Γιώργος Κιμούλης: Σκληρή απάντηση σε Αμβρόσιο… «Αθεόφοβε! Ακόμα γελάμε Θανάση»!
«Θα προσπαθήσω να ζητήσω μια επικοινωνία με την κα Δαμανάκη, για να μοιρασθούμε τον πόνον μας».
H επιστολή Αμβρόσιου
«Αγαπητοί Αιγιώτες και Αιγιώτισσες,
Απευθύνομαι προς τους 1.200 περίπου θεατές, οι οποίοι χθές βράδυ κατέκλυσαν το Θέατρο «Γεώργιος Παππάς» στο Αίγιο, για να παρακολουθήσουν την γεμάτη χυδαιολογίες παράσταση «Ο Πλούτος» του Αριστοφάνη. Ήταν μια παράσταση, που δόθηκε με την φροντίδα της ΔΗ.ΚΕ.ΠΑ του Δήμου Αιγιαλείας, για την οποία είχε προαναγγελθή, ότι μεταξύ άλλων θα χλευάσουν και το ταπεινό πρόσωπό μου.
Όλοι εσείς που εσπεύσατε να προαγοράσετε τα εισιτήρια, ώστε αυτά να εξαντληθούν πολύ ενωρίς και όλοι εσείς, οι οποίοι καταχειροκροτήσατε τους ηθοποιούς κ. Κιμούλη και την παρέα του, ακούοντας τις βωμολοχίες των και βλέποντας την κακοποίηση του προσώπου μου, παρακαλώ να δεχθήτε την ευγνωμοσύνην μου! Με την παρουσία σας, με τα χειροκροτήματά σας, γενικώς με τον τρόπο σας, μου εχαρίσατε το πιο σπουδαίο Βραβείο! Το Μεγαλύτερον Βραβείο της Επισκοπικής μου Διακονίας! Διότι τα λόγια του Απ. Παύλου εν προκειμένω είναι σαφή: «Υμίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον ο εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλιπ.1,29) Με την παρουσία σας, με τα χειροκροτήματά σας, γενικώς με τον τρόπο σας, μου εχαρίσατε επίσης το πιο σπουδαίο μάθημα! Ότι δηλ. τα τριάκοντα και οκτώ (38) τόσα χρόνια, που σας υπηρετώ ως ‘Επίσκοπος των ψυχών σας, ως υπηρέτης του Ιησού μου, και ως χαμάλης ενός εκάστου εξ υμών, δεν σας έχουν συγκινήσει!
Δεν επεζήτησα ποτέ τον έπαινόν σας! Με ταπείνωση σας υπηρετώ εργαζόμενος από την 7ην πρωϊνήν ώραν μέχρι του μεσονυκτίου καθημερινώς, προσφέροντας δωρεάν τις υπηρεσίες μου προς όλους και πραγματοποιώντας έτσι την υπόσχεση, που σας έδωσα κατά την ημέραν της ενθρονίσεώς μου στο Αίγιο (19 Νοεμβρίου 1978), ότι θα είμαι μία λαμπάδα, η οποία θα καίγεται, για να φωτίζεσθε εσείς!
Αλλά και δεν επερίμενα ποτέ, ότι θα τρέχατε για να χειροκροτήσετε κάποιους Ηθοποιούς, αριστερής κουλτούρας, οι οποίοι με χυδαίο τρόπο θα αναφέρονταν στο πρόσωπό μου. Με την ευκαιρία ας χαίρεται και η Δημοτική Αρχή του Αιγίου για το κατόρθωμά της! Επειδή μαντεύω, ότι θα ικανοποιήσει όλους εσάς τους χειροκροτητές της χθεσινής χυδαιολογίας κατά του προσώπου μου, σας προαναγγέλλω, ότι αρχίζω να σκέπτωμαι, μήπως πρέπει να συντομεύσω τον χρόνο της υποβολής της προαναγγελθείσης ήδη παραιτήσεώς μου για το έτος 2018 από την ενεργό διακονία μου ως Μητροπολίτου σας, οπότε και θα ικανοποιηθείτε πλήρως.
Βεβαίως, έχω την βεβαιότητα, ότι οι χθεσινοί φιλοθεάμονες και θεατρόφιλοι 1.200 τόσοι Αιγιώτες και Αιγιώτισσες, οι οποίοι και οι οποίες κατέκλυσαν το θεατράκι στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αιγίου, και οι οποίοι εχάρησαν σφόδρα από την παράσταση, καταχειροκροτώντας μάλιστα τους υβρίζοντας τον Μητροπολίτη τους ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ βέβαια ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων, των χριστιανών του Αιγίου!
Επιστεγάζοντας το παρόν σημείωμά μου θα προσπαθήσω να ζητήσω μια επικοινωνία με την κα Δαμανάκη, για να μοιρασθούμε τον πόνον μας.
Αγαπητέ μοι κ. Δήμαρχε της Αιγιάλειας,
Αγαπητοί μου Αιγιώτισσες και Αιγιώτες,
Αδελφοί μου και Παιδιά μου,
Δεχθήτε την ευγνωμοσύνην μου! Με την παρουσία σας, με τα χειροκροτήματά σας, γενικώς με τον τρόπο σας, μου εχαρίσατε το πιο σπουδαίο Βραβείο! Το μεγαλύτερο Βραβείο της ζωής μου».
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Η απάντηση Κιμούλη
«Θανάση, (συγνώμη για τον κοσμικό ενικό, αλλά μετά από μια τέτοια επιστολή, δεν αντέχει τίποτ’ άλλο) κατ΄αρχάς θέλω να σ’ ευχαριστήσω, που έκανες μία τόσο αντικειμενική θριαμβευτική παρουσίαση της παράστασής μας – τόσες φορές επαναλαμβάνεις (ορθώς) , πως «κατέκλυσαν» ένα θέατρο 1000 θέσεων, 1200 θεατές!!!, οι οποίοι μάλιστα “εχάρησαν σφόδρα καταχειροκροτώντας την παράσταση» – ελπίζω βέβαια (αν και ανησυχώ λιγάκι) στο τέλος να μη μας ζητήσεις και ποσοστά για την προώθησή της, γιατί δεν τη χρειαζόμασταν σε τέτοια έκταση. Στη συνέχεια, ειλικρινά, δεν περίμενα πως η παράστασή μας και εγώ θα ήμασταν η αιτία να συντομεύσεις την υποβολή της παραίτησής σου. Ευπρόσδεκτη πάντως. Αυτό όμως, βρε αθεόφοβε, που με ξεπερνάει είναι το πού θες να μοιραστείς τον πόνο σου! Κλαίω!!! Είναι απ’ τις καλύτερες τρολιές που έχουν γραφτεί. Ακόμα γελάμε, Θανάση…».
