Παλίρροιες εντός μου

Έχω αφήσει το μιλφέιγ στη μέση. Δε θέλω απόψε γλυκό. Αυτό που θέλω είναι να κοιτάω το ολόγιομο φεγγάρι και να σπαράζω στο κλάμα… Με πήρες τηλέφωνο και εσύ… Πάμε Άθωνος για καμιά ρετσίνα… Δε θέλω σου λέω, δε θέλω να βαφτώ ούτε να χτενιστώ. Έτσι μ αρέσω απόψε. Με κόκκινα μάτια και φουσκωμένα χείλη από το δάγκωμα.

Έχω αφήσει το μιλφέιγ στη μέση. Δε θέλω απόψε γλυκό. Αυτό που θέλω είναι να κοιτάω το ολόγιομο φεγγάρι και να σπαράζω στο κλάμα… Με πήρες τηλέφωνο και εσύ… Πάμε Άθωνος για καμιά ρετσίνα… Δε θέλω σου λέω, δε θέλω να βαφτώ ούτε να χτενιστώ. Έτσι μ αρέσω απόψε. Με κόκκινα μάτια και φουσκωμένα χείλη από το δάγκωμα.

Έχω αφήσει το μιλφέιγ στη μέση. Δε θέλω απόψε γλυκό. Αυτό που θέλω είναι να κοιτάω το ολόγιομο φεγγάρι και να σπαράζω στο κλάμα… Με πήρες τηλέφωνο και εσύ… Πάμε Άθωνος για καμιά ρετσίνα… Δε θέλω σου λέω, δε θέλω να βαφτώ ούτε να χτενιστώ. Έτσι μ αρέσω απόψε. Με κόκκινα μάτια και φουσκωμένα χείλη από το δάγκωμα.

Λένε πως το φεγγάρι δημιουργεί μέσα μας μικρές παλίρροιες. .. πόσο νερό έχω μέσα μου, γαμώτο;…

Ξέρεις τι είναι να φωνάζεις στον άλλο με όλη τη ψυχή σου , δεν είμαι από εδώ!!!! και να σου απαντάει, δεν έχω μπεζ σουτιέν να βάλω απόψε, θα μου δανείσεις ;….Κάθε φορά που με πιάνει ο σεληνιασμός μου , σα να θυμάμαι αμυδρά προηγούμενες ζωές …Βλέπω τα θέλω μου τόσο έντονα… Ποτέ δε θα δω τη ζωή μου να περνάει από μπροστά μου σα ταινία όταν πεθάνω .. Ξέρεις γιατί? Γιατί δε ξέρω σε ποια ζωή ,υπάρχω, πλέον.

 

-Θες να πας σε έναν ψυχολόγο; Mη φοβάσαι δε πηγαίνουν μόνο οι τρελοί.

-Μωρό μου το ξέρω πως δε πηγαίνουν μόνο οι τρελοί στον ψυχολόγο, αλλά φοβάμαι να σου πω τι πρέπει να κάνω στ ‘αλήθεια γιατί θα σε πονέσω. Θα πονέσω κι εγώ περισσότερο. Πρέπει να τα αφήσω όλα πίσω, καταλαβαίνεις; Πρέπει να σε χωρίσω, να εξαφανιστώ. Να φύγω ταξίδια, να κόψω τις ανούσιες φιλίες, να κοιμάμαι πιο πολύ (δε ξέρω αν το έχω ανάγκη πραγματικά ή για να ξεχνιέμαι)…. Μα πάνω από όλα να μην υπάρχω μέσα σε αυτή τη κατάντια που άλλοι της έδωσαν τον ορισμό ζωή ,για την πάρτη μου.

 

Υλικό εύθραυστο είμαι μα τα εύθραυστα δεν είναι αυτά τα ‘’αντικείμενα’’ που η θεία μας στο σπίτι μας μαλώνει να μη πειράξουμε γιατί τα αγαπάει πιο πολύ από εμάς?

Θα θελα να υπάρξω σε μια ταινία ,σε ένα ποίημα που δίνει 2 ευκαιρίες… Nα ζήσω τη πρώτη , να τα σκατώσω για να πονέσω, για να μάθω( έτσι είμαι εγώ ) και στη συνέχεια να αρπάξω τη δεύτερη, να σπάσω και εκείνο το πορσελάνινο βάζο της θείας χαρούλας και άντε γεια… Θα τρέξω, θα βρω μια ασπρόμαυρη γάτα να υιοθετήσω και μετά θα φυτέψω γιασεμί και νυχτολούλουδα σε όλο το κήπο μου… Στο είπα; Mένω πια σε μια μικρή μονοκατοικία με ξύλινη πόρτα και φόντο τον έναστρο ουρανό… πιο πολύ από πείσμα θα φυτέψω νυχτολούλουδα ..όταν είχε βρέξει , σου φώναζα κάθε ένα τέταρτο, μωρό μου τι όμορφα που μυρίζει… χώμα, λουλούδια…. Και κάθε φορά που στο έλεγα η ψυχή μου αγαλλίαζε περισσότερο… μα εσύ συγχύστηκες, με έπιασες από το μπράτσο και με ταρακούνησες, ωχ σταμάτα μωρέ!!! Γι’αυτό που έκανες, θα βάλω και βροχή .ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ….

 

Θα φύγω Πράγα… ένας κόκκινος μπερές , ένα τατουάζ με στίχο του Ελύτη ( ανεξίτηλο δώρο για έναν αδέσποτο άγγελο) δυο τρεις φωτογραφίες να μου θυμίζουν Ελλάδα, φιλίες και ένα φιλί που έχει γαντζωθεί στο λαιμό μου. Εκεί όλα είναι σα παραμύθι. Και να μη μου αρέσει τελικά τόσο πολύ, δε θα χρειάζεται να εξηγώ ούτε να δανείζω σουτιέν και να βγαίνω για clubbing… θα διαβάζω θα διαβάζω θα διαβάζω… και θα γράφω ποιήματα για έναν μαλάκα που με είχε κάνει κουρέλι… γιατί έτσι είμαστε εμείς οι ταύροι, κολλημένα μυαλά… ή υπερβολικά πιστοί στα θαύματα. σταμάτησα να κλαίω… σταμάτησε να παίζει yann tiersen… φτου ξελευθερία είπε η έκσταση …Αύριο πάλι..Μα αύριο δε θα έχει ποιήματα, αύριο θα έχει κουτσομπολίστικα τηλέφωνα και μπύρες… λίγο όνειρο και ένα άτομο να

εμπνέομαι ζητώ…

 

Αχ Κυρία Μαρίνα, χάθηκες και εσύ με τα νεραϊδένια μαλλιά το τσάι λεμόνι και τα ιταλικά σου χείλη…. Έφυγα.

 

Γράφει και μονολογεί: Ελισσάβετ Μπουτζέλη