Γιατί χρειαζόμασταν το Σύμφωνο σαν Έλληνες και σαν Ελλάδα

Δύο εβδομάδες περίπου μετά την ψήφιση από τη Βουλή του νομοσχεδίου για το Σύμφωνο Συμβίωσης, που προκάλεσε έντονες συζητήσεις τόσο μέσα στους κόλπους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα αλλά και τις αντιδράσεις της Εκκλησίας, με ισχυρά επιχειρήματα από όλες τις πλευρές, η «Κ» με σεβασμό προς όλες τις απόψεις, επέλεξε να συζητήσει με ένα ζευγάρι ομόφυλων γυναικών που ετοιμάζονται να αξιοποιήσουν τις διατάξεις του συγκεκριμένου νόμου οσονούπω, προκειμένου να εξηγήσουν τους λόγους, για τος οποίους τα μέλη της ομοφυλικής κοινότητας «χρειάζονταν», όπως υποστηρίζουν, το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Ψυχολόγος, κάτοχος μεταπτυχιακού και δύο διδακτορικών, η 39χρονη Μ. έχει ζήσει τα μισά χρόνια της ζωής της στο εξωτερικό. Τα τελευταία 9 χρόνια απολαμβάνει κοινή ζωή με την οικονομολόγο σύντροφό της και είναι «out» όπως λένε, δεν το κρύβουν δηλαδή από τον κύκλο τους.

Η νομιμοποίηση θα επιφέρει και την κοινωνική αποδοχή; «Τα πράγματα αρχίζουν και αλλάζουν ακόμη και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας και τις σχέσεις μας, οι οποίες γίνονται πλέον “σοβαρές”, επισημοποιούνται. Η νομιμοποίηση φέρνει μεγαλύτερη “ορατότητα” στην ομόφυλη κοινότητα, γεγονός που βοηθάει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουμε… κέρατα, ούτε είμαστε τέρατα. Η Ελλάδα δείχνει σήμερα περισσότερο έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα – το διαπιστώνω και στη δουλειά μου, όπου μεγαλύτερης ηλικίας συνεργάτες, πιο συντηρητικοί άνθρωποι που με ξέρουν χρόνια, καταλαβαίνουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Θα σταματήσω πλέον να αγχώνομαι μήπως, αν πάθω κάτι, έρθει κάποιος συγγενής και πετάξει τη σύντροφό μου έξω από το σπίτι μας ή σε ένα νοσοκομείο, τον τελικό λόγο δεν θα τον έχει εκείνη. Αν και η καθημερινότητά μου δεν θα αλλάξει ιδιαίτερα, ησυχάζω για κάποια πρακτικά ζητήματα. Αλλωστε, όταν κάτι αναγνωρίζεται από το κράτος, το κάνει κανονικό» εξηγεί η Μ.

Το γεγονός ότι έχουν επιλέξει μία αναμφισβήτητα πιο μοναχική διαδρομή στη ζωή τους, τους φοβίζει; «Δεν πρόκειται για επιλογή» δηλώνει η Μ. «Γεννιέσαι με αυτό. Ανηφορικός και δύσκολος ο δρόμος, με τον κίνδυνο σε κάθε “coming out”, αποκάλυψη δηλαδή της ταυτότητάς σου, να χάνεις σχέσεις με ανθρώπους – μου έχει συμβεί» θα πει η ίδια και συνεχίζει: «Χωρίς να σημαίνει ότι ο κοινωνικός κύκλος περιορίζεται, φροντίζω οι φίλοι μου να μην είναι ομοφοβικοί, ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό τους. Επιπλέον, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι σε ανάλογη με μένα θέση, προσαρμόζομαι – επιλέγω, για παράδειγμα, το κομμωτήριο που δεν θα ρωτήσουν 40 φορές γιατί δεν μακραίνω τα μαλλιά μου. Κατανοώ όσους έχουν αμφιβολίες απέναντι στα ομόφυλα ζευγάρια. Υπάρχει όμως ένα λεπτό όριο μεταξύ εκείνου που έχει διάθεση να μάθει και να καταλάβει και εκείνου που απλώς σε μισεί γι’ αυτό που είσαι και δεν τον ενδιαφέρει να μάθει τίποτε περισσότερο. Με τους πρώτους συνδιαλέγεσαι, με τους δεύτερους, για πόσο μπορείς να μη θυμώνεις;».

