Νέλλη Γκίνη: ”Έχω ζήσει τον απόλυτο έρωτα. Έχω κάνει τις απόλυτες τρέλες, έχω ζήσει τα πάντα. Είμαι χορτασμένη από την ζωή!”

Είναι μια γυναίκα που έχει ζήσει πολλά. Θέατρο, τηλεόραση, πίστες, χλιδή, και μια ζωή γεμάτη φώτα και λάμψη.

Έχει ζήσει και γευτεί όλα αυτά που θέλει μια γυναίκα να ζήσει. Είναι λαμπερή, έχει γνωρίσει τον έρωτα στο απόλυτο, είναι μάνα από τις πιο δυνατές μεγαλώνοντας ένα παιδί μόνη της.

Η Νέλλη Γκίνη μας ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για όλα όσα έζησε και για όλα όσα είναι έτοιμη να ζήσει. Μια συγκλονιστική συνέντευξη γεμάτη Αλήθειες στην Άννα Τσιάλτα και το www.bizznews.gr !!

Μια συγκλονιστική παράσταση. Πες μου δυο λόγια για την Σιωπή που ξεκινάτε στο Χυτήριο;

Είναι μια παράσταση ‘’Η Σιωπή’’  που πραγματικά με έχει συγκλονίσει. Με έχει συνεπάρει. Είναι βασισμένη σε ένα κείμενο της Τάνιας Χαροκόπου που είναι ένας νέος άνθρωπος στον χώρο, αλλά πολύ δημιουργικός. Μου ταιριάζει και μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι μια αληθινή ιστορία, με πολλή μυθοπλασία μέσα. Έχω υπηρετήσει όλα τα είδη του θεάτρου. Πρόζα, επιθεώρηση, μιούζικαλ, τα πάντα. Από αυτό το συγκεκριμένο έργο που είναι ένα βαρύ έργο, γιατί είναι ένα βαρύ κοινωνικό δράμα, πιστεύω πως κάθε βράδυ που θα υπηρετώ αυτό το κείμενο, θα βγαίνω άρρωστη από την παράσταση. Ψυχολογικά άρρωστη. Αλλά είναι τόσο καλογραμμένο, τόσο αληθινό  και τόσο ζωντανό αυτό το κείμενο που ειλικρινά περνάει μέσα από το είναι μου.

Δεν μπορώ να μην το υπηρετήσω. Σαν ηθοποιό με ανεβάζει, με απογειώνει και θεωρώ πως ήταν μια πολύ καλή στιγμή εκείνη της πρότασης του Μενέλαου, με τον οποίο γνωρίζεις πως συνεργάζομαι τέσσερα χρόνια τώρα. Είναι ένα ταλαντούχο παιδί που εκτιμώ και αγαπώ. Εξελίσσεται, πάει κάθε μέρα όλο και καλύτερα και εδώ μ’ έχει εκπλήξει. Αλλά και η γνωριμία μου με την Τάνια.

Πιστεύεις πως είναι ένας ιδιαίτερος ρόλος της καριέρας σου;

Επειδή τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με κάποιες εμπορικές δουλειές που πάντα κάνω, έχω επιλέξει να κάνω κι αυτό που λένε εναλλακτικό θέατρο. Έκανα και το «Mea culpa» που είχε να κάνει με ένα παράλυτο παιδί κι είχα πάλι συνεργασία με νέους ανθρώπους, γιατί όχι μόνο λατρεύω τους νέους ανθρώπους, αλλά τους πάω και με χίλια γιατί είναι ταλαντούχα παιδιά. Συμπτωματικά, είχα την τύχη και την χαρά να συναντώ τέτοια άτομα. Όπως ο Ρώτης, ο Κυφωνίδης, ο Τζαβέλλας, τώρα ο Βασίλης Μπατσακούτσας , η Σιλβερή και βέβαια η Ελευθερία Ρήγου που είναι καταξιωμένη αλλά κι αυτή είναι σε ένα εναλλακτικό κείμενο για πρώτη φορά. Θεωρώ ότι η Ελευθερία θα είναι έκπληξη μέσα από αυτή την παράσταση.

