O αφανής ήρωας μιας τραγωδίας…
H ιστορία της ζωής του κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει βιβλίο, καθώς ήταν μία διαρκής περιπέτεια. Έχει περάσει φουρτούνες αμέτρητες. Τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα.
H ιστορία της ζωής του κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει βιβλίο, καθώς ήταν μία διαρκής περιπέτεια. Έχει περάσει φουρτούνες αμέτρητες. Τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα.
Από την Κύπρο, όπου πολέμησε για την πατρίδα του για τρία χρόνια και εν τέλει εκδιώχθηκε από το σπίτι του βρέθηκε στην Κρήτη, όπου γνώρισε τον έρωτα της ζωής του για να καταλήξει μία ημέρα ναυτικός και μετέπειτα καπετάνιος σε αλιευτικά πλοία.
Το γαλάζιο της θάλασσας γαλήνευε τη ψυχή του.
Εντούτοις η σκέψη του πάντα ήταν στην οικογένειά του: στη γυναίκα του, Ιωάννα και στα δυο του παιδιά, τον Μιχάλη και την Εύα, που είχε αφήσει πίσω του στα Χανιά υπό τη σκέπη της «χαλκέντερης» γιαγιάς, Ελευθερίας Μυριδάκη (σ.σ.: ναυτικοί ηταν ο άνδρας της, ο γιος της και ο γαμπρός της).
Στο μυαλό του χαραγμένη βρίσκεται μία συγκεκριμένη ναυτική τραγωδία. Το ημερολόγιο έγραφε 26 Σεπτεμβρίου του 2002, όταν εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του το δεύτερο χειρότερο ναυάγιο της ιστορίας μετά από το «MV Doña Paz»Ο Αρίστος Κατσαντώνης, έχοντας πια αφήσει τις θάλασσες, απολαμβάνει πλέον την οικογενειακή θαλπωρή, που τόσο του έλειψε στα περίπου 33 χρόνια που ήταν στα καράβια. Ωστόσο, δεν έχουν σταματήσει να τον στοιχειώνουν ακόμη αρκετές δύσκολες στιγμές που πέρασε εν πλω.
Άλλωστε όπως γνωρίζουμε η θάλασσα (γένος θηλυκού γαρ) δεν είναι πάντα ήρεμη.
Επιφυλάσσει πολλές φουρτούνες. Αυτές τις έφαγε με το… κουτάλι ο Κύπριος καπετάνιος, ο οποίος είδε το πρώτο φως της ημέρας στην Αμμόχωστο το 1955 και ατύχησε να χάσει από πολύ μικρός τη μητέρα του, όταν γλίστρησε κι έπεσε, χτυπώντας θανάσιμα στο κεφάλι, ούσα μόλις 44 ετών.
Τέσσερις φορές είδε πραγματικά τον Χάρο με τα μάτια. Ο Άγιος Νικόλας (σ.σ.: ως γνωστόν είναι προστάτης των ναυτικών) ήταν πάντα στο πλευρό του και ευτύχησε να γυρίσει σώος και αβλαβής στη Σούδα, όπου εκεί ήταν το πραγματικό του λιμάνι, κοντά στην οικογένειά του, που καρτερικά τον περίμενε και προσευχόταν γι’ αυτόν τόσα χρόνια.
Ο Αρίστος Κατσαντώνης πάντως κινδύνεψε πολλές φορές, όχι μόνο από τη θάλασσα, αλλά και από οπλισμένους Αφρικανούς, που είχαν εισβάλει πολλές φορές στο καράβι του για να το ληστέψουν.Πάντως στο μυαλό του χαραγμένη βρίσκεται μία συγκεκριμένη ναυτική τραγωδία.
Το ημερολόγιο έγραφε 26 Σεπτεμβρίου του 2002, όταν εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του το δεύτερο μεγαλύτερο ναυάγιο της ιστορίας μετά από το «MV Doña Paz».
Το επιβατηγό «MV Le Joola» που ανήκε στην κυβέρνηση της Σενεγάλης ήταν 1,5 περιπου ναυτικό μίλι μακριά από το αλιευτικό σκάφος «Δημήτριος», στο οποίο ήταν καπετάνιος.
