Φίλη της Χριστίνας Ωνάση περιγράφει το τελευταίο βράδυ της ζωής της

Η κ. Μαρίνα Τσομλεκτσόγλου έζησε χρόνια στο πλευρό τηςΧριστίνας Ωνάση. Είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια ήταν σε απόσταση αναπνοής από την κόρη του Ωνάση.

Σε συνένευξή της στο περιοδικό People, εξομολογήθηκε λεπτομέρειες από τη ζωή της Χριστίνας Ωνάση, μεταξύ των οποίων η στιγμή που έμαθε ότι ο αδελφός της είχε σοβαρό ατύχημα με το αεροπλάνο αλλά και για το τελευταίο βράδυ της ζωής της, πριν βρεθεί νεκρή στη μπανιέρα της.

Οταν έμαθε για το ατύχημα του αδελφού της, Αλέξανδρου Ωνάση

Το 1973 η Μαρίνα βρισκόταν στην Ελλάδα. Στην Αργεντινή γίνονταν πολλές απαγωγές και ήθελε να προφυλαχτεί. «Έμενα στο “Μεγάλη Βρετανία” και κάθε φορά που απομακρυνόμουν από το ξενοδοχείο έλεγα στην τηλεφωνήτρια σε ποιο νούμερο θα μπορούσε να με βρει. Πράγματι, το πρωινό της 22ας Ιανουαρίου μου τηλεφώνησε ηΧριστίνα. Ήταν στη Βραζιλία και μου λέει “Μαρίνα, ο αδερφός μου είχε πολύ άσχημο ατύχημα και είναι πολύ σοβαρά τραυματισμένος. Έρχομαι αμέσως, να με περιμένεις στο αεροδρόμιο”. Το βράδυ εκείνο κοίταζα από το παράθυρο του ξενοδοχείου την πλατεία και τους γύρω δρόμους που ήταν γεμάτοι με ανθρώπους που κρατούσαν κεριά και προσεύχονταν για τον Αλέξανδρο. Τον λάτρευαν. Το πρωί της επόμενης μέρας είχε φτάσει και οΑριστοτέλης Ωνάσης με αμερικανούς γιατρούς που έφερε για να σώσουν το παιδί του. Όταν κατέλαβε πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι τους είπε να αποσυνδέσουν τα μηχανήματα που τον κρατούσαν στη ζωή. Αλλά ο Αλέξανδρος ζούσε ακόμα.

Μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο από τη Βραζιλία η Χριστίνα ήταν η πρώτη που κατέβηκε. Αγκαλιαστήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και τρέξαμε στο ΚΑΤ. Ξέραμε ότι ο Αλέξανδρος δεν είχε πεθάνει ακόμα. Τον είδαμε στο κρεβάτι. Δεν είχε τίποτα στο σώμα. Μόνο ένα τραύμα στο κεφάλι. Μετά από είκοσι λεπτά πέθανε. Περίμενε την αδερφή του για να την αποχαιρετήσει. Τότε η Χριστίνα κατέρρευσε. Πήγαμε στο σπίτι τους στη Γλυφάδα και όλο έλεγε “θα αυτοκτονήσω”. Κάποια στιγμή κατέβηκα κάτω και είδα τον Ωνάση. Περπατήσαμε λίγο και του είπα “θα τον ξαναδείτε” (σ.σ. εννοώντας σε μια άλλη ζωή). “Αυτά εγώ δεν τα πιστεύω”, μου απάντησε.  Mετά την κηδεία, πήγα στο Σκορπιό. Όταν έφυγαν όλοι μείναμε ο Αρίστος, η Χριστίνα και εγώ. Κάποια στιγμή έβλεπα από μακριά φώτα. Τη ρωτούσα “Τι είναι εκείνα τα φώτα;”, “Άσε με”, μου απαντούσε.

