Ο Χόρν είπε ”Ηθοποιός σημαίνει Φως” …. Ο Διονύσης Ζάχος το Υπογράφει

Προσωπικά δεν κρύβω πως οι γνώσεις μου περιορίζονται στα απολύτως βασικά και ως εκ τούτου δεν μπορώ να εκφέρω εμπεριστατωμένη γνώμη.

Μπορώ όμως να μιλήσω και να περιγράψω τις καταστάσεις και τα συναισθήματα που μου δημιουργεί ένας καλλιτέχνης όταν τον βλέπω. Και αυτό θα κάνω αφού αυτό που έζησα βλέποντας το Δωμάτιο 0 με συγκλόνισε.

Μπορεί κάποιος να σχολιάσει ότι ο Διονύσης Ζάχος είναι φίλος μου, χρόνια τώρα, ότι τον αγαπώ και τον στηρίζω, που αυτό μεταξύ μας είναι και αμοιβαίο γιατί το ίδιο κάνει και εκείνος. Όμως  την άποψη μου για αυτή την παράσταση που είδα, δεν επιτρέπω σε κανέναν να την αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να την κρίνει (θα μπορούσα να πω και μην τολμήσει αλλά είπα να είμαι ευγενική)!!! 

Ήταν η Φαίη .. μια Διεμφιλική γυναίκα κλεισμένη σε ένα ψυχιατρείο (για φόνο) …

Και ήταν πραγματικά η Φαιη … με όλο του το είναι, έπαιζε ένα ρόλο μοναδικό, καθηλωτικό με κάθε βλέμμα του να με καθηλώνει, να με πηγαίνει πίσω σε σκέψεις του έρωτα, της αγάπης, της λεκτικής βίας, της ψυχικής βίας που πολλοί άνθρωποι δεν παραδέχονται καν ότι την βιώνουν.

Το μικρό θέατρο γεμάτο … με ανθρώπους που ήρθαν να δουν τον Διονύση και όχι τον Ζάχο.

 Στα πρόσωπα όλων των παρευρισκομένων υπήρχε ένα χαμόγελο, αυτό που όπου πας να δεις τον Διονύση πάντα υπάρχει γιατί απλά …είναι ο Διονύσης !!

Δεν μπορούσε κανείς να μείνει ανέπαφος και να μην αλωθεί από αυτή την έντονη θετική ενέργεια και το πάθος αυτού του καλλιτέχνη. Μια αύρα πάθους, ενέργειας και έντασης συνέπαιρνε όποιον βρισκόταν στο χώρο. Το σώμα και το πρόσωπο του καλλιτέχνη πάλλονταν στους ήχους της ζωής, της βίας, των συναισθημάτων, τρέποντας  τα σε πομπούς μίας τόσο δαιμονισμένης όσο και αγγελικής ενέργειας η οποία διαπερνούσε όλα τα κύτταρα του κορμιού αλλά και του μυαλού μου.

Η ατμόσφαιρα μου θύμιζε ψυχιατρείο και αυτό ήταν άλλωστε…  ένα δωμάτιο ψυχιατρείου, κλειστό με κάγκελα, με μια καρέκλα στην μέση  και το απόλυτο κενό μνήμης σε όλα ..  Εκτός από την βία αυτή δεν χανόταν πουθενά.  Σε τάραζε στο μυαλό στο σώμα στα κύτταρα του κορμιού σου,  η κάθε λέξη του εκπληκτικού κειμένου της Στέβης Μπουζιάνη που όταν την ρώτησα πές μου πως το σκέφτηκες όλο αυτό; Η απάντηση ήταν μία … Πρέπει να μην υπάρχει ψυχική βία, πρέπει να μην την νιώθει κανείς να φεύγει μακριά  και μην αλλάζει ζωές.

Ο Διονύσης τον ζούσε το μονόλογο αυτό με όλο του το είναι. Με όλο του το σώμα, με τις φλέβες του να πετάνε πάνω στο κλαμένο του  πρόσωπο και να λες σκεπτόμενη τον Διονύση, που ξέρεις τόσα χρόνια … Αγόρι μου το χείς είσαι καλλιτέχνης και το απέδειξες εκτός από τις Μνήμες Αφύλου πέρυσι και φέτος σε αυτήν την απόλυτη σου ερμηνεία!! Ανεπιφύλακτα πρέπει να την δουν όλοι την παράσταση… (ακόμα και αυτοί που στάζουν χολή για σένα δεν θα πω ονόματα, μην τρελαίνεσαι, πρέπει να δουν αυτό το έργο για να βουλώσουν επιτέλους στόματα) 

Και ΝΑΙ  ρε φίλε μου αγαπημένε Θα τολμήσω να το πω με όλο μου το είναι, με όλο τον θαυμασμό μου και τον σεβασμό μου απέναντι στους ηθοποιούς ….  Ότι με αυτό που έζησα σε αυτό το Δωμάτιο 0 …. Πως

Θα είμαι εδώ πάντα ταπεινά θα λέω την γνώμη μου ίσως και με τσαμπουκά γιατί έτσι γουστάρω … Είσαι καλλιτέχνης και όποιος δεν το έχει καταλάβει ήρθε ο καιρός να το εμπεδώσει … Και καλά θα κάνει γιατί υπάρχουν πολλά…. Δωμάτια 0 και είναι … ΚΕΝΑ …!!!! 

Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο …απλές καθηλωτικές όπως βγαίνουν από ένα κινητό που κρατάς στα χέρι που τρέμει βλέποντας το έργο …