Πάρ’ τα!
Φέρ’ τα!
Φέρ’ τα!
Φέρ’ τα!
Φέρ’ τα!
Όλα τα ‘χαμε ακούσει.
Εγώ τουλάχιστον.
Είχα ακούσει για γάτες που κολυμπούν, είχα ακούσει για 10χρονα με φωνή Παβαρότι, είχα ακούσει τη μάνα μου να σιγοψιθυρίζει τραγούδι του Νίκου Γκάνου, είχα ακούσει τη Βίσση να εκτελεί το «Θεός αν είναι» σαν μπουζουκοτράγουδο, είχα ακούσει για την επικείμενη συνεργασία Διαμαντοπούλου- Μπακογιάννη, είχα ακούσει πως κάποια κοσμικογράφος-κότα έχει άποψη για θέματα που δεν την αφορούν, είχα ακούσει για το διακαναλικό σόου που σκέφτεται η Κορομηλά… Και τι δεν είχα ακούσει!
Ένα μου έλειπε. Να ακούσω υπουργό να παραδέχεται πως δεν έχει διαβάσει το μνημόνιο. Τι πάει να πει αυτό μεσιέ; Είχε επανάληψη «Κωνσταντίνου και Ελένης» και δεν προλάβαινες;
Φτάσαμε 2 χρόνια μετά την υπογραφή του Μνημονίου και το ακούσαμε. Καθαρά και ξάστερα. Χωρίς ενδοιασμό. Βγήκε ο καλός μας Υπουργούλης και το ‘πε. Αδιάβαστος, σου λέει. Αλλά η τζίφρα… τζίφρα. Δεν του ‘χε πει η μάνα του να προσέχει υπογραφή και «πουλί» που τα βάζει; Κακιά μανούλα. ΝΤΑ!
Φάγαμε φόρους, κατεβάσαμε διακόπτες, χαμηλώσαμε ενοίκια, λιγοστέψαμε ταξίδια και αγορές, μειώσαμε το σούπερ-μάρκετ, τσακωθήκαμε για πολιτικά με φίλους, τρέμαμε με τις εξελίξεις και τα λεγόμενα της Μέρκελ, μάθαμε άχρηστες έννοιες και τις βάλαμε στη ζωή μας για να έρθει ο Κύριος αυτός και να μας ξεφτιλίσει έτσι απλά;
Δεν το δέχομαι.
Δεν δέχομαι να κυκλοφορεί ελεύθερος ο τύπος αυτός και να συλλαμβάνεται ο Γαβαλάς επειδή χρωστά. Ξέρεις τι μας χρωστά ο καλός μας Υπουργός; Μας χρωστά ενάμιση χρόνο από τη ζωή μας. Τόσο χρόνο χάσαμε νομίζοντας πως θα σωθούμε (και δε σου συνυπολογίζω τον χρόνο που θα μας έχουν στα τέσσερα από ‘δω και πέρα). Αλλά τζίφος. Μούφα. Μια τρύπα στο νερό το σχέδιο. Άχρηστο. Νούλα.
Έξαλλος έχω γίνει. Εγώ που έλεγα πως οι Πασοκ-τζήδες αν μη τι άλλο είναι καλύτεροι από τους Νέο-δημοκράτες. Είναι πιο πολιτισμένοι και όχι τόσο βλάχοι όσο οι δεξιοί. Εγώ έχασα πάσα ιδέα.
Και να πω πως δε μου τα είχαν πει; Μου το ‘χε πει η μάνα μου. «Τα ίδια σκατά είναι! Γαλάζιοι και πράσινοι ένα και το αυτό. Δεξιοί έχουν γίνει όλοι». Τώρα σαν άλλη Ελένη Βλαχάκη αυτομουτζώνομαι!
Πάρ’ τα!
Φέρ’ τα!
Το πέρασαν έτσι το θέμα τα κανάλια. Μια μέρα είδηση και έξω από την πόρτα. Το έφαγε το θεματάκι η ξαφνική αγάπη Λοβέρδου- Βενιζέλου. Σαν άλλες σταρλετίτσες, ενώθηκαν. Έγιναν φίλες στα παρασκήνια και τώρα το διατυμπανίζουν. Έδωσαν τα χέρια και φιλάκι σταυρωτό.
Βαρέθηκα.
Πέρασε η Τετάρτη και ο κόσμος δεν αντέδρασε. 8 με 8μιση σβήναμε τα φώτα. Τα έσβησαν ελάχιστοι.
Δεν αντιδρούμε ρε γαμώτο;
Τι έχουμε πάθει;
Έμαθα πως το ”απαγόν”(apagon*) ή σβήσιμο είναι η μοναδική μορφή διαμαρτυρίας που χρησιμοποίησαν τον Σεπτέμβριο του 2002 οι Αργεντινοί καταναλωτές για να ακυρώσουν τις αυξήσεις στο ρεύμα και σε άλλα κοινωνικά αγαθά κοινής ωφέλειας. Έσβησαν ταυτόχρονα τα φώτα για ένα τέταρτο σε όλη τη χώρα !Τη βύθισαν στο σκοτάδι και ανάγκασαν κυβέρνηση και εταιρίες σε άτακτη υποχώρηση.
Αυτό θέλουμε κι εμείς. Να τους «φύγουμε». Γιατί δεν τα καταφέρνουμε;
Δεν έχουμε το «πακέτο»;
Υ.Γ. Χαφιέδες ανεβαίνουν τα σκαλιά μας
σκυλιά στα γήπεδα, μπορούν όποτε θέλουν
να μας κατεβάσουν το βρακί να μας πηδήξουν
ειρηνική συνύπαρξη και σοσιαλισμός σε μία χώρα
α, ρε σύντροφε να ‘ξερες τι βαρύ φορτίο κουβαλάμε… της Κατερίνας Γώγου
*Apagón (Ισπανικά, κυριολεκτικά, συσκότιση) είναι μια μορφή διαμαρτυρίας που υιοθετήθηκε σε μεγάλες πόλεις στην Αργεντινή, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στην αρχή του 2000. Η αιτιολόγηση για μια συσκότιση ως μορφή διαμαρτυρίας ήταν η αποτροπή της προτεινόμενης αύξησης των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας και άλλων βασικών υπηρεσιών.