Η Σόνια Θεοδωρίδου στην “Αχάριστη” του Βασίλη Τσιτσάνη
Μία διασκευή του Νότη Μαυρουδή και του Παναγιώτη Μάργαρη.
Μία διασκευή του Νότη Μαυρουδή και του Παναγιώτη Μάργαρη.
Μία διασκευή του Νότη Μαυρουδή και του Παναγιώτη Μάργαρη.
Μία διασκευή του Νότη Μαυρουδή και του Παναγιώτη Μάργαρη.
Αναμφισβήτητα ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μουσικής του αιώνα που πέρασε, ένας μεγάλος δάσκαλος που άλλαξε την ιστορία του τραγουδιού ανοίγοντας νέους δρόμους.
Ο Γιάννης Τσαρούχης είχε πει πως “ο Τσιτσάνης είναι η μοναδική απόδειξη ότι έχουμε πολιτισμό” και δεν είχε άδικο.
Στην εργογραφία του Τσιτσάνη συναντάμε τραγούδια που αντέχουν μέχρι σήμερα ακόμα κι αν γράφτηκαν 60 χρόνια πριν. Μία από τις κορυφαίες στιγμές της δημιουργικής πορείας του Βασίλη Τσιτσάνη, είναι η “Αχάριστη”.
Η “Αχάριστη” είναι ένα αργό χασάπικο σε στίχους του ίδιου του Τσιτσάνη γραμμένο το 1942 και χιλιοτραγουδισμένο από τότε.
Γράφτηκε στη Θεσσαλονίκη υπό Γερμανικής κατοχής και φωνογραφήθηκε πέντε χρόνια αργότερα στην Αθήνα. Στην «Αχάριστη» συναντάμε πολλά από τα στοιχεία που υπάρχουν και σε άλλα τραγούδια του Τσιτσάνη όπως οι χαρακτηρισμοί “τρελή” και “θεότρελη”, η γυναίκα που άλλες φορές είναι «Αρχόντισσα» και άλλες «Θεατρίνα». Αυτό όμως που κάνει την «Αχάριστη» να διαφέρει από τα άλλα του τραγούδια, είναι το παράπονο που ξεχειλίζει από τους στίχους.
Ένα παράπονο πηγαίο και αληθινό, αντρίκιο, με αξιοπρέπεια, σαν βαθύς αναστεναγμός που ψάχνει τρόπο να εκφραστεί. Ο Τσιτσάνης βάζει την Ιωάννα Γεωργακοπούλου πλάι στον Περπινιάδη στην πρώτη εκτέλεση, παίρνει κι ο ίδιος θέση δίπλα τους, και ερμηνεύουν μαζί την «Αχάριστη» διότι ο πόνος της εγκατάλειψης δεν έχει φύλλο!
Το 2005 ο Νότης Μαυρουδής και ο Παναγιώτης Μάργαρης στο άλμπουμ “Cafe de l’ Art-Vol.5” ταξιδεύουν στα μουσικά τοπία του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη δίνοντας μια άλλη διάσταση των τραγουδιών τους.
Μέσα σε αυτή τη γενικότερη ιδέα η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου ερμηνεύει την “Αχάριστη” του Τσιτσάνη δίνοντας μια άλλη διάσταση. Μία πιο θεατρική κατ’εμέ. Από τη μία είναι πολύ παράξενο να ακούς μία σοπράνο να τραγουδά ένα βαρύ νταλκαδιάρικο ρεμπέτικο αλλά απ’ την άλλη το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές και προσωπικά το βρίσκω πολύ όμορφο.
Στίχοι
Δε ρώτησες τόσο καιρό για μένα
πως πέρασα, τρελή, στην ξενιτιά,
σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα
και σέρνομαι, πανούργα, μακριά.
Τα βάσανά μου μ’ έριξαν στα ξένα
και μ’ έχουν της ζωής κατάδικο,
αχάριστη, δεν πόνεσες για μένα
κι αυτό το βρίσκω να ‘ναι άδικο.
Μου είπανε πως ζεις ευτυχισμένη
θεότρελη, στα πλούτη κολυμπάς,
μα μια κατάρα πάντα θα σε δέρνει
του προδομένου ο πόνος της καρδιάς.