Phil Manzanera (Roxy Music, solo) – Hit Channel

HIT CHANNEL ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μάρτιος 2017. Είχαμε την μεγάλη τιμή να μιλήσουμε μ’ έναν θρυλικό μουσικό και παραγωγό: τον Phil Manzanera. Είναι περισσότερο γνωστός ως lead κιθαρίστας των Roxy Music. Έχει επίσης διατελέσει μέλος των 801 και Quiet Sun και έχει συνεργαστεί με τους David Gilmour, John Wetton, Nico, Robert Wyatt, Godley & Creme και πολλούς άλλους. Μόλις κυκλοφόρησε το “Corroncho 2” album με τον Lucho Brieva και το live album “Live at the Curious Arts Festival”. Διαβάστε παρακάτω τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μας είπε:

Μπορείτε να μας περιγράψετε το road trip concept του “Corroncho 2” album;

Λοιπόν, το album είναι μια ιστορία γι’αυτούς τους δύο χαρακτήρες, οι οποίοι είναι δύο “Corronchos” κάτοικοι της Καρθαγένης, στην ακτή της Καραϊβικής στην Κολομβία. Η ιστορία ξεκινά στην παραλία της Καρθαγένης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ένας από αυτούς έχει πάρει ayahuasca και ο άλλος έχει πιει πάρα πολύ aguardiente, το οποίο είναι το τοπικό βαρύ ποτό και βλέπουν ένα συλλογική όνειρο. Ονειρεύονται ένα άσπρο άλογο με φτερά που τους καλεί να πάνε βόρεια. Σκέφτονται: «Α, αυτό είναι ένα σημάδι που λέει ότι πρέπει να πάμε στην Γη της Επαγγελίας», η οποία είναι θεωρητικά, για πολλούς Νοτιοαμερικάνους, οι ΗΠΑ. Έτσι, πηδάνε σε ένα Lowrider (σ.σ: χαμηλωμένο) αυτοκίνητο, το οποίο είναι στην πραγματικότητα το πρώτο κομμάτι από το πρώτο album (2011). Είναι ένα ξεχωριστό είδος αυτοκινήτου και αντί να στρίψουν αριστερά, κάνουν λάθος και στρίβουν δεξιά. Έτσι, πρέπει να ταξιδέψουν σ’όλη την Νότια Αμερική για να φτάσουν στο Queens της Νέας Υόρκης, όπου ζουν οι περισσότεροι από τους Λατινοαμερικάνους. Η ιστορία μιλάει πραγματικά για τις περιπέτειες του road trip γυρίζοντας στην Νότια Αμερική και σε κάθε χώρα υπάρχει ένα τραγούδι για την συγκεκριμένη χώρα ή ένας προβληματισμός που αφορά αυτήν την χώρα. Τελικά, περνούν παράνομα κάτω από τα σύνορα μεταξύ Μεξικού και Αμερικής. Φτάνουν στη Νέα Υόρκη και ουσιαστικά διαπιστώνουν ότι όλοι οι Λατινοαμερικάνοι τσακώνονται μεταξύ τους και ότι παραμένουν οι προκαταλήψεις που έχουν για την κάθε χώρα της Νότιας Αμερικής. Τελικά, κρατούνται από έναν μεξικάνο rapper, με σκοπό να τους ληστέψει (γέλια). Στη συνέχεια, γυρίζουν σπίτι και συνειδητοποιούν ότι πρέπει να παραμείνουν στη χώρα τους και να κάνουν τη χώρα τους καλύτερη από το να ψάχνουν την Γη της Επαγγελίας στις ΗΠΑ. Έτσι, είναι πραγματικά μια αρκετά επίκαιρη ιστορία. Το ετοιμάζαμε περίπου 5 ή 6 χρόνια. Το album βγαίνει τώρα με την κυβέρνηση Trump και είναι πολύ κατάλληλο για την εποχή.

Γιατί αποφασίσατε να διασκευάσετε το “Live Forever” των Oasis στο “Corroncho 2” album;

Στον πρώτο album επίσης κάναμε κάποιες διασκευές και μεταφράζοντάς τες στα ισπανικά και τοποθεντώντας τες σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο. Έχουν μια διαφορετική σημασία. Στο πρώτο album κάναμε ένα τραγούδι του Bob Dylan, το “Forever Young”. Όταν το κάναμε στα ισπανικά πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ακουγόταν σαν ένας ύμνος για τις χώρες της Νότιας Αμερικής. Αυτό το τραγούδι των Oasis, το μεταφράσαμε στα ισπανικά και πρόσθεσα κάποιες λέξεις από έναν διάσημο Χιλιανό ποιητή, τον Πάμπλο Νερούδα και είναι τώρα ένα τραγούδι στη μνήμη των ανθρώπων που θάφτηκαν από την κυβέρνηση του Πινοσέτ στην έρημο Ατακάμα. Έτσι, έχει μία εντελώς διαφορετική έννοια και σημασία από εκείνη που προόριζε ο Noel Gallagher για τους Oasis. Νομίζω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα, όταν μεταφράζεις κάτι σε άλλη γλώσσα. Έχει μια εντελώς διαφορετική ζωή.

