Όταν το μεγάλο αδελφάκι ζηλεύει το μικρό

Ένα από τα πράγματα που μπορεί να δυσκολευτεί περισσότερο να μοιραστεί ένα μικρό παιδί είναι η προσοχή των γονιών του, με τη γέννηση ενός δεύ­τερου παιδιού.

Είναι φυσικό το πρωτότοκο παιδί να νιώθει ότι κάτι του αφαιρέθηκε. Και η αλήθεια είναι ότι, κατά κάποιον τρόπο, έχει δίκιο. Οι γονείς του τώρα αγωνίζονται να καλύψουν τις ανάγκες δύο μικρών ανθρώπων, πράγμα που αποτελεί σημαντικό άλμα όσον αφορά στο χρόνο και στην ενέργεια που απαιτούνται από αυτούς.

Η γέννηση ενός τρίτου παιδιού, και κάθε παιδιού που ακολουθεί, δεν είναι τόσο δύσκολη όσο η άφιξη του δεύτερου, γιατί μέχρι τό­τε τα δύο πρώτα παιδιά έχουν συνηθίσει περισσότερο να μοιράζονται.

Μια ιστορία- κλασική αντίδραση του πρωτότοκου παιδιού

Στην αρχή, ο τετράχρονος Ντάριλ ενθουσιάστηκε μαθαίνοντας ότι θα εί­χε ένα μικρό αδερφό. Ανυπομονούσε να γίνει ο “μεγάλος”. Όμως, όταν το μωρό ήρθε στο σπίτι από το μαιευτήριο, το πράγμα δεν του φάνηκε τόσο διασκεδαστικό όσο περίμενε.

“Δεν παίζεις ποτέ μαζί μου, πια”, παραπονέθηκε στη μητέρα του.

‘Έχεις δίκιο, Ντάριλ”, αναστέναξε αυτή. Ήταν πτώμα. “Ολα είναι διαφο­ρικά με το καινούργιο μωρό. Ίσως μπορέσουμε να παίξουμε το απόγευμα, όταν το μικρό θα κοιμάται”, πρόσθεσε, αν και πολύ θα ήθελε να πάρει έναν υπνάκο τότε.

Οι γονείς του Ντάριλ τον είχαν προετοιμάσει για τη γέννηση του μωρού. Ο καθένας τους προσπαθούσε να περνά λίγο προσωπικό χρόνο μαζί του κάθε μέρα. Όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι που τους επισκέφτηκαν έδειξαν ευαισθησία για τη θέση του Ντάριλ, και του έδωσαν περισσότερη προσοχή απ’ ό,τι συνήθως: πολλοί του έφεραν ακόμα και δώρα. Το πρωτότοκο παιδί δεν πρέπει να νιώσει παραμελημένο με την έλευση του δεύτερου.

Όλα αυτά βοήθησαν στη μείωση της έντασης των συναισθημάτων του Ντά­ριλ, αλλά δεν άλλαξαν το γεγονός ότι είχε χάσει την προνομιούχο θέση του σαν μοναχοπαίδι, και ότι τώρα έπρεπε να μοιράζεται τους γονείς του με ένα πολύ απαιτητικό βρέφος. Οι ενήλικες ξέρουν ότι αυτό αποτελεί μέρος της ζω­ής, αλλά για τον Ντάριλείναι σοβαρή αδικία. Αυτό συμβαίνει με τα περισσότερα πρωτότοκα παιδιά.

Οι γονείς πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους αυτά τα συναισθήματα αδικίας που νιώθουν και βέβαια να προσπαθήσουν να τα κατανοήσουν, να επικοινωνήσουν μαζί τους και να τους εμπνεύσουν το αίσθημα της ασφάλειας, ότι τίποτε δε θα αλλάξει στη δική τους σχέση και ότι το παιδί συνεχίζει για εκείνους να είναι το ίδιο μοναδικό όπως και πριν αφιερώνοντάς του όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο  μπορούν.

Κείμενο της Dr. Dorothy Law από το σύγγραμμα Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτό που ζουν. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Θυμάρι για την ευγενική παραχώρηση του υλικού