Κώστας Καζάκος: ”Οι συνάδελφοι μου με έλεγαν τρελό, που ανέβασα αυτό το έργο”

08/02/2013

Συναντηθήκαμε στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», το δεύτερο σπίτι του. Εκεί όπου ανεβάζει φέτος με μεγάλη επιτυχία τον «Αφέντη Πούντιλα και τον δούλο του, τον Μάττι». Άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του, ο Κώστας Καζάκος απεχθάνεται τις ετικέτες. Ο μεγάλος μας ηθοποιός μιλάει ανοιχτά σε μια συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα ια όλη του την ζωή και λέει ευθέως πως οι Έλληνες πρέπει να ξυπνήσουν και να πάρουν την ζωή και την τύχη τους στα χέρια τους.
Ο Κώστας Καζάκος είναι συγκλονιστικός στην αφήγηση του με όπλο το χιούμορ του. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει ως το κόκαλο την δόξα, τις χαρές, τις λύπες, τον έρωτα, τα γλέντια, τις αγωνίες. Απολαύστε έναν μοναδικό άνθρωπο σε μια εξομολόγηση ψυχής!!!

Μιλήστε μου λίγο για την παράσταση που έχετε ανεβάσει αυτό τον καιρό και σημειώνει πολύ επιτυχία;

Ένα από τα ωραιότερα και ωριμότερα έργα του μεγάλου αυτού δραματουργού, το οποίο έγραψε στην εξορία.
Πολλά λόγια μπορείς να πεις για αυτή την παράσταση. Είναι ένα εκπληκτικό έργο του Μπρεχτ το οποίο και καθηλώνει το κοινό. Από τα σπουδαιότερα έργα του. Είναι και η εποχή βέβαια τέτοια που ο κόσμος τραβάει πολύ ταλαιπωρία. Χρειάζεται το θέατρο να έχει κάποιες παραστάσεις να του ξυπνάει την συνείδηση. Ο κόσμος είναι υποταγμένος υποτελής, μαραμένος, έχει σκύψει το κεφάλι και δέχεται την μία καρπαζιά μετά την άλλη. Πρέπει να ξαναβρεί το ηθικό του να καταλάβει ότι αυτός έχει την δύναμη στα χέρια του και όχι οι τοκογλύφοι που μας κυβερνούν. Να ξαναδώσει ζωή στα παιδιά του και όνειρα. Δεν υπάρχει ανάκαμψη έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας που αν καταλάβουμε πως το σπίτι μας είναι στο δρόμο και δεν κάνουμε κάτι δεν μας βλέπω καλά.
Ο Μπρεχτ πάνω στα πρότυπα των επεισοδίων και των παλιών λαϊκών επών, στήνει μέσα σε μια ατμόσφαιρα ποιητικού λαϊκού πανηγυριού, μια κωμωδία γεμάτη μουσική και χρώματα, προβάλλοντας τις ταξικές σχέσεις και διαφορές μιας κοινωνίας που ζει μέσα στο γαλήνιο τοπίο της Φινλανδικής εξοχής.
Ιστορίες βασισμένες στα λαϊκά αναγνώσματα ενός λαού, που μέσα από το χιούμορ, τη συγκίνηση, τη σκληρότητα και τον λυρισμό, αναδεικνύουν την καθολικότητά και τη διαχρονικότητά τους.
Αυτά τα έργα λοιπόν από τους μεγάλους δραματουργούς, για τον λόγο αυτό τους λέμε και επίκαιρους. Έχουν πιάσει τα προβλήματα από την ρίζα. Είναι σαν να γράφτηκε τώρα το έργο. Έχει σάτιρα γέλιο κέφι δράμα, αλλά είναι και βαθύτατα πολιτικό και καταφέρνει με αυτό τον άμεσο λαϊκό απλό τρόπο και καταλαβαίνει ο θεατής τις απλές αλήθειες που δεν μπορεί να δει, αφού πνίγεται σε μια βάρβαρη καθημερινότητα.

