Όταν τα κοινωνικά δίκτυα σεβάστηκαν τον Μιχάλη Ασλάνη

Είναι σοκαριστικό να μαθαίνεις ότι άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά σε μια χώρα που έχει ξεχάσει προ πολλού την ευδαιμονία της και παλεύει να μαζέψει τα κομμάτια της, μαζί και οι άνθρωποί της που έχουν περιέλθει σε κατάσταση καθημερινού αγώνα επιβίωσης.

Ο θάνατος του Μιχάλη Ασλάνη σήμερα μπορεί μεν να είναι σοκαριστικός, αλλά δεν σοκάρει περισσότερο από τους χιλιάδες θανάτους των τελευταίων ετών που έχουν ως αιτία την οικονομική πίεση που υφίσταται καθημερινά ο Έλληνας για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και να κρατήσει με νύχια και με δόντια αξιοπρέπεια, κόπους μιας ζωής και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ναι, όλοι στενοχωρηθήκαμε βαθύτατα που ακόμα ένας άνθρωπος που είχε ξεκινήσει από το μηδέν και είχε μοχθήσει για να αποκτήσει όσα του ανήκαν, βρέθηκε σε τέτοιο σημείο εσωτερικής πίεσης, που όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής, οδηγήθηκε στο σημείο να δώσει τέλος στην ζωή του… και στα άλυτα προβλήματά του.

Σε μια εποχή και μια ταχύτητα που αυτές οι ειδήσεις κάνουν το γύρο του διαδικτύου, ανακυκλώνονται, προκαλούν στιγμιαία θλίψη στον αναγνώστη και έπειτα από δύο ημέρες έχουν μπει στο συρταράκι της λήθης, ο θάνατος τους γνωστού σχεδιαστή δεν θα αποτελέσει σίγουρα εξαίρεση, δεδομένου ότι όλοι πλέον έχουν κάτι να πουν και να προσθέσουν για την λαμπερή μέχρι ενός χρονικού σημείου ζωή, ενός από τους πιο επιτυχημένους σχεδιαστές και επιχειρηματίες της μόδας που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα.

Άλλοτε με ενδιαφέρον, άλλοτε με διάθεση κλειδαρότρυπας, άλλοτε με πραγματική θλίψη, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν σπεύσει μέχρι στιγμής να αποχαιρετήσουν τον Ασλάνη με τον δικό τους τρόπο.

Η εξαίρεση στον κανόνα που παρατηρείται όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή της είδησης του θανάτου του, δεν έγκειται στο τι γράφουν οι φίλοι, συνεργάτες, δημοσιογράφοι και άνθρωποι που κάποτε ανήκαν στον ευρύτερο lifestyle κύκλο του σχεδιαστή. Η έκπληξη προέρχεται από τους απλούς χρήστες των κοινωνικών δικτύων, οι οποίοι για πρώτη φορά σε μια τόσο πιεσμένη εποχή, δεν έσπευσαν να διακωμωδήσουν, να γελοιοποιήσουν και να χλευάσουν τον θάνατο ενός προσώπου που προέρχεται από την λεγόμενη lifestyle εποχή, η οποία χρήζει μεγάλης αμφισβήτησης στις μέρες μας.

Σε αντίθεση με τον Λάκη Γαβαλά και άλλα τρανταχτά ονόματα που ταλαιπωρήθηκαν εξίσου με οικονομικά προβλήματα και η ιστορία τους είδε το φως της δημοσιότητας, η περίπτωση του Μιχάλη Ασλάνη αντιμετωπίζεται μέχρι αυτή την ώρα με πραγματικά χαμηλούς τόνους, μηνύματα σεβασμού αλλά και λύπης, που ούτως ή άλλως αποτελούν απαραίτητη αλλά ξεχασμένη αλήθεια στην εποχή των social media, όσον αφορά στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε ανθρώπου που χάνει τη ζωή του.

Είναι η καλοσύνη, η γλυκύτητα και παιδικότητα που πάντα διατηρούσε ο Ασλάνης στην ζωή του ή μήπως η το γεγονός ότι δεν προκάλεσε ποτέ με την καθημερινότητα και την στάση του, ακόμα και όταν δέχθηκε ξεκάθαρες επιθέσεις για την προσωπική του ζωή πριν από κάποια χρόνια; Η αξιοπρέπεια, οι χαμηλοί τόνοι και η αφοσίωσή του στην δουλειά του και στους ανθρώπους που τον στήριξαν, τον αγάπησαν και τον περιέβαλαν -ακόμα κι αν ο ίδιος στην τελευταία του συνέντευξη ομολόγησε ότι τον είχαν αφήσει προ πολλού μόνο στην τύχη του- μοιάζουν σαν να καθόρισαν τελικά και την στιγμή του θανάτου του, ο οποίος όπως όλα δείχνουν ακολούθησε την ίδια διακριτική οδό που ο ίδιος επέλεγε σε ολόκληρη την πορεία του.

Καθόρισαν όμως σε μεγάλο βαθμό και την σημερινή στάση του κόσμου που δεν τον γνώριζε προσωπικά, που θαύμαζε ή αδιαφορούσε για την δουλειά του, που τον θεωρούσε ή όχι προϊόν μιας φθαρμένης lifestyle εποχής, που δεν ήξερε τίποτα για την προσωπική του ζωή και τα βαθιά προβλήματα που την συνόδευαν. Ναι, τα social media έδειξαν ένα πρόσωπο διαφορετικό, ένα πρόσωπο που ξέρει να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να αποχαιρετά όπως πρέπει έναν άνθρωπο που έφυγε και που ποτέ δεν δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα σε κανέναν για την εικόνα του και για το πρόσωπό του.

Τελικά, αυτή η ξεχασμένη αλλά τόσο απαραίτητη αλήθεια έρχεται στο φως τόσο έντονα, δυστυχώς μόνο σε τέτοιες θλιμμένες περιστάσεις. Η καλοσύνη, η αξιοπρέπεια και το ήθος που δείχνει κάποιος στην πορεία του εν ζωή, μπορούν τελικά να ξεπεράσουν τον αδηφάγο οδοστρωτήρα της κλειδαρότρυπας και της ζήλειας για το έχειν του δίπλα και να σταθούν πάνω από μικρότητες, φτωχό χιούμορ και “πλακίτσα για να περάσει η ώρα”, τη στιγμή που όλα αυτά μοιάζουν περιττά, τη στιγμή που ο ίδιος έχει φύγει από τη ζωή.

Μακάρι όλα αυτά να ίσχυαν και να λέγονταν και πριν έρθει αναγκαστικά και αμετάκλητα η ώρα που θα ειπωθούν λόγω ήθους, τακτ, συμπόνοιας ή και πραγματικής θλίψης. Ίσως τότε ο Ασλάνης να μην ένιωθε ότι η μοναξιά του χτυπούσε τόσο έντονα την πόρτα, όπως εξομολογήθηκε στην τελευταία του συνέντευξη.