Εξανθρωπίζειν

Στη lifo, σε μια εξολόληση τόσο οικεία και καθημερινή.

Στη lifo, σε μια εξολόληση τόσο οικεία και καθημερινή.

Στη lifo, σε μια εξολόληση τόσο οικεία και καθημερινή.

”Ακρόπολη ώρα 3.30 το μεσημέρι. Διάβαζα το βιβλίο μου και απορροφημένη δεν άκουσα έναν νεαρό που μπήκε και άρχισε να ζητά βοήθεια απ τους γύρω του. Γενικά όλοι πάνω κάτω τα ίδια λένε και στις μισές τουλάχιστον περιπτώσεις είναι χρήστες ναρκωτικών. Αυτός όμως δεν φαινόταν να κάνει χρήση. Σε μία στιγμή σήκωσα τα μάτια απ’το βιβλίο και είδα μια γυναίκα να βγάζει απ’ την τσάντα της μία μπανάνα και να του τη δίνει. Το πόσα ευχαριστώ της είπε δε λέγεται. Γύρισε σε όλους και είπε “και αυτό βοήθεια είναι” Ο τρόπος που μίλαγε δεν ήταν -ας μου επιτραπεί η άσχημη λέξη- “ζητιάνικος” ήταν ανθρώπινος και απλώς ζητούσε βοήθεια. Τον άκουγα να μιλάει για τη ζωή του με μία δόση ευγνωμοσύνης και εκεί συνειδητοποίησα πόσο ριχούς μας έχει κάνει η κατάσταση γύρω μας. Εβαλα το βιβλίο στην τσάντα και πήγα στο άλλο βαγόνι να τον προλάβω. Του έδωσα 3.20 αυτά είχα πάνω μου. Με ευχαρίστησε, του χαμογέλασα και ξεφλούδισε την μπανάνα λέγοντας “το πόσες βιταμίνες έχει ένα τέτοιο φρούτο! Η κυρία που μου την έδωσε τη στερήθηκε και γι αυτό την ευχαριστώ” εκεί άρχισα να κλαίω και βγήκα απ’ το μετρό.”

Μη ξεχνάτε να είστε άνθρωποι.