Πιστεύετε πως θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό;

Και αυτό από τον λαό εξαρτάται. Αν δεν πάρουμε μέτρα δεν ξεπερνιέται τίποτα, είναι ένα μεγάλο χαντάκι που αν δεν το περάσουμε δεν θα γίνει τίποτα. Πρέπει να γίνει κάτι οργανωμένα. Όχι από τον καναπέ μας με τις πιτζάμες … πρέπει να δράσουμε. Είναι ένας πόλεμος που έχει ανοίξει η πλουτοκρατία στην φτωχολογιά. Υπάρχει σχέδιο για την εξόντωση μας. Θέλει αντίστοιχα οργανωμένο σχέδιο και από εμάς τον απλό κόσμο, για να ριχτούμε στην μάχη σαν λαός. Και να σου πω και κάτι …δεν είναι τωρινό το σχέδιο είναι πολλά χρόνια πριν οργανωμένο.

Πως πήρατε την απόφαση να ανεβάσετε αυτό το έργο;

Αυτό είναι ένα πράγμα για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανος. Κατάφερα και άντεξα να πάρω το ρίσκο και να κάνω αυτό το βήμα. Είμαστε 21 άτομα στην σκηνή και άλλα 10 γύρω μας. Οι άνθρωποι της δουλειάς έλεγαν …πως πάει αυτός να κάνει αυτό το βήμα.. τρελός είναι; Υπάρχει ο φόβος πάντα, γιατί είναι αναγκαίο κακό στην ζωή μας. Μειώσαμε το εισιτήριο, το φτάσαμε σχεδόν όσο το σινεμά και να σου πω και κάτι με το δεκάρικο δεν γίνετε δουλειά. Γεμίζουμε αλλά δεν βγαίνει. Γεμίζει το θέατρο, δεν χωράνε και διώχνουμε κόσμο, αλλά δεν βγαίνει σου λέω. Θα το αντέξουμε θα το παλέψουμε και θα το πάμε καλά. Έχω ένα εξαιρετικό θίασο. Είναι από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις που έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό. Και οι παλιοί και οι νέοι ηθοποιοί ενθουσιαστήκαν παθιάστηκαν πολύ και έτσι με αυτό το υλικό βγαίνει η παράσταση. Χωρίς αυτό το υλικό και αυτούς τους ανθρώπους δεν έβγαινε αυτό το έργο! Επιλέγεις σωστούς ανθρώπους και πας μπροστά. Είμαστε αγαπημένος θίασος, προσέχει ο ένας τον άλλον και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Έχουμε το ωραιότερο παρασκήνιο, γιατί και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο. Είναι όλοι τους καταπληκτικοί.

Τι αντίδραση βλέπετε από την σκηνή στον κόσμο;

Αναστατώνεται ο κόσμος … καταλαβαίνει τα πάντα !! Βγαίνει στην σκηνή όλο αυτό. Μετέχει και κρίνει και καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Το εισπράττουμε αυτό εμείς στην σκηνή, καταλαβαίνουμε τι εισπράττει ο κόσμος και πως το αισθάνεται. Και αυτό είναι μοναδικό συναίσθημα.
Το έργο αρέσει πολύ στο κοινό ενθουσιάζετε. Παίρνει μαθήματα και καταλαβαίνει την πιο βαθειά έννοια… Καταλαβαίνει ακριβώς τι γίνετε και που αφορά την ζωή του.

Για την κρίση και την οικονομική αυτή λαίλαπα που μας έχει χτυπήσει, θέλω την γνώμη σας.

Θέλει φιλοσοφία; Πως τα βλέπεις τα πράγματα; Με ρωτάνε; Ακόμα και οι πέτρες ξέρουν πως είμαστε; Υπάρχει άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει; Πόση κοροϊδία παίζετε στην πλάτη μας. Αγώνα θέλει και σχέδιο μαζικό για να μην μας εξοντώσουν!!

