρες κάθε 3 ή 4 μήνες. Έπαιζα κιθάρα μαζί του και πίναμε μερικά ποτά. Ήταν ένας πολύ καλός τύπος και μου λείπει πραγματικά. Ένας καταπληκτικός κιθαρίστας στην ιστορία της μουσικής.

Μπορείτε να μας πείτε την ιστορία με τον Eric Clapton όταν εσείς και ο Noel Redding παίζατε support στον Freddie King;

Εντάξει. Αυτό συνέβη στο Λος Άντζελες. Κάναμε περίπου 6 ή 7 συνεχόμενες συναυλίες. Νομίζω ότι ήταν σε ένα club που ονομάζεται The Roxy στο Λος Άντζελες και ο Freddie King ήταν κάθε βράδυ ο headliner. Τον παρακολουθούσα κάθε βράδυ, ήταν απολύτως εκπληκτικός. Τέλος πάντων, έκανα κάποιους φίλους στο Λος Άντζελες, μεταξύ των οποίων ήταν ένας μαύρος μπασίστας. Είχαμε παίξει έξι βράδια στη σειρά σε αυτό το club, και την έβδομη βραδιά ήθελα να γυρίσω στο ξενοδοχείο, γιατί ήμουν λίγο κουρασμένος. Ο μπασίστας μου είπε: «Έι άνθρωπε, όχι, μην γυρίσεις στο ξενοδοχείο απόψε μετά τη συναυλία επειδή είσαι κουρασμένος. Ξέρεις ποιος έρχεται απόψε;» Είπα: «Όχι». «Ο Eric Clapton». Είπα (σ.σ: με ειρωνικό ύφος): «Ναι, φυσικά».  Είπε: «Όχι όχι, σοβαρά». Τότε σκέφτηκα ότι εκεί είναι Αμερική. Ο Freddie King ήταν ένας από τους αγαπημένους κιθαρίστες του Clapton, οπότε κάναμε την συναυλία μας και στη συνέχεια πήγα στο bar όπου κάθισα με μερικούς φίλους. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα, ένας τύπος ανέβηκε στη σκηνή, έστησε έναν ενισχυτή, έβγαλε μια καρέκλα και έβγαλε μια μαύρη Stratocaster και την στήριξε στην καρέκλα. «Ουάου! Τι είναι αυτό;!» Μετά από περίπου 20 λεπτά, ο Freddie King βγήκε ξανά, ο Noel Redding έπαιζε μπάσο, ο Buddy Miles (των Band of Gypsys του Jimi Hendrix) βρισκόταν στα drums, ένας σαξοφωνίστας, και στην συνέχεια βγήκε ο Eric Clapton και ήταν εντελώς «κομμάτια». Δεν ήξερε πού βρισκόταν. Πιθανότατα είχε πάρει ηρωίνη ή ήταν μεθυσμένος. Δεν ξέρω. Εν πάση περιπτώσει, άρχισαν να παίζουν και βρισκόμουν πίσω από τη σκηνή παρακολουθώντας όλα αυτά και ο Clapton δεν μπορούσε να παίξει δύο νότες. Δεν μπορούσε καν να σταθεί. Ο Freddie King πήγε προς το μέρος του, τον πείραξε και έπαιξε μερικά blues licks και ο Eric Clapton τον κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του. Στη συνέχεια, ξεκίνησαν ένα αργό blues και πάλι το ίδιο πράγμα, δεν μπορούσε να παίξει. Έτσι, στο τέλος αυτού, ο Clapton σηκώθηκε, έβαλε την κιθάρα στην καρέκλα και πήγε backstage όπου βρισκόμουν. Καθόμουν σ’ αυτές τις σκάλες που οδηγούσαν πάνω στα καμαρίνια. Καθόμουν εκεί και ο Clapton ερχόταν προς το μέρος μου. Τον έβλεπα να πηγαίνει προς τα πάνω και μου είπε: «Με συγχωρείς, φίλε, μπορώ να πάω επάνω;» Καθώς ανέβαινε, τον σκούντηξα με το χέρι μου: «Έι Eric, υπάρχει καμμιά πιθανότητα να δανειστώ την κιθάρα σου» Είπε (σ.σ: αμετάφραστο): “No fuckin’ way, man” και γέλασε. “No fuckin’ way”(γέλια). Έτσι, αυτό συνέβη.

Πιστεύετε ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Youtube και το Facebook έχουν βοηθήσει νεότερους ακροατές να μάθουν για τη μουσική σας;

Ναι, νομίζω ότι είναι υπέροχο. Στην τεχνολογική εποχή, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μου αρέσουν, αλλά είναι εξαιρετικό όσον αφορά το να παίρνεις πληροφορίες. Εάν είσαι μουσικός μπορείς να πουλάς συναυλίες και ο κόσμος μπορεί να κάνει κράτηση. Όλες οι πληροφορίες είναι εκεί. Για αυτό τον λόγο νομίζω ότι είναι υπέροχο.

