H όπερα της πεντάρας @ Παλλάς

Υπάρχουν πάντα στις σχολικές και πανεπιστημιακές τάξεις τα λεγόμενα πολύ μελετηρά παιδιά. Αφοσιωμένα στην παράδοση, προσηλωμένα στο διάβασμα κι απορροφημένα στην ρουτίνα τους. Η «Όπερα της πεντάρας» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες θεατρικούς σκηνοθέτες, μπορεί να παρομοιαστεί σαν τα παιδιά αυτά. Μελετημένη στις λεπτομέρειες, με καλαίσθητο αισθητικό στιλιζάρισμα, ωραίες ερμηνείες αλλά ανιαρή. Στο πρώτο μέρος της παράστασης η έντονα κοινωνική αλλά κυρίως πολιτική ταυτότητα του έργου είναι ανύπαρκτη και μόνο ψήγματα της αναδεικνύονται στο επόμενο. Απουσιάζει το «Μπερχτικό» αποτύπωμα σε μια σκηνοθετική προσπάθεια που βασίστηκε στο μουσική και το τραγούδι. Ίσως η προσπάθεια να παρουσιαστεί ένα τέτοιο έργο σε ένα μεγάλο εμπορικό Αθηναϊκό θέατρο, δικαιολογεί αυτό τον σκηνοθετικό προσανατολισμό. Το ζήτημα όμως είναι ότι κατάληξε σαν ένα τρίωρο μιούζικαλ. Τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη υπηρετούν την σκηνοθετική κατεύθυνση όπως και το σκηνικό, που λειτουργεί ως ένας μεγάλος εργασιακός χώρος, το οποίο επιμελήθηκε η Εύα Μανιδάκη. Οι ερμηνείες κυρίως της Λυδίας Φωτοπούλου (Τζέννυ), του Νίκου Καραθάνου (Αστυνόμος Μπράουν/Αφηγητής) και λιγότερο της Καρυοφιλλιάς Καραμπέτη (Κυρία Πήτσαμ) ξεχωρίζουν όπως και η τραγουδιστικές ικανότητες της Νάντιας Κοντογεώργη (Πόλλυ) ενώ ο Άγγελος Παπαδημητρίου (Κύριος Πήτσαμ) εκπλήσσει σε μια σχεδόν διεκπαιρεωτική εμφάνιση. Όλοι με ακρίβεια ερμηνεύουν, τραγουδούν και συγχρονίζονται σε ένα καλαίσθητο περιβάλλον, προσηλωμένοι στην τελειότητα. Η παράσταση όμως ως δραματουργικό περιεχόμενο αδυνατεί να αναδείξει την τόση τελειότητα.
|Απο τον Γιώργο Ευφραιμίδη