Η απόφαση για εναλλακτικό θέατρο σε μια δύσκολη εποχή, οικονομικά κι επαγγελματικά, όχι μόνο για τους ηθοποιούς αλλά για όλο τον κόσμο δεν είναι ρίσκο για σένα;

Δεν το είδα έτσι. Αγάπησα τόσο πολύ αυτό το κείμενο. Όταν το διάβασα πρώτη και δεύτερη και τρίτη φορά, κατάλαβα πως όχι μόνο μου αρέσει, αλλά με πάει κάπου αλλού. Με ταξίδεψε, με απογείωσε. Είναι δύσκολο κείμενο, ψυχοφθόρο για μένα, αλλά πιστεύω πως το αποτέλεσμα, πρώτα ο Θεός, αν όλα πάνε καλά, θα είναι εξαιρετικό. Αξίζει τον κόπο.

Είναι ένας δύσκολος ρόλος που έχεις βιώσει και στη ζωή σου. Είσαι μαμά, έχεις έναν υπέροχο γιο. Πώς είναι να βιώνεις έναν τόσο δύσκολο ρόλο μάνας, ενώ στη ζωή σου είσαι μια ευτυχισμένη μάνα;

Αυτό σημαίνει θέατρο κι αυτό είναι που μ’ αρέσει, με τρελαίνει, μ’ εξιτάρει. Βάλε ότι ρήμα θέλεις. Αυτή είναι η μαγεία. Δεν έχει καμία σχέση το θέατρο με τη ζωή, αν και το θέατρο είναι ζωή. Είναι άμεσα συνδεδεμένο. Αλλά άλλο η Νέλλη στο σπίτι της, κι άλλο η θεατρίνα Νέλλη. Η αλήθεια είναι ότι όταν μπαίνω στο καμαρίνι μου, μεταλλάσσομαι.

Αυτό το είχες πάντα;

Ναι, το είχα από τα μικρά μου χρόνια. Αυτό με μάγευε, αυτό με μαγεύει και μ’ αυτό θα φύγω. Είναι ένα μαγικό συναίσθημα που δεν εξηγείται με λόγια. Πάω στο θέατρο μία, μιάμιση ώρα πριν την παράσταση. Θέλω να μυρίζω τους τοίχους, το καμαρίνι μου, να γεύομαι, να έρχομαι σ’ επαφή με τους συναδέλφους μου, να ζυμώνομαι με αυτό. Μόλις πατήσω το πόδι μου στο σανίδι, ανέβω στη σκηνή, από κάτω είναι ο κόσμος και υπάρχει αυτή η μαγική επαφή, έχω φύγει. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος και δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω αυτή την μετάλλαξη.

Νομίζω πως μετά από τόσα χρόνια, δεν υπάρχει εξήγηση. Είναι κάτι φυσιολογικό για σένα.

Ναι. Δεν καταλαβαίνω πώς συμβαίνει. Είμαι παιδί της τηλεόρασης, έχω δουλέψει εκεί όπως και στην πίστα, αλλά το θέατρο έχει αμεσότητα…. Νιώθεις την ανάσα του κόσμου, αφουγκράζεσαι την αναπνοή του. Κι αν είσαι καλή, σου δίνει ο κόσμος. Αν δεν είσαι, δεν σου δίνει κι απομακρύνεσαι.

Ο κόσμος που σε συναντάει, τι σου λέει και σου αρέσει; Γιατί είσαι δικτυωμένη και στα social media, έχεις προσωπική σελίδα στο facebook, μιλάς με τον κόσμο, είσαι πολύ κοινωνική.

