Ηρώδειο καλεί Μήδεια και Ειρήνη

12/08/2011

Τον Σεπτέμβρη!

Δύο από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Πέτρου Φιλιππίδη και η «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, φιλοξενούνται στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριο για δύο παραστάσεις.
Η «Ειρήνη», μία από τις πιο αγαπημένες κωμωδίες του Αριστοφάνη, που άνοιξε επιτυχημένα το Φεστιβάλ Επιδαύρου και συνέχισε την περιοδεία της στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου (21.00). Στην πάντα επίκαιρη «Ειρήνη», ύμνο στην αγροτική ζωή, ο αρχαίος Έλληνας κωμωδιογράφος καταγγέλλει τον πόλεμο και ταυτόχρονα παρωδεί το θέατρο της εποχής του.
Μετά τους «Βατράχους», τις «Όρνιθες» και τις «Θεσμοφοριάζουσες», ο Πέτρος Φιλιππίδης δοκιμάζει και δοκιμάζεται αυτή τη φορά στη σκηνοθεσία ενός ακόμα αριστοφανικού έργου -που ανεβαίνει σε μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη- με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Ο ηθοποιός σε συνεργασία με τον θίασο «Θεατρική Διαδρομή», υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης, μαζί με τους Γιώργο Γαλίτη και Γιώργο Λέφα, ενώ παράλληλα ερμηνεύει τον φτωχό αμπελουργό Τρυγαίο.
Μετά την μεγάλη επιτυχία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, η «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, σε μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και με πρωταγωνιστές την Αμαλία Μουτούση και τον Χρήστο Λούλη, θα επαναληφθεί για δύο μοναδικές παραστάσεις στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου (21.00).
«Επιθυμώντας να κυριαρχήσει ο λόγος του Ευριπίδη, δια χειρός Χειμωνά, επέλεξα την εκδοχή δημιουργίας ενός χώρου ιερού, όπου δεσπόζει ένα αναθηματικό γλυπτό της Αργούς (σκηνικό Γιώργου Πάτσα) και, σε αυτόν τον διαχρονικό χώρο, προσκυνητές με μνήμες χαμένων παιδιών προσέρχονται σε μία τελετή στην οποία θα αναπαραστήσουν τη Μήδεια του Ευριπίδη (431 π.Χ.). Ένα είδος θεάτρου μέσα στο θέατρο που στοχεύει στη διαύγεια και την ευθυβολία του ποιητικού λόγου, μέσα από μια παράσταση δωρική και αφαιρετική, η οποία προσπαθεί να εγκαταστήσει διάλογο ανάμεσα στο έλλογο και το υπέρλογο στοιχείο και κυρίως να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα του έργου, που το ανεβάζουν πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα», αναφέρει σε σημείωμά του για την παράσταση ο Αντώνης Αντύπας.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο αυστηρός και ποιητικός λόγος του Χειμωνά με τις εκφραστικές του ιδιαιτερότητες, του προσέφερε «τα εχέγγυα» για να οδηγηθεί σε «δρόμους τολμηρής αφαίρεσης», απομακρύνοντας, όπως θέλει να πιστεύει, «τον κίνδυνο μίας εκλαϊκευμένης προσέγγισης».
Ο Ευριπίδης αποθεώνει τον έρωτα στο πρόσωπο της Μήδειας, της δαιμόνιας και σοφής Ανατολίτισσας πριγκίπισσας, εγγονής του Ήλιου, που εξανθρωπίστηκε από το πάθος της για τον Ιάσονα, τον ακολούθησε στην Ελλάδα και προδομένη έγινε φόνισσα των παιδιών της για να εκδικηθεί τη μοιχεία του πατέρα τους, παρασύροντας και τον ίδιο σε ένα αμετάκλητο πένθος.