Υιοθεσία

«Αγκάθι» για την ομοφυλοφιλική κοινότητα, ωστόσο, παραμένει το θέμα της υιοθεσίας ή τεκνοθεσίας -όπως ακούστηκε στη Βουλή- από ομόφυλα ζευγάρια. Με την κυβέρνηση να δείχνει πως ακόμη δεν θεωρεί ορθό να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση ή πως οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει, ποια η άποψη των ίδιων των ομοφυλοφίλων; Αν και η Μ. με τη σύντροφό της έχουν επιλέξει να μην αποκτήσουν παιδί, τοποθετούνται για τις ομογονεϊκές οικογένειες: «Στα ομόφυλα ζευγάρια, όταν ο ένας είναι ο βιολογικός γονιός, ο άλλος τι είναι; Αν είχαμε παιδί και μου συνέβαινε κάτι, αυτό το παιδί πού θα πήγαινε; Αυτή είναι μία πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους. Μην ξεχνάμε ότι περνάμε πλέον σε νέες μορφές οικογένειας και σχέσεων, οι οποίες δεν καθορίζονται τόσο εύκολα όσο στο παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει να θωρακίζεις το παιδί μιλώντας του, εξηγώντας του και διαβεβαιώνοντάς το ότι το αγαπάς. Προσωπικά, δεν θα ανησυχούσα για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες “διαφορετικές” και τα αγαπούν. Ανησυχώ για τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς, που τα απορρίπτουν ή τα παραμελούν».

Η αντιμετώπιση από και προς την οικογένεια

Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η αποδοχή ενός ζευγαριού λεσβιών από την οικογένεια; «Πρέπει να διεκδικείς την αποδοχή σχεδόν κάθε μέρα. Σκέψεις των γονέων, όπως “τι θα πει ο κόσμος” αφενός, αλλά και “πού έκανα λάθος για να βγει το παιδί μου ανώμαλο”, σίγουρα λειτουργούν ανασταλτικά. Είναι μία τεράστια πίκρα που δεν είναι όλοι οι γονείς έτοιμοι να αντέξουν και να ενσωματώσουν.

Επιπλέον, όλα τα παιδιά -των straight, συμπεριλαμβανομένων- είναι προϊόντα των προβολών των γονιών τους. Ετσι, η ματαίωση των γονεϊκών φιλοδοξιών, αφήνει πολύ λίγο χώρο για να γίνει το παιδί αυτό που θα ήθελε να είναι. Εξίσου “βαριά” είναι η ματαίωση της προοπτικής να δουν το παιδί τους να κάνει οικογένεια. Τελικά, επικράτησε το πόσο πολύ μας αγαπούν και θέλουν να είμαστε καλά» λένε.

Σύμφωνα δε με τη Μ., «η μητέρα μου συνειδητοποίησε ότι αν με απέρριπτε, θα με έχανε – πράγμα που δεν άντεχε. Επέλεξε να προσπαθήσει να με δεχτεί και τα κατάφερε – της το αναγνωρίζω απόλυτα. Μου είπε όμως: “Δεν θέλω να το πεις στον κύκλο μας, τουλάχιστον όσο ζω εγώ”. Το σεβάστηκα – δεν θα κάνω την επανάστασή μου εκεί… Ηταν επίσης συγκινητικό, όταν ο πατέρας της συντρόφου μου, μου είπε: “Σ’αγαπώ, γιατί ξέρω ότι την αγαπάς”. Νομίζω ότι μέτρησε να βλέπει το παιδί του ευτυχισμένο».