Όλα μου τα χρόνια και οι δημοσιογράφοι και ο Τύπος μ’ έχουν σεβαστεί πάρα πολύ. Γιατί παλιά και σαν νέα, τους έδινα θέματα, αλλά με σεβάστηκαν. Στο facebook είμαι πέντε χρόνια, κι η αγάπη που παίρνω, όχι μόνο από εκεί μέσα αλλά κι έξω, είναι το κάτι άλλο. Δεν είμαι παιδί, αλλά με λένε «Αγάπη μου, κορίτσι μου». Με αγαπάνε γυναίκες αλλά κι εγώ τις αγαπούσα πάντα. Προχθές συναντήθηκα με κάτι παλιά φιλαράκια και λέγαμε για τα παιχνίδια που γινότανε στην πίστα, στα πρώτα τραπέζια, στα μεγάλα μαγαζιά. Δεν ήταν μόνο το υπερθέαμα, αλλά το τρελό παιχνίδι που γινόταν κάτω με τους γκόμενους, τις γκόμενες, μόστρες, λουλούδια.

Τα μπροστινά τραπέζια ήταν για τη χλίδα, τα λεφτά. Κι εσύ αγαπούσες τις γυναίκες.

Έχει τύχει να έρθει άντρας με γυναίκα στο μαγαζί, για να με φλερτάρει ή να με πεισμώσει Έχει τύχει να έρθει και σχέση μου με δίμετρη για να με πεισμώσει. Φερόμουν με τόση αγάπη κι ενδιαφέρον, γιατί εκείνη τη στιγμή, η γυναίκα που ήταν εκεί δεν ήταν αντίπαλός μου, γιατί ήμουν επαγγελματίας και δούλευα.

Πώς πλήρωσες αυτή την επαγγελματική συμπεριφορά;

Πολύ ακριβά και το πληρώνω. Έχω μηδενική προσωπική ζωή. Εδώ κι αρκετά χρόνια. Θα μου πεις, είμαι μάνα.  Ο Θεός με ευλόγησε κι απέκτησα ένα παλικάρι που είναι 28, 29 χρονών και βγήκε ένα πολύ καλό πλάσμα. Θεωρώ πολύ ευλογημένο τον εαυτό μου. Μου κάνει εντύπωση πόσο όμορφα με αντιμετωπίζει ο κόσμος. Δεν υπάρχει ίντριγκα, κακία ή τουλάχιστον δεν το έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα.

Παίζει ρόλο όμως και το γεγονός πως κι εσύ δεν ήσουν ποτέ κακιά, αντίζηλη. Δεν έκανες ίντριγκες. Δεν θα πούλαγες ποτέ τον εαυτό σου για κάτι. Δεν ήσουνα μια θεατρίνα. Είχες καλές συνεργασίες και σε μεγάλες πίστες.

Είχα την τιμή να υπηρετήσω την πίστα, το θέατρο και την τηλεόραση δίπλα σε κολοσσούς. Ιερά τέρατα όπως συνηθίζεται να λένε.

Δεν ήσουν όμως ο άνθρωπος της ίντριγκας, του προβλήματος. Δεν σ’ έβλεπε ο άλλος ανταγωνιστικά.

Δεν μ’ ενδιέφεραν όλα αυτά. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα και χρόνο να τα σκεφτώ όλα αυτά. Όταν είχα γύρισμα από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, μετά θέατρο και μετά στο κέντρο, ούτε δική μου ζωή είχα. Η δική μου ζωή  ήταν από τις 3.30 μέχρι τις 7.30. Το φαντάζεσαι; Ήταν οι δικές μου ώρες που θα μπορούσα να διαθέσω και σε μια σχέση. Να έχω μια επαφή, εκτός από το τηλέφωνο.

Αυτό σε δυσκόλεψε στο να έχεις κάποιον σύντροφο στη ζωή σου και να μην είσαι μόνη σου;

Πολύ, κι έφταιγα μόνον εγώ. Δεν φταίγανε εκείνοι. Από σύμπτωση ή από επιλογή, είχα πολύ ωραίους ανθρώπους δίπλα μου. Τους οποίους στα ίσα σου λέω πως επέλεγα. Κάθε γυναίκα επιλέγει το αρσενικό.  Τα αρσενικά αρσενικά, το λένε αυτό. «Παιδιά, μην είστε βλάκες. Οι γυναίκες μας επιλέγουν». Κι αυτή είναι μεγάλη αλήθεια. Επέλεγα. Κι από τη στιγμή που επέλεγα, σήμαινε πως μ’ ενδιέφερε αυτός ο άνθρωπος. Ήμουν ερωτευμένη ή καψούρα, όσο κι αν κράταγε αυτή η σχέση. Μια ώρα; Δυο μέρες; Πέντε χρόνια; Ήταν πέρα για πέρα αλήθεια. Αυτές οι ώρες, κι ίσως αυτό με κράτησε, είχαν τεράστια αλήθεια.

