O Aποστόλης στέλνει τα δικά του μηνύματα.

24/09/2012

Love can conquer it all? Ο Αποστόλης δε διστάζει να εκφράσει τον ανυπέρβλητο έρωτά του για μια Μαρία που είναι μαζί από την ηλικία των 18 ετών.

Ένα παραμύθι που όμως συντρίβεται με την αδυσώπητη κοινωνία του τώρα και εξαλείφεται. Το αγόρι, παρά τις μάχες του, πεθαίνει. Η Μαρία μένει μόνη, θλιμμένη. Ο Απόστόλης δε κατάφερε να νικήσει την άνιση μάχη με το καρκίνο.

Στο blog του, μοιράζεται τα στάδια της υγείας του, σκέψεις, μύχιες επιθυμίες. Ας ανακαλύψουμε ένα κομμάτι της ψυχής του. Ας προσπαθήσουμε να νιώσουμε πώς μπορεί πραγματικά να αισθανόταν, τι πίστευε, τι επιθυμούσε. Όταν δε μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα, μήπως μπορούμε να άλλάξουμε τρόπο θέασης; Μήπως το εγώ μας τελικά είναι πάντα υπό διαμόρφωση;

Είναι εγωιστικό να αγαπάμε πολύ και να θέλουμε να ζήσουμε και άλλο; Μήπως είναι λάθος αβάσταχτο να ζούμε παθητικά;

Τι θα μας λέιψει από τη ζωή;

«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»