Πολλές παραστάσεις και πολλά θέατρα στην Αθήνα. Πως σας φαίνεται εσάς όλο αυτό; Μπορούν να ανταπεξέλθουν στην κρίση που έχουμε;

Πάντα η Αθήνα είχε πολλές παραστάσεις. Περισσότερες και όσες γίνονται στο Παρίσι. Αυτό είναι ευφορία. Είναι ένας τόπος που κυλάει κάτω από τα πόδια μας το ποτάμι της παράδοσης. Δεν είναι τυχαίο, εδώ που πατάμε γεννήθηκε το θέατρο. Δεν είναι τυχαίο που η φτωχή Ελλάδα, η ταλαιπωρημένη παράγει πλήθος ποιητών παγκόσμιου βεληνεκούς. Από δω ξεκίνησε ο πολιτισμός μας. Ο τόπος μας είναι πλούσιος από μόνος του. Αλλά δεν τον προσέχει κανείς τον καταστρέφουμε. Είχαμε το καλύτερο κοινό που υπήρχε ποτέ. Και λέω είχαμε γιατί τώρα έχει περιοριστεί όσο ποτέ, λόγω κρίσης. Ο Έλληνας είχε μεγάλη αγάπη για το Θέατρο. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα κατά πολύ. Είχε αγάπη ανάγκη και ευαισθησία, την οποία δεν την είχε κανένας λαός. Και εμείς το φθείρουμε έτσι. Δεν έχει διάθεση να κάνει τίποτα, βυθίζετε στην κατάθλιψη που του έχουμε δημιουργήσει. Ο κόσμος είχε ανάγκη από ομαδικό θέατρο, όσο κανένας άλλος λαός, αλλά φθείρετε άδικα και καταστρέφεται!

Πολιτική. Ένα κεφάλαιο στην ζωή σας. Τι θα μου λέγατε για αυτό;

Και το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Το θέατρο επεμβαίνει στην πολιτική. Με ζωντανούς ανθρώπους μπροστά σε ζωντανούς ανθρώπους. Το θέατρο είναι εικόνα, έχει άμεση παρέμβαση στην ζωή του πολίτη. Ακριβώς όπως και η πολιτική!

Στην νέα γενιά τι θα λέγατε; Πως θα τους δίνατε θάρρος να συνεχίσουν;

Καλά θα κάνουν να πάρουν ένα κόπανο να μας βαράνε στα κεφάλια. Έτσι όπως τα έχουμε κάνει καλά θα κάνουν να μας βαράνε. Τους έχουμε καταστρέψει το μέλλον. Τεράστιες ευθύνες … έχουμε, τουλάχιστον όσοι αδιαφορούν. Ο Μπρεχτ έχει ένα τίτλο στην αρχή του έργου …Ζούμε σε μια εποχή πολύ σκληρή όποιος νοιάζεται είναι χαζός, όποιος αδιαφορεί είναι βλάξ … Όταν αδιαφορείς είναι εγκληματικό ! Υπάρχει μια πληροφορία πάντα που αγωνίζεται, που παλεύει. Αυτοί ότι καταφέρουν … Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε στα νέα παιδιά είναι να τους δώσουμε θάρρος να σταθούν επάνω στην σκηνή. Αυτή είναι η ευθύνη που έχουμε να τους κρατήσουμε στην ζωή και να παλέψουν για αυτό που αγαπάνε.
Όταν ανεβαίνεις στην σκηνή και καλείς κόσμο πρέπει να είσαι σωστός και να έχεις ευθύνη για όλα κάνεις. Θέλει συνδυασμούς για να πετύχεις, θέλει αγώνα και συνείδηση.

πηγή: Περιοδικό ΧΑΙ

Φωτογραφία: Γιάννης Γκογκόπουλος