Τον ζούσες τον έρωτα; Είσαι χορτασμένη;

Πολύ. Έχω ζήσει τον απόλυτο έρωτα. Έχω κάνει τις απόλυτες τρέλες, έχω ζήσει, με λίγα λόγια, σαν ένας υγιής άνθρωπος. Ανάλογα με την ηλικία που ήμουν. Μετά τα πενήντα έζησα έναν πάρα πολύ ωραίο έρωτα, η οποία σχέση, εν αγνοία μου, μου βγήκε πολύ λάθος. Εκεί πάτησα ένα τεράστιο φρένο. Απογοητεύτηκα πάρα πολύ, πληγώθηκα πάρα πολύ. Δεν πάτησα το φρένο με την προϋπόθεση ότι θα έμενα μόνη μέχρι τώρα. Ήρθε κι έκατσε έτσι. Δηλαδή δεν ήρθε κάτι να μου κάνει αυτό το κλικ στη ζωή μου. Κι αν δε μου κάνει κλικ, δεν υπάρχει λόγος να είμαι με έναν άνθρωπο. Έτσι ήμουν σε όλη μου τη ζωή. Τώρα, επηρεάστηκα; Απογοητεύτηκα; Σίγουρα ναι, αλλά είμαι ένας άνθρωπος που έζησα τον απόλυτο έρωτα, την απόλυτη αγάπη. Πώς να το πω βρε παιδί μου; Με τις μπάντες. Είμαι πάρα πολύ γεμάτη.

Θα άλλαζες κάτι στη ζωή σου, αν σου δινόταν η ευκαιρία; Να έλεγες «Έχω ένα μαγικό ραβδί και θα ήθελα κάτι ν’ αλλάξω»;

Ναι. Το ξόδεμα αυτό από δουλειά σε δουλειά. Αυτός ο περίφημος μάνατζερ που έχουν στο εξωτερικό και συντονίζει τις κινήσεις σου, δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Αν υπήρχε, θα μπορούσα να κάνω άλλα πράγματα. Σε μια σεζόν ας πούμε, θέατρο και τηλεόραση. Ή να κάνω μόνο θέατρο. Ή μόνο πίστα. Κι έτσι να είχα και προσωπική ζωή. Γιατί ήμουν λίγο σαν τον κλέφτη. Έκλεβα τις στιγμές της αγάπης, του έρωτα, της ευτυχίας. Είμαι γεμάτη. Ζούσα, αλλά δεν είχα χρόνο να διαθέσω στη σχέση αυτή.

Τώρα που έχεις χρόνο, γιατί έχεις λιγότερες υποχρεώσεις, έχει μεγαλώσει το παιδί κι έχει βρει τον δρόμο του, έχει τη δική του καριέρα, γιατί δεν επιλέγεις ένα σύντροφο; Τώρα που δεν έχεις τόσες δουλειές;

Δεν υπάρχουν πια δουλειές. Ψάχνεις δουλειά με το τουφέκι, κι αν την βρεις. Κι άντε εγώ. Ευχαριστώ τον Θεό για όσα έζησα. Και χρήματα έβγαλα και δόξα απέκτησα.

Έβγαλες πολλά χρήματα;

Έβγαλα. Τα χρήματα δεν τα εκτιμώ. Τα έβγαζα για να τα διοχετεύω εκεί που έπρεπε. Να κάνω καλύτερη τη ζωή μου. Δεν ήμουν και πολύ της χλίδας. Το όνειρό μου ήταν ένα ωραίο σπίτι. Θα ήθελα ν’ αποκτήσω μια μονοκατοικία, με μια πισίνα, γιατί μου αρέσει να γυμνάζομαι. Μου αρέσει το γυμναστήριο, η θάλασσα. Δεν έτυχε να την αποκτήσω. Είχα μεγάλη οικογένεια. Ήμουν το πρώτο παιδί μιας πάμπτωχης οικογένειας που όμως με στήριξε στα πρώτα μου βήματα και μετά εγώ στήριξα εκείνη. Το έκανα με πάρα πολλή αγάπη και γουστάριζα που το έκανα.

