Να μ’ αγαπάς

H Μουσική έχει μετατραπεί σε ένα ηχητικό «χαλί» που συνοδεύει ως υπόκρουση την καθημερινότητά μας – μέσα στο αυτοκίνητο, στα καταστήματα και φυσικά στους χώρους διασκέδασης – από την άλλη για κάποιους είναι ένα είδος «υψηλής τέχνης» που μοιάζει να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε μυημένους και «φιλόμουσους». Για μένα είναι έκφραση και ζωή…

H Μουσική έχει μετατραπεί σε ένα ηχητικό «χαλί» που συνοδεύει ως υπόκρουση την καθημερινότητά μας – μέσα στο αυτοκίνητο, στα καταστήματα και φυσικά στους χώρους διασκέδασης – από την άλλη για κάποιους είναι ένα είδος «υψηλής τέχνης» που μοιάζει να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε μυημένους και «φιλόμουσους». Για μένα είναι έκφραση και ζωή…

H Μουσική έχει μετατραπεί σε ένα ηχητικό «χαλί» που συνοδεύει ως υπόκρουση την καθημερινότητά μας – μέσα στο αυτοκίνητο, στα καταστήματα και φυσικά στους χώρους διασκέδασης – από την άλλη για κάποιους είναι ένα είδος «υψηλής τέχνης» που μοιάζει να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε μυημένους και «φιλόμουσους». Για μένα είναι έκφραση και ζωή…

Είναι συναίσθημα, ήχος, εικόνα, αναμνήσεις και σκέψεις! Κάθε που νιώθω μοναξιά, πόνο, χαρά…! Κάθε σκέψη και ανάμνηση αντίστοιχα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ήχο και φωνή! Τι είναι για σένα μουσική; 
“Nα μ’ αγαπάς” τραγούδησε για πρώτη φορά το συγκρότημα “Τρίφωνο” πριν μερικά χρόνια και οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου με γέμισαν δάκρυα με την αλήθεια που αποτυπωνόταν σαν ζωγραφιά στα αυτιά μου. Η μουσική του Carlos Libedinsky που έχει και την πρωτότυπη εκτέλεση με τίτλο “Gente que si” με έκανε να ταξιδέψω και να σκεφτώ αμέτρητες φορές… Μουσική! 
Έχεις ξυπνήσει ποτέ με τη μελωδία στα χείλη…; 
Να μ’ αγαπάς
Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Πικρά τα αρώματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί