Ευγενία Σαμαρά: «Μόνο τα τραύματα μας συνδέουν με τους άλλους»

Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό Vita, η Ευγενία Σαμαρά μίλησε για τη σημασία της ψυχοθεραπείας στη ζωή της. Η ηθοποιός εξήγησε πώς η θεραπεία τη βοήθησε να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό της και να δημιουργήσει βαθύτερες συνδέσεις με τους ανθρώπους γύρω της.

H Ευγενία Σαμαρά εξομολογήθηκε αρχικά πως «η ψυχοθεραπεία είναι πολύ βοηθητική για μένα και, θεωρώ, για όλους τους ανθρώπους. Όπως ασχολείσαι με την υγεία σου, πρέπει να ασχοληθείς και με την ψυχή σου. Είναι τόσο γρήγορη η ζωή μας και συμβαίνουν τόσα πολλά. Ταυτόχρονα, έχει ο καθένας μας τόσα πράγματα θαμμένα μέσα του από την παιδική του ηλικία και τόσες πεποιθήσεις που πρέπει πρώτα να τα ακουμπήσει και να τα επεξεργαστεί για να διευκολύνει τη ζωή του. Αυτός ο δρόμος με εξελίσσει, με κάνει να νιώθω καλύτερα με μένα και τους γύρω μου και μέσα στις σχέσεις μου. Η εξέλιξη είναι απαραίτητη. Δεν νοοούμαι τη ζωή χωρίς αυτήν.

Είναι μια πόρτα για να συνδεθείς με τους γύρω σου. Εσύ πως συνδέεσαι; Είναι τελικά το τραύμα που μας φέρνει κοντά στους άλλους, κυρίως στις ερωτικές – συντροφικές σχέσεις;

Φυσικά, μόνο τα τραύματα μας συνδέουν με τους άλλους. Τα παιδικά μας τραύματα μας οδηγούν να έλκουμε αυτούς που αρχικά θα τα επιβεβαιώσουν και παρακάτω θα μας εξελίξουν μαθαίνοντας μας τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Δηλαδή, εγώ μπορεί να έλξω τον Χ πατέρα μου, κάποιον που ταιριάζει σε αυτό που σε μένα είναι οικείο, γιατί πρέπει να απογαλακτιστώ, να προχωρήσω, να καταλάβω πού είναι η σύνδεση – ή και πού θα σπάσει – και πού θα βάλω τα όρια μου.

Γύρω μας βρίσκονται άνθρωποι που μας είναι γνώριμοι γιατί ένα κομμάτι τους θυμίζει τη γονεϊκότητα, το αρχέτυπο της μάνας και του πατέρα. Αυτό μας τραβά αρχικά και ξεκινάμε τις συνδέσεις. Κάνουμε συντροφικές συνδέσεις παίρνοντας άλλοτε το ρόλο της μαμάς και άλλοτε του μπαμπά. Κι αυτό συμβαίνει μέχρι να κατανοήσουμε ότι κάποια στοιχεία δεν είναι δικά μας και θέλουμε να τα πετάξουμε ή μας ταιριάζουν, τα αγαπάμε, μας εξελίσσουν και δεν μας βάζουν σε ένα φαύλο κύκλο όπου δεν νιώθουμε καλά. Εκεί ξεσκαρτάρουμε και διαμορφώνουμε τον εαυτό μας με βάση αυτά που επιθυμεί η ψυχή μας και όχι όσα μάθαμε όταν ήμασταν μικροί.

Μέσω αυτής της διαδικασίας, δοκιμαζόμαστε και προχωράμε, ενώ η ζωή θα μας φέρει πάλι κάτι παραπλήσιο και θα το πιάσουμε από αλλού. Η ζωή είναι μάταιη, αν δεν έχουμε και στο μυαλό μας την αυτοβελτίωση και το να μάθουμε, τότε δεν έχει νόημα. Υπάρχει μια προσωπική εξέλιξη, μια διαφορετική διαδρομή, για την κάθε ψυχή. Ας την κάνουμε, λοιπόν, και ό,τι γίνει.