Είναι λογικό όταν έχεις μεγαλώσει σε μια οικογένεια με αρχές και ήθος να δίνεις κάποια πράγματα.

Αυτά που μου έδωσαν, αυτά που μοιραστήκαμε, είναι ανεκτίμητα. Δεν έχουν αξία. Είναι πάνω απ’ όλα.

Τελικά γιατί δεν επιλέγεις έναν σύντροφο; Να είσαι με κάποιον;

Γιατί όπως σου προείπα δεν έχω νιώσει αυτό το κλικ. Δεν το ψάχνω κιόλας. Καθόλου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Σε ψάχνει εκείνο;

Δεν έχει έρθει. Δεν έχω νιώσει αυτό το φτερούγισμα. Αν δεν το νιώσω, δεν το κάνω.

Δηλαδή δεν θα συμβιβαστείς εύκολα με μια σχέση.

Δεν το χρειάζομαι. Έχω άλλα πράγματα που κάνω.

Έχεις πολλούς φίλους;

Δεν έχω πολλούς και τελευταία τους έχω προγκίξει, γιατί είναι φίλοι από το τηλέφωνο. Κι όχι φίλοι να πιούμε ένα ποτάκι, να ανταλλάξουμε την ψυχή μας.

Μάλλον φταίνε οι δυσκολίες της ζωής που όλοι μας περνάμε;

Εντάξει, δεν είναι πρωτότυπο και συμβαίνει μόνο σε μένα αυτό. Είναι σύνηθες το φαινόμενο. Θα ήθελα να έχω περισσότερου φίλους, γιατί δεν είμαι δύσκολο παιδί. Δεν λέω ότι είμαι κι εύκολο ή το καλό παιδί, αλλά θεωρώ ότι αγαπώ τους ανθρώπους. Θέλω να με αγαπάνε και τα τελευταία χρόνια, αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Μπορεί να είναι κι εγωιστικό. Θέλω πολύ να με αγαπάνε. Πες μου πώς εξηγείται αυτό;

Ο κόσμος σου το δείχνει αυτό το πράγμα. Πώς δεν το έχεις δει εσύ;

Δεν κατάλαβες. Παράδειγμα. Συναντιόμαστε σε μια συνεργασία. Θέλω να με αγαπήσουν οι συνάδελφοι. Το έχω ανάγκη. Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτό το συναίσθημα, αλλά έχω συνειδητοποιήσει ότι το θέλω.

Δεν πρέπει όμως να έχεις παράπονο. Όποιος σε γνωρίσει, σε αγαπάει κατευθείαν.

Ναι, αλλά δεν έχω πολλούς φίλους. Μπορεί να φταίω εγώ.

Μπορεί και η τόσων χρόνων δουλειά σου, να μην στο επέτρεψε.

Αυτό είναι σίγουρο. Δεν είχα χρόνο να κτίσω τέτοιες σχέσεις.

Πόσο περήφανη μαμά είσαι;

Πάρα πολύ. Είναι ένα πλάσμα που μεγάλωσε μόνο με μια γυναίκα δίπλα του και γενικότερα δίπλα του είχε γυναίκες. Τις αδελφές μου, τη μάνα μου. Ο πατέρας μου, δυστυχώς, έφυγε πιο νωρίς. Ο Μάριος δεν είχε αντρικά πρότυπα, αλλά είναι μαγκάκι, αγωνιστάκι της ζωής. Ακολουθεί την δική του πορεία. Δεν ακολούθησε το θέατρο αλλά τη δουλειά του πατέρα του, του Βασίλη που μας έφυγε πέρυσι. Ήταν πολύ καλός μουσικός.

Κι ο Μάριος είναι πολύ καλός.

Ναι κι έχει πάρα πολύ δυνατό στίχο. Εξελίσσεται σε έναν πολύ καλό τραγουδοποιό.

