Μενελάος Τζαβέλας: Σπάει την ”Σιωπή” του / Δεν θα έπρεπε να υπάρχει Υπουργείο Πολιτισμού. Δεν κάνει τίποτα

Μενέλαος Τζαβέλας

Ο σκηνοθέτης του συγκλονιστικού δράματος Σιωπή … σπάει την σιωπή του και μιλάει για όλα στην Άννα Τσιάλτα και το www.bizznews.gr 

Για το έργο, την επιτυχία, την αγάπη, τον έρωτα,  την ζωή του, και όλα όσα θέλουμε να μάθουμε για το συγκλονιστικό έργο που ανεβαίνει σε λίγες μέρες στο Χυτήριο και όπως όλα δείχνουν (πιστέψτε με είδα πρόβες) είναι Συγκλονιστικό !!!

Μετά την επιτυχία του Ερωτόκριτου σε ξαναβρίσκουμε πάλι σε ένα δράμα.

Σε ένα πιο σύγχρονο έργο, της Τάνιας Χαροκόπου, ένα κοινωνικό δράμα που ακουμπάει το σήμερα. Το συναντάμε σε κάθε σπίτι, είναι μια αληθινή ιστορία που θα ακουμπήσει πολύ τον κόσμο.

Δεν φοβάσαι το ρίσκο του δράματος αυτή την εποχή;

Όχι, γιατί τα πάντα χρειάζονται. Και η κωμωδία και το δράμα. Καλό είναι κι ο κόσμος να προβληματίζεται και λίγο. Στην παράσταση που σκηνοθετώ, λέμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν κρύβουμε τίποτα για τις καταστάσεις που ζούμε, για την ανεργία, για πάρα πολλά θέματα και δεν με τρομάζει το δράμα γιατί καλό είναι να δίνεις στον κόσμο τροφή. Φεύγοντας από την παράσταση να αναρωτηθεί αν είναι ο ήρωας που είδε και όχι  απλά πέρασε καλά και το προσπερνάει.

Η Τάνια Χαροκόπου μου είπε πως της ζήτησες να γράψει κάτι πολύ συγκλονιστικό. Κι από ότι βλέπουμε το πέτυχε.

Γενικά  στο θέατρο μου αρέσουν τα κλασικά κείμενα. Φέτος ήθελα να κάνω Τρωάδες, αλλά επειδή είχα κάνει τον Ερωτόκριτο είπα να κάνω κάτι με έναν συγγραφέα της εποχής. Να πιάσουμε λίγο τον παλμό της εποχής. Είχα διαβάσει ένα έργο της Τάνιας, είδα μια παράσταση, μου άρεσε πολύ η γραφή της και ήθελα να γίνει μια παράσταση που θα έβαζε τον θεατή σε σκέψεις. Μέσα έχει και κάποια κωμικά στοιχεία, κάποιες διακυμάνσεις και πιστεύω πως αυτό που ήθελα, η Τάνια το κατάφερε 100%.

Τους ηθοποιούς πώς τους διάλεξες;

Με την Νέλλη Γκίνη συνεργάζομαι για τέταρτη χρονιά. Πέρα από συνεργάτης είναι και πολύ καλή φίλη. Αρχικά είχα στο μυαλό μου την Έλλη. Υπήρχαν πολλά κοινά στοιχεία της Νέλλης με την ηρωίδα του έργου. Μετά ήρθαν η Κωνσταντίνα Σιλβερή και ο Βασίλης Μπατσακούτσας που τους πήραμε από την ακρόαση. Για τον ρόλο της αδελφής είχα στο μυαλό μου την Ελευθερία Ρήγου.

Και να φανταστώ ότι δέχθηκε με χαρά.

Για την Ελευθερία ήταν μια πρόκληση ο ρόλος και πραγματικά θα την δείτε όπως δεν την έχετε ξαναδεί στο θέατρο. Είναι πολύ δυναμικός ο ρόλος της όπως κι όλοι οι ρόλοι έχουν να πουν κάτι. Την ώρα που παίζεται η παράσταση, αυτό συμβαίνει σε ένα σπίτι, δεν είναι εξωπραγματικό. Συμβαίνει τώρα και οι ρόλοι είναι πρόκληση για όλους τους ηθοποιούς και το ευχαριστιούνται όλοι στην πρόβα.

