HOMO IDIOTICUS

Μετά τον homo sapiens και τον homo politicus κάνει την εμφάνισή του ο homo violens. Ή μήπως πάντα υπάρχει εκεί στα κρυφά και περιμένει υπομονετικά την στιγμή που θα  τελειώσουν τα επιχειρήματα (ή μήπως κι αυτά δεν υπάρχουν κι είναι προσχηματικά;) και θα πρέπει κάποιος να επικρατήσει; Γιατί σε κάθε αναμέτρηση, πρέπει ένας να αναδειχτεί νικητής.

Μετά τον homo sapiens και τον homo politicus κάνει την εμφάνισή του ο homo violens. Ή μήπως πάντα υπάρχει εκεί στα κρυφά και περιμένει υπομονετικά την στιγμή που θα  τελειώσουν τα επιχειρήματα (ή μήπως κι αυτά δεν υπάρχουν κι είναι προσχηματικά;) και θα πρέπει κάποιος να επικρατήσει; Γιατί σε κάθε αναμέτρηση, πρέπει ένας να αναδειχτεί νικητής.

Μετά τον homo sapiens και τον homo politicus κάνει την εμφάνισή του ο homo violens. Ή μήπως πάντα υπάρχει εκεί στα κρυφά και περιμένει υπομονετικά την στιγμή που θα  τελειώσουν τα επιχειρήματα (ή μήπως κι αυτά δεν υπάρχουν κι είναι προσχηματικά;) και θα πρέπει κάποιος να επικρατήσει; Γιατί σε κάθε αναμέτρηση, πρέπει ένας να αναδειχτεί νικητής.

Γράφει η Ηλιάνα Θεοδοσιάδη, απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Παρακολουθώντας τα σημερινά γεγονότα -υποψήφιος βουλευτής να επιτίθεται σε συνάδελφο διαφορετικής παράταξης- δεν ξαφνιάστηκα. Όταν κάποιος δηλώσει ξεκάθαρα και απερίφραστα τις ιδέες που διέπουν την ζωή του, δεν μπορείς να παριστάνεις τον κατάπληκτο όταν βάσει της ιδεολογίας του επιλέγει τις πρακτικές του.

Η εικόνα της βίας είναι αποτρόπαιη, φρικαλέα, καθηλωτική. Και όταν συνέλθεις από το δέος της εικόνας, πρέπει να αναρωτηθείς τι συμβαίνει. Και να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως από την αρχή αυτής της μεταπολιτευτικής ιστορίας, η εξουσία βασίστηκε στη βία. Στη βία της εικόνας, καλής ή κακής -ανάλογα τι συνέφερε κάθε φορά-, στη συναισθηματική βία -«θα έχεις τα πάντα ή θα τα χάσεις όλα», βολεμένος ή παρίας- και όταν τα προαναφερθέντα δεν επαρκούσαν οι έχοντες την εξουσία κατέφευγαν στην ουσιαστική βία. Τη σωματική. Αλλά κρυφά. Κάτω από μάσκες. Συγκαλυμμένα. Ή μάλλον πολιτισμένα. Για να μπορούν «οι άλλοι», «οι σωστοί» να ασκήσουν σήμερα δριμεία κριτική στη φανερή άσκηση βίας.

Και τι μένει; Η τελευταία πράξη. Συνειδητοποιείς ότι όλους αυτούς τους διάλεξες εσύ να σε εκπροσωπούν. Τους παρακολούθησες σε ζωντανή σύνδεση να «εξορθολογίζουν» το δημόσιο χρέος, καταπατώντας κάθε δικαίωμά σου. Κι έχει και συνέχεια. Γνώριζες κι ένα σωρό υποτακτικούς τους που έκαναν την ίδια δουλειά. Κάποιοι γινόντουσαν «οργανωτές» των φοιτητών, υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους και προσκολλούμενοι των καθηγητών για να κερδίζουν πτυχία και μεταπτυχιακά, «αλλά ήταν αγωνιστές». Άλλοι κολλούσαν αφίσες με μανία και ακολουθούσαν πολιτικούς σε κάθε τους βήμα για να κερδίσουν τελικά μια «θεσούλα» στο κόμμα ή στο Υπουργείο, έστω και ορισμένου χρόνου, «αλλά ήταν αυτοδημιούργητοι». Κάποιοι προπηλάκιζαν μπροστά στα μάτια σου μετανάστες και τους γρονθοκοπούσαν ωσάν αυτοί να αποτελούσαν την ρίζα του κακού για όποια δυστυχία μας βρήκε, «αλλά ήταν πατριώτες και προστάτες του εθνικού μας συμφέροντος».

Και δεν είπες κουβέντα. Σιώπησες. Σε κατέκλυσαν τα «τίποτα», η μηχανορραφία, η βλακεία, η τεμπελιά, σε τέτοιο βαθμό που θεωρούσες πως αυτός ο κόσμος μόνο έτσι γυρίζει. Κι έγινες ένας homo idioticus. Για εκείνους, «τους άλλους»,  είσαι ένα ευκολόπιστο θύμα. Είσαι;