Φαντάζομαι ότι δεν χάνεις εμφάνισή του.

Με τίποτα. Αν και δεν θέλει. Μου λέει «Μάνα, είμαι πολύ περήφανος για σένα. Μην πιστέψεις ότι δεν σε θέλω δίπλα μου, αλλά δεν θέλω συνέχεια το ο γιος της τάδε, έχω δική μου ζωή, δική μου προσωπικότητα». Έχει μαγκιά και την υποστηρίζει !

Έχω κάνει πολύ στην άκρη. Τον έχω αφήσει να ταλαιπωρείται, να τρώει τις κωλοτούμπες του, κι έτσι θα μάθει. Ήμουν, κάποια στιγμή, υπερπροστατευτική. Μεγάλο λάθος. Κι αυτό μου το έδειξε ο Μάριος. Εκείνος με συνέφερε. Θα ήμουν μια χαζή, υπερπροστατευτική μαμά. Μου λέει «Όπα, άσε με να πονέσω, να πέσω, να ξανασηκωθώ, να κλάψω, άσε με. Σε παρακαλώ. Σε θέλω, σε αγαπώ, σε εκτιμώ και σε σέβομαι, αλλά αλάργα»

Πώς θα σου φαινόταν το γιαγιά;

Τέλειο.

Γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες που το βλέπουν έτσι.

Φαντάζεσαι τώρα να είχα ένα πλασματάκι; Ταυτίζομαι κάποιες στιγμές με την ηρωίδα του έργου. Γίνεται ότι γίνεται στη ζωή της, αλλά έρχεται στη ζωή της το εγγονάκι της και λέει «Το φως κι η Άνοιξη ξαναμπαίνουν στη ζωή μου». Στον ερχομό του παιδιού του παιδιού μου, θα γινόμουν μια πολλή καλή χαζογιαγιά. Αλλά δεν το απαιτώ ούτε αυτό. Ξέρεις ότι υπάρχουν οι μάνες που λένε «Παιδί μου, είμαι σε μια ηλικία, πότε θα μου χαρίσεις ένα εγγόνι;» Όχι. Θέλω να ζήσει τη ζωή του όπως την γουστάρει και την ονειρεύεται, γιατί έτσι έζησα τη δική μου. Είχα υπέροχη οικογένεια, σωστούς γονείς, δούλεψα, αλλά έζησα τη δική μου ζωή.

Σε έχει ρωτήσει ποτέ γιατί δεν είσαι με κάποιον ή γιατί δεν βρίσκεις κάποιον να φτιάξεις τη ζωή σου;

Μέχρι τα δεκαπέντε του ήταν απαγορευτικό για μένα. Δεν υπήρχε περίπτωση να με αγγίξει άνθρωπος, ούτε καν συνάδελφος. Άκουγες ένα «ΜΑΜΑ». Ήταν βασανιστικό. Θυμάμαι σε μια συνέντευξη στο STAR στην Χριστίνα Σωτηροπούλου είχε πει «Ξέρεις πόσο κακό έχω κάνει στη μάνα μου; Πόσους καλούς ανθρώπους έχω διώξει από τη ζωή της; Είμαι ένα τέρας!» Τα τελευταία δέκα χρόνια, κι ίσως περισσότερο, με παροτρύνει να βγαίνω έξω, αλλά είμαι και κουρασμένη. Έχω ζήσει έντονα και μέσα από τη δουλειά. Είχα την ευλογία το χόμπυ μου να είναι η δουλειά μου. Το υπηρετούσα ψυχή και σώμα. Και το υπηρετώ.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου;

Όταν έχασα τον πατέρα μου, την μητέρα μου. Τον πατέρα μου τον αποχαιρέτησα και δεν το ξεχνάω ποτέ. Όταν είδα να τον βάζουν κάτω κι ήθελα να πέσω κι εγώ. Είμαι Χριστιανή. Δεν τρέχω σε εκκλησίες να γονατίζω και να βάζω σταυρούς, αλλά πιστεύω πάρα πολύ και η πίστη μου τα τελευταία χρόνια μου δίνει δύναμη. Προσωπικά όμως δεν θα ήθελα να με θάψουν.

