«Περιμένω τον θάνατο με ανυπομονησία! Κάτι υπάρχει μετά…»

Ο Άγγελος Παπαδημητρίου έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso και την Τεριάννα Παππά, τονίζοντας πως περιμένει με… ανυπομονησία τον θάνατο, καθώς πιστεύει πως κάτι υπάρχει μετά.

Πώς σας φαίνεται η διασκέδαση των νέων στα σκυλάδικα ή τα κλαμπ; Τι θα συμβουλεύατε ένα παιδί της σύγχρονης κοινωνίας;

Επειδή έχω ζήσει στα σκυλάδικα και μου αρέσουν πάρα πολύ, τα θεωρώ τόπο όπου υπάρχει αίσθημα και γέλιο. Στο φιλμ «Χenia» έκανα έναν ιδιοκτήτη τέτοιου κέντρου. Εμπνέομαι από τα βάθη αυτά της ζωής, είναι μια άλλη πραγματικότητα, πολύ πιο καθαρή μερικές φορές από μια καθωσπρέπει.

Πολλοί συνάδελφοί σας πεθαίνουν στην ψάθα και περνούν δύσκολα τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Θεωρείτε ότι θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα από το κράτος για ένα τόσο ιδιαίτερο επάγγελμα;

Εχω εικαστικούς φίλους μου που είναι σε απόλυτη ένδεια. Το κράτος θα έπρεπε να μεριμνά όχι μόνο για τους καλλιτέχνες αλλά και για όλους. Το πώς αντιμετωπίζονται οι μεγάλες ηλικίες δείχνει το επίπεδο του πολιτισμού. Είμαι υπέρ της μέριμνας, αλλά να μην είναι κρατική.

Παρακολουθείτε τηλεόραση; Πώς σας φαίνονται τα δελτία ειδήσεων; Ξεχωρίζετε κάποιον παρουσιαστή;

Βλέπω ειδήσεις και συνήθως δεν γοητεύομαι από κάποιον παρουσιαστή αλλά από το κανάλι. Μπορώ να βλέπω με τις ώρες επιστημονικά και μουσικά ντοκιμαντέρ, αλλά και με ζώα, τρελαίνομαι σαν παιδί. Δεν μπορώ να παρακολουθώ τα ανόητα σίριαλ. Με τα τουρκικά τρελαίνομαι στα γέλια, τώρα βλέπω την «Bahar» και παίρνω φίλους μου διανοούμενους και σχολιάζω. Οποιος δεν έχει δει την Εφσούν χάνει. Το γέλιο που κάνω κάθε φορά!

Φτιάχνετε μουσακά με το ίδιο μεράκι που δημιουργείτε ένα γλυπτό. Ολα είναι θέμα δημιουργίας;

Βεβαίως, ή κάνεις μουσακά ή κόλλυβα ή ένα έργο τέχνης, όλα είναι θέμα δημιουργίας και γίνεσαι καλλιτέχνης. Γι’ αυτό και ποτέ δεν δηλώνω ηθοποιός και τραγουδιστής, αλλά καλλιτέχνης με την παλιά σημασία, που τα περιέχει όλα αυτά.

Μια και τα αναφέρατε, έχετε πει ότι είστε… μάστερ στα κόλλυβα! Σκέφτεστε τον θάνατο ή τον έχετε… γραμμένο;

Τον θάνατο μη σου πω ότι τον περιμένω και λίγο με ανυπομονησία, επειδή πιστεύω ότι τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Αυτό που με κρατά ζωντανό είναι αυτό που ζούμε. Πιστεύω ότι και μετά τον θάνατο κάτι υπάρχει, όλο αυτό το θαύμα δεν τελειώνει έτσι.

Με το «Χenia» του Πάνου Κούτρα πατήσατε το κόκκινο χαλί των Καννών. Πώς ήταν η εμπειρία;

Είχα πάρει και το δεύτερο βραβείο στην Ακαδημία Κινηματογράφου με πολύ άξιους αντιπάλους. Αυτά είναι που μου τυχαίνουν. Όπως και οι «Στάβλοι», έτσι ήρθε και η πρόταση του Κούτρα. Στις Κάννες θριαμβεύσαμε, μας χειροκροτούσε όρθιο το κοινό ένα τέταρτο. Ντρεπόμουν, κλαίγαμε όλοι. Δεν είναι φοβερό;