Έχετε κάνει πολλές περιοδείες και έχετε παρακολουθήσει πολλές συναυλίες. Ποιος ήταν ο πιο ταλαντούχος μουσικός που έχετε δει με τα μάτια σας;

Είναι δύσκολο να πω. Υπάρχουν τόσοι πολλοί. Όλοι οι καλοί κιθαρίστες, νομίζω. Όλων των ειδών οι κιθαρίστες όπως ο Rory Gallagher, ο Freddie King, ο Joe Pass ο τζαζίστας, ο Bert Jansch ο folk κιθαρίστας. Τέτοιοι άνθρωποι.

Γνωρίζατε τον Rory Gallagher;

Ναι, γνώριζα λίγο τον Rory. Ξέρεις, ήταν αρκετά μυστικοπαθής. Τον συνάντησα μια μέρα στο Λονδίνο, ήταν στην Denmark Street, όπου βρίσκονται όλα τα καταστήματα μουσικών ειδών. Βρισκόμουν στην άλλη πλευρά του δρόμου, είδα ένα πλήθος περίπου 8-9 ατόμων που στέκονταν εκεί και μιλούσαν. Κοίταξα τι συνέβαινε. Περπάτησα προς τα κει και ο Rory Gallagher βρισκόταν στο μέσον τους. Είπα: «Γεια σου, Rory» και είπε: (σ.σ: χαμηλόφωνα) «Eric, μην το κάνεις αυτό». Όλοι οι άλλοι την έκαναν και είπα στον Rory: «Τι κάνεις; Θέλεις να πάμε για έναν καφέ;» Έτσι, ήρθε μαζί μου σε ένα wine bar και είπε: (σ.σ: χαμηλόφωνα) «Στην πραγματικότητα, αντί γι’αυτό θα ‘θελα ένα ποτήρι κρασί». Καθώς καθόμασταν εκεί, υπήρχε εκείνη η μουσική για ασανσέρ (σ.σ: muzak) που έπαιζε στο wine bar. Και ο Rory είπε: «Αυτή η μουσική είναι προσβολή για τ’ αυτιά μου» (γέλια). Νομίζω ότι καταλαβαίνω γιατί αυτή η μουσική ήταν προσβολή για τ’ αυτιά του. Κάτσαμε και κουβεντιάσαμε λίγο. Φαινόταν πολύ μεθυσμένος, δεν ήξερε πού βρισκόταν πραγματικά. Τον άφησα μετά από 20 λεπτά, έπρεπε να αγοράσω ένα παιχνίδι για τον γιο μου. Αγόρασα αυτό το παιχνίδι και επέστρεψα στο wine bar και δεν ήταν εκεί. Έτσι, περπάτησα στην Denmark Street, που είναι γεμάτη από μαγαζιά με κιθάρες και είδα τον Rory να βρίσκεται μέσα σε ένα από αυτά τα μαγαζιά με κιθάρες. Πήγα εκεί, του μίλησα ξανά και είπα: «Γουστάρεις έναν ακόμα καφέ ή ποτό;»  Έτσι, βγήκαμε από την Denmark Street και περάσαμε στην Tottenham Court Road. Υπήρχε ένα άλλο wine bar, ακριβώς απέναντι. Αυτό το wine bar απείχε μόλις 10 λεπτά με τα πόδια. Και είπε: (σ.σ: χαμηλόφωνα) «Eric, πού είμαστε;» Είπα ότι βρισκόμαστε στην Tottenham Court Road. Έπρεπε να πάω σπίτι, έτσι του είπα: «Άκου, θα είσαι εντάξει», γιατί δεν ήξερε πού ήταν. Είπα: «Μπορείς να μου δώσεις τον αριθμό τηλεφώνου σου;»  Είπε: «Όχι, μπορείς να μου δώσεις εσύ τον αριθμό τηλεφώνου σου». Ήθελα να του ηλεφωνήσω για να μάθω αν έφτασε στο σπίτι καλά. Είπα: «Εντάξει», οπότε του έδωσα τον αριθμό τηλεφώνου μου και στις 8 εκείνο το βράδυ μου τηλεφώνησε. Είπε: «Γεια σου Eric. Είμαι ο Rory. Είμαι σπίτι. Στο είπα, στο είπα, στο είπα ότι όλα είναι καλά. Στο είπα». Αυτή ήταν η τελευταία φορά που του μίλησα. Ήταν περίπου τρία χρόνια πριν πεθάνει (σ.σ: πέθανε το 1995).

Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον κύριο Eric Bell για τον χρόνο του.

Official Eric Bell website: http://www.eric-bell.com

Official Eric Bell Facebook page: https://www.facebook.com/EricBellOfficial