Οι δυο πρώτες πρωταγωνίστριες είναι χρόνια στον χώρο και ξέρουμε τι περιμένουμε από ηθοποιούς βεληνεκούς, αλλά περιμένουμε και την ανατροπή. Για τα νέα παιδιά, σαφώς είναι πρόκληση. Με τι βάση έκανες εσύ την επιλογή των ρόλων;

Δεν πήρα την Νέλλη επειδή είμαστε φίλοι. Το πρώτο στοιχείο είναι το ταλέντο τους και το ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν σ’ αυτή τη δύσκολη και απαιτητική παράσταση. Σαφώς όλοι έχουν μια πορεία, είναι ταλαντούχοι και η επιλογή ήταν καθαρά ότι τους ταίριαζε ο ρόλος.

Συνεργάζεσαι μόνο με ταλαντούχους;

Πάντα. Όλοι έχουμε συνεργαστεί με ανθρώπους με περισσότερο ή λιγότερο ταλέντο. Αλλά το ταλέντο είναι κάτι υποκειμενικό. Δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που βλέπω ότι έχουν κάτι. Είτε αυτό λέγεται ταλέντο, είτε αγάπη σ’ αυτό που κάνουν. Δεν μπορώ πλέον να συνεργαστώ με ανθρώπους που δεν έχουν ταλέντο.

Tι άλλο περιμένουμε από εσένα;

Στις 6 Μαρτίου ξεκινά η παράσταση «Σιωπή» στο θέατρο Χυτήριο, κάθε Δευτέρα 20.30.

Μια μέρα;

Μια μέρα προς το παρόν κι έχουμε ακόμα κάτι στα σκαριά με την Τάνια, κάτι πιο κλασικό.

Πες μας κάτι για να έχουμε και αποκλειστικότητα κύριε Τζαβέλλα.

Άντε θα σου πω κάτι αποκλειστικό. Έχει γίνει ήδη συζήτηση ώστε η «Σιωπή» να γίνει ταινία.

Πραγματικά το περίμενα.

Άνθρωποι που διάβασαν το κείμενο μας πρότειναν να γίνει ταινία στον κινηματογράφο και ήδη είμαστε στις συζητήσεις. Σαφώς η ταινία θα έχει και άλλους χαρακτήρες μέσα, δεν περιοριζόμαστε στους τέσσερις ήρωες κι έχει ο Θεός, θα δούμε.

Θέλω να μου πεις δυο τρία πράγματα για το πώς βλέπεις εσύ το θέατρο σήμερα. Πώς βλέπεις αυτή την εποχή. Σαν σκηνοθέτης και με την εμπειρία των χρόνων που έχεις. Πολλά θέατρα, πολλές παραστάσεις, πιο πολλές κι από το Λονδίνο.

Θα μιλήσουμε για την Αθήνα. Έχει πάρα πολλές παραστάσεις.

Φέτος, δυστυχώς, αποδείχθηκε πως δεν είχε γερές παραστάσεις, παρόλο που είχαν προμοτάρει παραστάσεις με μεγάλους πρωταγωνιστές.

Πιστεύω πως μια παράσταση την κάνει το κείμενο κι αν αφορά τον άλλον αυτό που ανεβάζεις. Είναι λυπηρό να βλέπουμε μεγάλες παραστάσεις, σε κεντρικά θέατρα, να κατεβαίνουν πριν τελειώσει η σεζόν, αλλά είναι ένα ρίσκο.

Έχουμε καλές παραστάσεις και πάρα πολύ καλούς ηθοποιούς. Σκηνοθετώ σαν θεατής κι όχι σαν σκηνοθέτης. Τι θα ήθελα να δω; Να με ιντριγκάρει, να με προβληματίσει. Καλές είναι και οι κωμωδίες, περνάς ανάλαφρα κι ωραία, αλλά ήθελα κάτι δυνατό, ώστε να με τσιγκλίσει να πάω να το δω. Υπάρχουν καλές παραστάσεις, αλλά κι ο θεατής έχει γίνει πιο  δύσκολος, πιο υποψιασμένος. Θα μετρήσει τα χρήματα που θα πάει να δώσει σε μια παράσταση. Το ότι έχουμε περισσότερες παραστάσεις και από το Λονδίνο, είναι και καλό, αλλά και λυπηρό. Γιατί νέα παιδιά που έχουν κάποια όνειρα, ανεβάζουν παραστάσεις κι άλλοτε δικαιώνονται, άλλοτε όχι. Αλλά έτσι είναι όλα. Ένα ρίσκο.

