Περνάς την κρίση των τριάντα ή εγώ είμαι τρελός;

Η κρίση των τριάντα. Να είναι άραγε μύθος, ή πραγματικότητα; Να είναι εκείνος ο αιώνιος φόβος ότι κοντεύουμε σε ένα μυστήριο τέλος ή αναζωπύρωση μιας παροδικής κατάθλιψης για να δικαιολογήσουμε όλα εκείνα τα λάθη που έχουμε σκοπό να κάνουμε;

Κάνεις βέβαια τη μαλακία σου, γιατί ποια καλύτερη δικαιολογία απ’ το «Ήμουνα σε περίεργη φάση ρε συ, δεν ήξερα τι έκανα». Κινούμενος από μια γλυκιά αμαρτία, που έχει την τέλεια δικαιολογία. Ικανοποιητική. Χωρίς πολλά-πολλά.

Πόσο ειρωνικό μπορεί να είναι όμως. Γιατί ξαφνικά, πατάς τα τριάντα κι όλα εκείνα τα όμορφα που έχεις βιώσει κι αποκτήσει μέχρι στιγμής, εξαφανίζονται ως δια μαγείας, για να κάνουν χώρο στην πρόταση «Και τι έχω κάνει στη ζωή μου εγώ; Τίποτα από αυτά που έχω κάνει δεν είναι αρκετά!». Βασικά, αναπνέεις. Έτσι, για να γευτείς ένα ζεστό πιάτο ενοχών, σκεπτόμενος άλλους που δεν είχαν την τύχη να φτάσουν στη βάση των τριάντα.

Κι ίσως αυτή η φωνούλα που σου τη σπάει μέσα σου να μην είναι μόνο δική σου. Ίσως. Ίσως να προέρχεται από γονείς που σου αναφέρουν, γλυκά κι εκνευριστικά, όλα εκείνα που δεν έχεις κάνει ακόμα. Ίσως να προέρχεται από μια κοινωνία η οποία, όσο πετυχημένος και να είσαι μέχρι τα τριάντα και πάλι δεν θα είναι αρκετό γιατί οι ρυθμοί της είναι εξωπραγματικά γρήγοροι. Όλα τα ίσως τρέφουν μια δύναμη, που τρέφει τη μεγαλύτερη αδυναμία μας: το ανικανοποίητο.

Το ανικανοποίητο είναι σαν το αυτοάνοσο. Είναι μέρος του εαυτού σου και σου επιτίθεται σε απρόβλεπτες στιγμές, ύπουλα. Συνήθως χτυπάει σε στιγμές ρουτίνας ή ηρεμίας, εκεί που πας να τα βρεις με τον εαυτό σου, έρχεται το ανικανοποίητο να φέρει τα πάνω, κάτω, να ανεβάζει τον πήχη ακόμη πιο ψηλά. Αυτό σε πολλές περιπτώσεις είναι καλό, γιατί βοηθάει στο να θες να γίνεσαι καλύτερος, επειδή όμως είναι ένα συναίσθημα χωρίς ημερομηνία λήξης, μπορεί εύκολα να σε οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή.

Υπάρχουν βέβαια κι οι περιπτώσεις εκείνες, που δεν επηρεάζονται από κρίσεις ηλικίας. Όταν βιώνεις τη ζωή μέσα από ακρότητες –υπερβολική χαρά και καταιγιστική δυστυχία– γελάς περιπαικτικά με μια μικρή έννοια όπως «Η κρίση των τριάντα». Για σένα το τριάντα είναι ένας αριθμός και τίποτα παραπάνω, γιατί η ζωή σου έχει διδάξει πως το σημαντικό είναι να ζεις τη στιγμή, αρνούμενος να μπεις σε καλούπια και να επιτρέψεις τις ανασφάλειές σου να χαλάσουν τη ζαχαρένια σου.

Έχεις ήδη τόσα πολλά μέσα στο κεφάλι σου, που έχεις κοιμίσει το δικό σου ανικανοποίητο εδώ και καιρό, ή για να τεθεί αλλιώς, το έχεις γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Έχεις δει εξάλλου τόσα και τόσα, που τα τριάντα θα τα γιορτάσεις με χαρά γιατί κατάφερες να κρατήσεις ζωντανό ένα κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο η πραγματικότητα προσπάθησε να καταστρέψει πολλές φορές.

Ίσως λοιπόν περάσεις από ένα μέρος όπου βλέπεις άτομα να γιορτάζουν τα τριάντα τους με χίλιους δυο τρόπους και χαμογελάς κρυφά με τον τρόπο που γιορτάζεις τα δικά σου.

Ζεις για να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη, μέρα με τη μέρα. Όχι για να αποδείξεις ότι κατάφερες κάτι στα τριάντα, βάσει κοινωνίας. Γιατί το θέμα δεν είναι να είσαι το πιο όμορφο σκατό μέσα σε ένα βόθρο, αλλά να ξεχωρίζεις από αυτόν.

via