Οι καλλιτεχνικές τάσεις και εκφράσεις της Βίκυς Σταμάτη

Δεν χρειάστηκαν πολλές λέξεις, για να εκφράσει αυτά που ένιωθε η Βίκυ Σταμάτη για το σύζυγό της, Άκη Τσοχατζόπουλο. Έφτανε μία φράση, γραμμένη με μεγάλα γράμματα στο σημειωματάριό της: «Ο άνδρας μου, ο πατέρας του ανήλικου παιδιού μου, Απόστολου-Εμμανουήλ, είναι το άπαν».

Λέξεις που δηλώνουν ξεκάθαρα το ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο με τον κ. Τσοχατζόπουλο, παρά τα όσα συνέβησαν από τη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο που «αποκαθήλωσε» το ζευγάρι εν μια νυκτί.

Καθισμένη στο κρεβάτι της, η πρώην πανίσχυρη «κυρία υπουργού» πέρασε μόνη της αυτές τις γιορτές, γράφοντας συνεχώς στους τοίχους του δωματίου της. Τοίχους που θυμίζουν περισσότερο πλέον καλλιτεχνικές δημιουργίες, αφού τους τελευταίους μήνες η Βίκυ Σταμάτη εκφράζει πάνω τους όλα αυτά που θα ήθελε να πει δημόσια, όποιο και αν ήταν το κόστος.

Το γραπτό μήνυμα στον άνδρα της δεν ήταν το μόνο. Βιώνοντας εδώ και μήνες τις επιπτώσεις του «Akisgate», στο οποίο συμμετείχε και εκείνη με τον τρόπο της, ξεσπάει την οργή που νιώθει για την κράτησή της με το γράψιμο. Κάτι που φαίνεται στις φωτογραφίες που δημοσιεύουν σήμερα τα Παραπολιτικά και στις οποίες η Βίκυ Σταμάτη φαίνεται να επιδίδεται σε διάφορες δραστηριότητες μέσα στο μικρό της δωμάτιο. Στους τοίχους, που πλέον έχουν γεμίσει, ξεχωρίζει ένα τελευταίο γραπτό μήνυμα, με ημερομηνία 21 Δεκεμβρίου και ξεκάθαρο αποδέκτη: «Μισθοφόροι της δικαιοσύνης. Ανοίξατε πυρ! Εσείς καίτε εμένα, την ύπαρξή μου με τα ξύλα των θρόνων σας! Καύσιμη ύλη στην πυρά μου».

Ντυμένη με ένα λευκό πουλόβερ, μαύρη φόρμα και μπότες με γούνινη επένδυση, η Βίκυ Σταμάτη σπάνια εγκαταλείπει το δωμάτιό της. Προτιμά να μένει εκεί και να γράφει τις ταραγμένες σκέψεις της ή να ζωγραφίζει με τις ώρες ένα μεγάλο μέρος του αριστερού τοίχου αμέσως μετά την είσοδο στο δωμάτιό της. Μέσα σε ένα έντονα κόκκινο φόντο, ένα μπλε πουλί ολοκληρώνεται από τη γυναίκα που σημάδεψε τη ζωή του πρώην υπουργού ποικιλοτρόπως.

Η έλλειψη του γιου της είναι εμφανής στα περισσότερα από όσα γράφει: «Μου λείπει το παιδί μου και θέλω να το ξαναδώ».

Από κάτω συμπληρώνει: «Για πάντα μαζί του». Όταν σταματάει να γράφει, περπατάει μέχρι το μεγάλο παράθυρο με τα βαμμένα κάγκελα και πιάνεται από αυτά, ατενίζοντας το κενό ή ό,τι φαντάζεται εκείνη τη στιγμή το μυαλό της πως υπάρχει έξω από το ψυχιατρείο.