Περιμένεις να βγάλεις λεφτά από αυτή τη δουλειά;

Δεν ζω από αυτή τη δουλειά και ποτέ δεν την είδα σαν δουλειά. Από το 1998 που ασχολούμαι με την τηλεόραση και τα τελευταία πέντε χρόνια με το θέατρο, πολλές φορές ξέχναγα να πάω να δω αν έχω πληρωθεί ή όχι. Το έβλεπα σαν ευχαρίστηση.

Είναι έρωτας. Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία με ανύπαρκτο Υπουργείο Πολιτισμού, με την κυρία Λυδία Κονιόρδου, που δεν γνωρίζω γιατί έχει τοποθετηθεί εκεί και βέβαια δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει Υπουργείο Πολιτισμού, σε μια χώρα που δεν ασχολείται με τον πολιτισμό.

Είναι πάρα πολύ αστείο, ως γελοίο, ένας ηθοποιός που δίνει την ψυχή του και την ζωή του, να φεύγει από μια παράσταση με δυο και τρία ευρώ. Δεν έχει κάνει κάτι το Υπουργείο για να στηρίξει αυτούς τους ανθρώπους. Ο ηθοποιός διαφέρει γιατί καταθέτει την ψυχή του, γίνεται κάποιος άλλος άνθρωπος και προσπαθεί να κάνει τον θεατή να νιώσει κι αυτός κάτι που θα μπορούσε να γίνει.

Η κυρία Κονιόρδου θα έπρεπε να αγκαλιάσει τους ηθοποιούς, γιατί κι εκείνη έχει αγωνιστεί για να φτάσει εδώ που έφτασε. Είναι ταλαντούχα κι έχει αποδείξει πόσο σημαντική ηθοποιός είναι. Θλίβομαι όμως όταν έχεις έναν άνθρωπο που έχει φάει τόσα σκαμπίλια για να γίνει αυτό που είναι, να πηγαίνει και να κάθεται απλώς σε μια καρέκλα, χωρίς να κοιτάζει τους συναδέλφους που υποφέρουν.

Κι εδώ έρχονται η Άννα Φόνσου κι ο Σπύρος Μπιμπίλας να παίξουν τον ρόλο του Υπουργείου Πολιτισμού. Για μένα δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει Υπουργείο Πολιτισμού. Και σε κάποιες κυρίες που στήνουν ανδριάντες όπως είπε η Χρυσούλα Διαβάτη, τι κάνανε για τον πολιτισμό;

Ξέρουμε καταρχάς τι σημαίνει πολιτισμός; Να πάει η κάθε τυχάρπαστη να πάρει τριακόσιες ή πεντακόσιες χιλιάδες για να κάνει μια παράσταση; Τι έχουν κάνει για τον πολιτισμό; Εδώ δεν υπάρχει πολιτισμός στα σχολεία, όπου θα έπρεπε να διδάσκεται το θέατρο από την πρώτη δημοτικού. Αυτά.

Λίγα λόγια το έργο που έρχεται για να συγκλονίσει!! 

Ένα έργο, βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, που συγκλονίζει, συγκινεί, ανατρέπει, διεκδικεί, αναμοχλεύει συναισθήματα. Οι ήρωες της ιστορίας, τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες, μεταγγίζουν στον θεατή από την πρώτη κιόλας στιγμή, σκέψεις, εντυπώσεις, ευαισθησίες, συναισθηματική φόρτιση.

Και οι τέσσερις, βιώνουν τις άπειρες και αντίξοες επιδρομές της ζωής. Μια γυναίκα κυριαρχείται από ένα πάθος που δεν το εξουσιάζει, αλλά το ακολουθεί σε απόκοσμο ρυθμό… Ένας άντρας προσπαθεί να ακούσει τους ψιθύρους του έρωτα μες στη σιωπή… Μια μάνα νιώθει τον πόνο για τον θάνατο που πλησιάζει και προσπαθεί να συναρμολογήσει το ναυάγιο της ύπαρξής της… Ένας έρωτας μένει μετέωρος στον χρόνο… Το έντονο πάθος, ο ρομαντισμός, η αγωνία, οι φιλοδοξίες, το σθένος, η αγνή αγάπη τούς κατακλύζουν… Είναι μια ιστορία που ξεδιπλώνει τον αδίστακτο λογισμό και τη μαγεία της υπέρβασης της μητρικής αγάπης, σχίζοντας τη σιωπή της καθημερινότητας!