Την τρίτη μέρα πήγα να δω από κοντά τι φώτιζε στο νησί κι ήρθε κι εκείνη. Ήταν τα φώτα του αυτοκινήτου του Ωνάση, αναμμένα για να φωτίζουν τον τάφο του Αλέξανδρου. Ο Αριστοτέλης ήταν εκεί κι έκλαιγε. Δεν άντεξε το θάνατό του γιου του. Μάλιστα είχε δώσει εντολή να τον ταριχεύσουν. Η συντριβή του ήταν μεγάλη. Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου έσβησε το άστρο του. Έπεφτε το κάστρο του, μετά από δύο χρόνια ‘έφυγε’ κι εκείνος» μου εξιστορεί.

Για το μοιραίο βράδυ του θανάτου της

Στις 20 Οκτωβρίου του 1988 η Χριστίνα Ωνάση πήγε στο Μπουένος Άιρες για να γιορτάσει τα τεσαρακοστά γενέθλια της φίλης της Μαρίνας Τσομλεκτσόγλου. Η Μαρίνα ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερή της και είχαν γνωριστεί μέσω κοινής φίλης όταν η Χριστίνα ήταν μόλις 15 ετών και η Μαρίνα 17. Από τότε ουσιαστικά ήταν αχώριστες.

«Θέλω να μείνω μόνιμα με τους Ντοντέρο στην Αργεντινή», της εκμυστηρεύτηκε. Ήθελε να φέρει και τη μικρή Αθηνά μαζί της, αλλά εκείνη είχε πάθει ωτίτιδα και δεν μπόρεσε να πάει. Τότε ήταν που άναψε η σπίθα του έρωτα ανάμεσα στη Χριστίνα και τον αδελφό της Μαρίνας Τσομλεκτσόγλου, τον Γιώργο. «Εκεί συνέβη η ιστορία με τον αδερφό μου. Βγήκαμε να φάμε και ξαφνικά τους είδα να χορεύουν κολλητά στο πάρτι των γενεθλίων μου. Σε 15 μέρες η Χριστίνα έλεγε ότι θέλει να τον παντρευτεί. Μάλιστα είχαν πάει στον Αρχιεπίσκοπο Αργεντινής Γεννάδιο για να πάρουν την ευχή του».

Το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου έφαγαν όλοι μαζί στο σπίτι της Μαρίνας στο Τορτούγας Κάντρι Κλαμπ. «Όταν μέναμε στο Μπουένος Άιρες κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι. Εκείνο το βράδυ όμως, της είπα «σε πειράζει να μην κοιμηθούμε μαζί; Ξάπλωσε εσύ στο δωμάτιό μου». «Όχι Μαρινίτα. Θα κάνω μια βόλτα με τον Γιώργο και θα πάω για ύπνο μετά». Πράγματι. Πήγαν βόλτα και όταν επέστρεψαν εκείνη κοιμήθηκε μόνη στο δωμάτιο και ο αδερφός μου σ’ ένα άλλο δίπλα στην πισίνα. Το επόμενο πρωί λίγο μετά τις δέκα ανησύχησα γιατί η Χριστίνα δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Άνοιξα την πόρτα και τη βρήκα στη μπανιέρα νεκρή. Το σοκ ήταν μεγάλο» μου λέει. Ακολούθησε η επίπονη διαδικασία της αυτοψίας. Τελικά στο αίμα της δεν βρέθηκε κάτι ύποπτο. Ούτε χάπια ούτε φάρμακα ούτε άλλες ουσίες.

Έτσι και αλλιώς ναρκωτικά δεν πήρε ποτέ. Μόνο κάποια φάρμακα αδυνατίσματος παλιότερα. Της άρεσε όμως, πολύ η… (μάρκα γνωστού αναψυκτικού).

Έπινε 24 μπουκάλια κάθε μέρα αρχίζοντας από το πρωί. Ήταν σαν να συνέδεε μια αντλία καφεΐνης με τον οργανισμό της. Από εκείνη τη μέρα πολλές φορές νιώθω ότι ο χρόνος σταμάτησε.

Δεν ξεπέρασα ποτέ το θάνατό της. Έχασα τον άνθρωπό μου. Η Χριστίνα είχε βαπτίσει τη δεύτερη κόρη μου, τη Χριστίνα, που παρεμπιπτόντως σε λίγους μήνες θα φέρει στον κόσμο την κόρη της. Την Αθηνά δεν τη βλέπω. Αποφάσισε να τραβήξει το δρόμο της».