Η τρομοκρατία του Twitter

11/01/2012

Τόλμησες να ποστάρεις Άντζελα Δημητρίου στο Twitter; Είσαι κατάπτυστος, μπασκλάς και δεν έχεις καμία ελπίδα να σε ακολουθήσει κανείς πέρα από τη μάνα σου, τη γκόμενά σου, άντε και την ίδια την Άντζελα!

Γιατί μη νομίζεις ότι αυτό το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο με το αφελές μπλε πουλάκι ως λογότυπο είναι το αθώο μέσο που θα μπορέσεις να ξεδιπλώσεις αβίαστα τα γούστα σου! Όχι παιδί μου, μην χάβεις αυτά που άκουσες, ότι είναι δηλαδή το μέσο με τη μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης και ότι εκεί θα εκτιμήσουν τα γούστα σου και τα άλλα ελεύθερα πνεύματα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο! Και θα το καταλάβεις πολύ γρήγορα αυτό…
Μην πιστεύεις ότι εγώ είμαι ο αθώος της υπόθεσης κι ότι θα εκτιμήσω δεόντως το γεγονός ότι ποστάρεις 500 φορές τη μέρα τη μουράκλα σου σε μπουζούκια, χιονοδρομικά, σούπερ μάρκετ ή όπου αλλού κυκλοφορείς την πάρτη σου! Μην περιμένεις επίσης να μου αρέσει το τελευταίο σουξέ της Γιούλας Κοτρώτσου επειδή εσύ έχεις μια παράλογη εμμονή με τα κλαρίνα λόγω καταγωγής. Ούτε το γεγονός ότι γκομενίζεις με όποιο άβαταρ δεν φοράει μπλούζα, παντελόνι, βρακί ή έστω κάποιο υποτυπώδες τσίτι!
Να περιμένεις όμως να σεβαστώ το γεγονός ότι εκεί μέσα έχεις το δικαίωμα να εκφραστείς ελεύθερα, ότι δεν θα σε κράξω και ότι άμα είμαι στα κέφια μου θα σε προτείνω ως την ευχάριστη νότα της ημέρας, μία από τις Παρασκευές που λυσσάμε όλοι να προμοτάρουμε τους αγαπημένους μας followers, ως μια ένδειξη καλής πίστης στα πλαίσια των διαδικτυακών μας φιλιών.
Και γιατί στα λέω αυτά;
Γιατί πολύ σύντομα θα καταλάβεις ότι το να κυκλοφορείς ελεύθερος κι ωραίος στο Twitter χωρίς να παίζεις με τους κανόνες του, θα σε γυρίσει γρήγορα στα χρόνια του σχολείου, τότε που ίσως δεχόσουν το πείραγμα των υπόλοιπων wow και fabulous συμμαθητών σου, τότε που δεν ήσουν ένα από τα πιο δημοφιλή παιδιά του σχολείου και κανείς δε σε καλούσε στα πάρτυ και στις “μαγκιές”, επειδή απλά δεν ήξερες πώς να προμοτάρεις σωστά και μέσα στο πνεύμα της μόδας τον εαυτό σου.
Άτυπα και χωρίς να υπάρχει πουθενά γραμμένο, το Twitter απαρτίζεται από χιλιάδες κλίκες, παρέες ή ομάδες, πες το όπως θες, οι οποίες λειτουργούν με τους δικούς τους κανόνες και δεν πρόκεται ποτέ να “σε κάνουν παρέα” (τουτέστιν να σε “ακολουθήσουν”), αν αυτά που γράφεις, που σκέφτεσαι, που εκφράζεις, που ακούς και που ποστάρεις δεν συμφωνούν με την οπτική για το lifestyle και γενικότερα για τα πράγματα, την οποία έχουν υιοθετήσει αυτές οι παρεούλες. Αν δηλαδή το Facebook σου φαίνεται “μπάτε σκύλοι αλέστε και όλοι είμαστε ένα χαρωπό τουρλουμπούκι που κανιβαλίζουμε ο ένας το wall του άλλου”, τότε με το Twitter θα καταλάβεις πως το να γίνεις αποδεκτός και να μη θεωρείσαι η λαϊκατζούρα και ο Ταμτάκος του social network, απαιτεί να συμμαζευτείς, να τηρήσεις συγκεκριμένη πορεία σε αυτά που γράφεις και προς θεού…να μην παρεκκλίνεις ποτέ, γιατί αυτό αυτόματα θα σημάνει και τον αποκλεισμό σου.
Στα λέει όλα αυτά κάποιος που πολλές φορές έχει ενεργήσει έτσι απέναντι σε τουϊτεράκια που θεώρησε ότι δεν αξίζει τον κόπο να μπουν στην παρέα του και βιάστηκε να τα κρίνει με μια γρήγορη ματιά σε 5-10 ατάκες τους. Στα λέει όμως και κάποιος που τον τελευταίο καιρό άρχισε να προβληματίζεται επί του θέματος, βλέποντας να γίνεται λίγο το σύστριγκλο επί του θέματος… (ο όρος twitter bullying αρχίζει να αποκτά διαστάσεις και στο εξωτερικό).
Σίγουρα και σε κάθε περίπτωση, πάντα θα υπάρχουν οι δημοφιλείς, οι λιγότερο επικοινωνιακοί, οι ατακαδόροι, αυτοί που στέκονται στην άκρη και παρατηρούν. Όλοι όμως έχουν δικαίωμα έκφρασης και καθένας από αυτούς έχει να δώσει και μια διαφορετική προσωπική οπτική σε θέματα που συζητιούνται εκτενώς στο δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο. Το θέμα είναι να μπορεί να το κάνει ελεύθερα… και να μη γίνει ταυτόχρονα το σούργελο της ημέρας, επειδή δεν ακούει από το πρωί μέχρι το βράδυ τη Lana Del Ray ή δεν αρέσκεται να πίνει το ποτάκι του στα hot indie spots της πόλης (που είναι ωραία εδώ που τα λέμε).
Ποικιλία σου λέω! Αυτή χρειάζεται για ένα happy timeline… και αλίμονό σου αν αφήσεις το Twitter (που στο κάτω κάτω της γραφής ποτέ δε σου είπε να γίνεις η Αμαλία η ξινή από το Ρετιρέ) να σε μετατρέψει στον ξιπασμένο “δηθενάκια” της χρονιάς! (τα λέω κι εγώ για να τ’ ακούω :P)