Οι παρέες που μένουν ακόμα κι όταν φεύγουν κάποτε

Τι θυμήθηκα καλοκαιριάτικα. Σε ένα επεισόδιο των «Friends» («Τα φιλαράκια», 1994-2004), στον αγαπημένο της καναπέ, στο καφέ «Σέντραλ Περκ», η δημοφιλής παρέα χαζεύει παλιές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες της οικογένειας του Ρος και της Μόνικα. Κάποια γιαγιά έχει πεθάνει και έχουν ξεθάψει φωτογραφίες της. Σε μία από αυτές, η γιαγιά τους είναι νέα, γελαστή και περιστοιχισμένη από τους φίλους της. Ο Ρος σχολιάζει: «Δείχνουν ωραία παρέα». Οι υπόλοιποι χαμογελούν και συγκατανεύουν, μα πολύ γρήγορα όλοι τους, σαν να συνεννοήθηκαν, σωπαίνουν, κοιτούν για λίγο τη φωτογραφία χωρίς να μιλούν, τα βλέμματα γίνονται μελαγχολικά και, σα να ξυπνάνε απότομα από βαθύ λήθαργο, αφήνουν γρήγορα τη φωτογραφία και επιστρέφουν στα αστεία τους.

Το αυθόρμητο σχόλιο του Ρος είναι αθώο φαινομενικά, όλοι συμφωνούν μαζί του, μέσα σε δευτερόλεπτα όμως έρχεται η σκέψη-αγκάθι που δεν εκφράζεται ποτέ από κανέναν, είναι όμως εκεί και τους τρομάζει – ακόμη και τον αγαθό Τζόι ή το «ούφο» Φοίβη. Αυτή πρέπει να είναι μία από τις ελάχιστες, αν όχι η μοναδική, στιγμές στην ανάλαφρη κωμική (ιστορική πια) τηλεοπτική σειρά, όπου η σκιά της θνητότητας απλώνεται επικίνδυνα πάνω από την παρέα, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.

Είναι άπειρες οι κωμικές στιγμές που σου μένουν από το «Friends». Στέκομαι ιδιαίτερα στον Τσάντλερ και στις άτσαλες προσπάθειές του να συμβουλεύσει τις φίλες της παρέας ως προς τα ερωτικά τους («Πάντως, αν εγώ ήμουν άνδρας… μισό λεπτό, μόλις είπα “αν ήμουν άνδρας”»;), ή στην υπαρξιακή του διερώτηση γιατί ενώ ο Ντόναλντ Ντακ κυκλοφορεί πάντοτε γυμνός από τη μέση και κάτω (γεγονός), κάθε φορά που βγαίνει από το λουτρό έχει στη μέση του περασμένη μια πετσέτα. Στέκομαι επίσης σε μία α λα Λούις Κάρολ ατάκα της Φοίβης, όταν ζητείται η βοήθειά της στη μετακόμιση του Ρος («Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω· αλλά δεν θέλω»).

Στα λίγα σιωπηρά δευτερόλεπτα της σκηνής με τη φωτογραφία, η παρέα κοιτάζει πίσω στον χρόνο μιαν άλλη παρέα, όπως εκείνη, τα μέλη της οποίας δεν υπάρχουν πια – όπως δεν θα υπάρχουν και οι ίδιοι κάποτε και κάποιοι άλλοι θα πάρουν τρόπον τινά τη θέση τους. «Δείχνουν ωραία παρέα», όπως οι παρέες ολονών μας, η παρέα του καθενός μας. Και για λίγο η συνειδητοποίηση ότι τα γέλια, οι αγκαλιές, τα δάκρυα, οι παρεξηγήσεις, τίποτα δεν θα διαρκέσει για πάντα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς κατάφεραν οι σεναριογράφοι να εντάξουν αυτά τα ένα δύο δευτερόλεπτα σιωπής μπροστά στο απευκταίο σε ό,τι πιο ανάλαφρο έβγαλε τα τελευταία χρόνια η αμερικανική τηλεόραση. Αλλά για κάτι τέτοια αγαπήθηκε μάλλον τόσο πολύ. Ή μάλλον και γι’ αυτά.

via