Είναι δύσκολο γι’ αυτούς που μένουν πίσω.

Αυτή είναι η επιλογή μου. Σέβομαι, θέλω να με σέβονται. Αγαπώ τους ανθρώπους, κι αν μπορώ να βοηθήσω, θα το κάνω. Έχω τα ελαττώματά μου, εννοείται πως δεν είμαι τέλεια, αλλά πιστεύω ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος.

Με τη μητέρα σου που έφυγε;

Όταν έφυγε η μητέρα μου, ήμουν στην Κω με 9 μποφόρ.  Σε παράσταση. Κι ενώ ήρθε ο Θύμιος Τάγαρης με τα εισιτήρια Κω-Αθήνα-Κέρκυρα, γιατί εκεί την πήγανε και να επιστρέψω Κω, είχε απαγορευτικό και δεν μπόρεσα να πάω ν’ αποχαιρετήσω τη μάνα μου. Και καλύτερα τελικά. Την θυμάμαι όπως την άφησα. Ενώ τον πατέρα μου τον είδα. Από τότε έπαθα ένα τραυματικό σοκ. Δεν πάω σε κηδείες γιατί δεν το ξεπερνώ εύκολα. Το κουβαλάω στο πετσί μου. Πήγα σε έναν δυο ανθρώπους που αγαπούσα πολύ πέρα από συναδέλφους όπου θεωρώ απαράδεκτο το σόου που γίνεται. Με τα μαύρα γυαλιά, δηλώσεις και να σκουντιόμαστε αν θα έρθει το κανάλι. Συγγνώμη, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν το άντεχα. Τώρα πηγαίνω, ανάβω ένα κεράκι, προσεύχομαι, κάποια στιγμή τους έχω δίπλα μου. Στα δύσκολα. Και στην Έλενα Ναθαναήλ που ήταν φιλαράκι μου, θυμάμαι πόσο τρελάθηκα όταν έμαθα από την τηλεόραση πως έφυγε , όταν μια βδομάδα πριν που ήταν στο Μετροπόλιταν της είχα στείλει μήνυμα και μου είχε πει πως ήταν όλα καλά και θα έβγαινε από το νοσοκομείο.

Τον φοβάσαι τον θάνατο και την μοναξιά γενικά;

Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Θεωρώ ότι τον φοβάμαι. Φοβάμαι αυτό που θα μείνει πίσω. Δεν σκέφτομαι πως θα πεθάνω. Ελπίζω να γίνει μπαμ και κάτω. Μεγάλη τιμή κι ευλογία για μένα. Και για μένα αλλά και για τους ανθρώπους που είναι γύρω μου.

Βλέπουμε πολλές γυναίκες της show bizz αλλά και ηθοποιούς, τραγουδιστές που παρεμβαίνουν. Εσύ θα έκανες κάτι τέτοιο;

Εννοείται. Φτάνει να πέσεις σε σωστά χέρια. Έχω φίλες και φίλους που δεν τους αναγνωρίζω. Φυσικά βέβαια και να το κάνουν. Αν το γουστάρουν και το θέλει η ψυχούλα τους. Εδώ και χρόνια θα ήθελα να κάνω τον λαιμό μου. Βλέπω μια φωτογραφία με ένα πρόσωπο λαμπάδα και ξαφνικά βλέπω έναν λαιμό ογδοντάχρονης. Είπα «Γιατί ρε γαμώτο». Λατρεύω το γυμναστήριο αν και τα τελευταία δυο χρόνια έχω τεμπελιάσει γιατί έπεσα κι εγώ στην κατάθλιψη την οποία παλεύω να διαχειριστώ. Με ξεκουράζει η γυμναστική και θεωρώ ότι κάνει πάρα πολύ καλό. Και στο σώμα και στο πνεύμα.  Αν αυτή τη στιγμή τα χρήματα, θα πήγαινα και θα το έκανα.

Είναι μια ανανέωση για τις γυναίκες.

Εννοείται.

Αρκεί να είναι φυσική.

Διάβασα κι αυτό που είπε ο Τράγκας.