Το συγκεκριμένο πλοίο είχε 79 μέτρα μήκος και 12 μέτρα πλάτος, δύο κινητήρες και ήταν εξοπλισμένο με τον πιο σύγχρονο για την εποχή εξοπλισμό ασφαλείας που υπήρχε.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που κυκλοφόρησαν μετά την καταστροφή, το πλοίο ήταν σχεδιασμένο για να μεταφέρει 580 επιβάτες και πλήρωμα, ωστόσο ήταν 3 φορές υπερφορτωμένο (είχαν επιβιβαστεί σ’αυτό περίπου 2.000 άνθρωποι).
Ο καπετάνιος του προτίμησε να ακολουθήσει την πιο σύντομη διαδρομή, την απόλυτη ευθεία ανάμεσα στις δύο σενεγαλικές πόλεις.
Βγήκε στα ανοικτά, αντί να κινηθεί κοντά στην ακτογραμμή. Εκεί πέτυχε φουρτούνα, με αποτέλεσμα το πλοίο να αναποδογυρίσει, μέσα σε 5 μόλις λεπτά.
Από το σκάφος «Δημήτριος» ο Αρίστος Κατσαντώνης και ένας συνάδελφος του, μόλις αντιλήφθηκαν την τραγωδία αγνόησαν τη μήνιν του καιρού και έσπευσαν να βοηθήσουν.
Άκουγαν τις φωνές και τα κλάματα των ανθρώπων που είχαν μείνει εγκλωβισμένοι στο εσωτερικό του πλοίου.
Από τα φουσκωμένα κύματα ο ηρωικός Κύπριος καπετάνιος και ο συνάδελφος του αλλά και άνθρωποι του πληρώματος του «Αργώ» κατάφεραν και έσωσαν 64 άτομα μέχρι να έρθουν ελικόπτερα και δύτες.
Για 2 ολόκληρα μερόνυχτα μάζευαν πτώματα, ενώ πετούσα τα ψάρια στη θάλασσα για να κάνουν χώρο να βάζουν τα άψυχα κορμιά των ανθρώπων που είχαν πνιγεί σε κιβώτια στους φούρνους καταψύξεως.
Το σώμα του μετά από τόσες ώρες στη θάλασσα δεν το ένιωθε, ωστόσο η καρδιά του ήταν πιο παγωμένη, με τη στιγμή που πήρε αγκαλιά τα 2 μηνών νεκρά δίδυμα να τον στοιχειώνει μέχρι και σήμερα.
Η συγκλονιστική περιγραφή του Αρ. Κατσαντώνη στο zougla.gr για την τραγωδία του Le Joola:
Λίγα λόγια για τη τραγωδία του Le Joola
Το Le Joola ήταν ένα μικρό φέρι μποτ, σχεδιασμένο για 580 επιβάτες και πλήρωμα. Το μοιραίο δρομολόγο το ξεκίνησε στις 26 Σεπτεμβρίου του 2002 από το Ζιγκανσώ με κατεύθυνση το Ντακάρ, με 2.000 ανθρώπους.
Και σαν να μην έφτανε το πρώτο λάθος της εταιρείας με τους υπεράριθμους ο καπετάνιος κάνει ακόμη ένα ολέθριο σφάλμα:.
Πιο συγκεκριμένα αποφάσισε να ακολουθήσει την πιο σύντομη διαδρομή, βγαίνοντας στα ανοικτά, αντί να κινηθεί κοντά στην ακτογραμμή.
Το σημείο όπου εκτυλίχθηκε η ναυτική τραγωδία
Δυστυχώς ωστόσο δεν είχε υπολογίσει τον καιρό, με συνέπεια η θαλασσοταραχή που επικρατούσε, να αναποδογυρίσει το πλοίο.
Ηταν νύχτα και μόνο όσοι ήταν στα καταστρώματα κατάφεραν να πέσουν στη θάλασσα και στη συνέχεια σκαρφάλωσαν στην κοιλιά του πλοίου.
Το Le Joola έμεινε έτσι για 12 ώρες, ωστόσο τα σωστικά πλοία κατέφθασαν το πρωί λίγο πριν βουλιάξει δεν μπόρεσαν να διασώσουν κανέναν από τους επιβάτες που βρίσκονταν μέσα σ’αυτό. Τραγικός απολογισμός 1863 άνθρωποι νεκροί.
Το ρεπορτάζ είναι απο το zougla.gr και απο τον Μπάμπη Παπαφιλιππάκης