Για το Botox που είπε πως έκανε λες.

Θεωρώ πως είναι πολύ έξυπνος και με χιούμορ. Σκέφτηκε πως με τις φωτογραφίες που βάζουνε, θα τον κράξουν. Έκραξε λοιπόν αυτός τον εαυτό του και καλά έκανε. Στο κάτω κάτω έχει δίπλα του μια νέα γυναίκα και είναι και μαγκιά να το κάνεις έτσι. Αρκεί να μην παραμορφώνεσαι. Να είναι τόσο όσο.

Να μην προσπαθήσεις να διώξεις τριάντα χρόνια ή είκοσι. Κράτα τα, αλλά να είσαι πιο φρέσκος.

Κάτσε. Να πω ότι είμαι τριάντα χρονών και θα πείσω; Είναι ντροπή. Αν βάλουμε κάτω τις χρονολογίες πότε και τι…. κυρά μου είσαι τόσο Πώς να γίνει δηλαδή; Το να είσαι τόσο αλλά φρέσκια, ενεργή, να αγαπάς τη ζωή, να είσαι μέσα στη ζωή, να την υπηρετείς, να είσαι κομμάτι της, είναι ευλογία. Στα δεκαοκτώ μου έκανα τη μύτη μου. Με τον Αλέκο Παπαιωάννου. Δεν ζει πια. Ήταν από τους πρώτους πλαστικούς χειρουργούς. Δεν είχε κάτι η μύτη μου, απλά ήταν ίσια.

Τώρα είναι πιο γαλλική.

Ναι. Νομίζω όμως ότι το παραξήλωσε λίγο, γιατί από τότε έχω ένα μικρό θέμα στο διάφραγμα. Δεν αναπνέω τόσο καλά. Κι επειδή χρησιμοποιούσα και χρησιμοποιώ πάρα πολύ τις φωνητικές μου χορδές, το διάφραγμα μου δημιουργούσε συχνά φαρυγγίτιδες. Αλλά δεν έκανα κάτι. Δεν το τόλμησα, το φοβόμουν. Μην πάθω κάτι χειρότερο.

Ποια θα ήταν η ευχή σου για να κλείσουμε;

Αυτό που εύχομαι, ξέρω πως δεν μπορεί να γίνει. Το ροζ συννεφάκι που θέλω ή το γαλάζιο, όπως θες χρωμάτισέ το, να είναι ένας όμορφος κόσμος, ήρεμος, με ειρήνη, χωρίς πίκρα, χωρίς φτώχια, χωρίς αρρώστια, σίγουρα δεν γίνεται. Θέλω όμως όσο περισσότερο γίνεται να το πλησιάσουμε, να αγγίξουμε την επιθυμία μου. Περισσότερο χαμόγελο, ελπίδα, αισιοδοξία, κέφι για ζωή. Έτσι κι αλλιώς όλοι περαστικοί είμαστε.

Τουλάχιστον ας το ζήσουμε όπως γουστάρουμε.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε περαστικοί Τέλος. Να το ζήσουμε βρε παιδί μου. Γιατί πρέπει να είμαστε μέσα στο άγχος; Γιατί πρέπει να βρωμίζουμε ο ένας τον άλλον; Γιατί πρέπει να βγω με τον πλαστό γκόμενο τον τριαντάρη για να πούνε διάφορα; Σεβόμενη τον εαυτό μου δεν το κάνω. Ή να βγάλω τον κώλο μου ή να κάνω τρελά πράγματα; Να τα κάνω επειδή τα γουστάρω. Όχι για άλλον λόγο. Έρχεται κι η εμπειρία και είναι τόσο γλυκό αυτό. Η κάθε ηλικία είναι γλυκιά. Είμαστε περαστικοί, άρα να ζούμε την κάθε στιγμή. Κι αυτό υπάρχει και στο κείμενο. Και το λέει όταν νιώθει ότι τον χάνει και πάλι μυαλό δεν βάζει. Ονειρεύομαι, ελπίζω, ζω.

Η φωτογράφηση έγινε από τον φωτογράφο του bizznews.gr Γιάννη Γκογκόπουλο !!!