Υποθέτω ότι ήταν εύκολο να πείσετε τον Robert Wyatt (Soft Machine) να συμμετέχει στο “Corroncho 2” album, έτσι δεν είναι;

(Γέλια) Ο Robert δούλευε εδώ. Συνήθιζα να εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι ήταν εδώ, στο studio μου, όπου έκανε λίγη δουλειά. Τον ρώτησα αν θα παίξει λίγη τρομπέτα και σε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι -στο τελευταίο- το “Volví”, αυτό το πολύ λυπητερό μοιρολόι. Ήταν πολύ λυπημένοι όταν επέστρεψαν στην Καρθαγένη από τη Νέα Υόρκη, επειδή αυτό δεν δούλεψε γι’αυτούς. Ο Robert έχει μια υπέροχη, θλιμμένη φωνή. Όχι τώρα που είναι λιτή, αλλά η πραγματική φωνή του. Υπάρχει πολλή συναίσθημα σ’ αυτήν. Ξέρω τον Robert από το 1967 και έχει κάνει μερικά από τα album του εδώ. Είναι ένας καλός φίλος.

Τι βρήκατε στην Νοτιοαμερικάνικη μουσική που δεν υπάρχει στο rock;

Υπάρχει μεγαλύτερη ουτοπία στη Νότια Αμερική. Στην Κούβα ή στην Κολομβία. Έχω τις ρίζες μου στην Νοτιοαμερικάνικη μουσική. Η πρώτη μουσική που έμαθα ήταν η Νοτιοαμερικάνικη: η cumbia, η salsa… Αυτό συνέβη πριν καν ακούσω τον Elvis Presley ή τον Chuck Berry και το rock ‘n’ roll ή την ηλεκτρονική μουσική. Αυτή ήταν η πρώτη μουσική μέσα μου γιατί την πήρα από τη μητέρα μου. Είναι οι ρίζες μου και ανακάλυψα επίσης ότι οι στίχοι στα ισπανικά είχαν τόσο διαφορετική αίσθηση απ’ αυτούς στα αγγλικά.

Τι το ιδιαίτερο υπάρχει στην εμφάνιση σας στο Curious Arts Festival που κυκλοφόρησε πρόσφατα;

Το Curious Arts Festival είναι πολύ διαφορετικό από την latin μουσική μου. Έκανα πολλή μουσική στην Ιταλία, έκανα πολλά πράγματα στην Απουλία, σ’ ένα πολύ διαφορετικό μουσικό είδος. Έκανα παραγωγή σε albums του David Gilmour, σε album των Pink Floyd και μου ζητήθηκε να κάνω μια συναυλία μόνος μου και σκέφτηκα ότι δεν είχα κάνει για τουλάχιστον δέκα χρόνια. Έτσι, σκέφτηκα: «Εντάξει. Αν την κάνω, θα την ηχογραφήσω». Στη συνέχεια, σκεφτόμουν τι υλικό να κάνω. Σκέφτηκα ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ίσως δεν έχουν ακούσει ποτέ κάποιο από τα solo albums μου και σκέφτηκα ότι το πιο ευχάριστο πράγμα θα ήταν να κάνω μια μίξη από δικά μου πράγματα και των Roxy Music, κάτι που είναι πιο γνωστό. Γιατί πάντα είναι καλό να προσπαθείς να κάνεις χαρούμενο το κοινό.

Ανυπομονείτε να κάνετε την Ιαπωνική περιοδεία σας αυτό το καλοκαίρι;

Νομίζω ότι η Ιαπωνία θα είναι μια πραγματικά καλή στιγμή, γιατί κάνουμε 8 συναυλίες. Είναι αρκετές. Έτσι, θα πρέπει να παίξουμε για 75 λεπτά και υπάρχει μια ευκαιρία να κάνουμε ένα ευρύ φάσμα πραγμάτων: την solo μουσική μου, Roxy, Corroncho και νέα κομμάτια. Ναι, θα είναι πολύ διασκεδαστικό.

Εκπλαγήκατε όταν μάθατε ότι ο Kanye West και ο Jay Z sample-αραν το riff από το “K-Scope” (1978) για το τραγούδι τους “No Church in the Wild” (2011);

(Γέλια) Ναι, ήμουν πολύ έκπληκτος. Νόμιζα ότι ήταν ο Ray Manzarek από τους Doors, γιατί συνήθως οι άνθρωποι μπερδεύουν τ’όνομά μου και αυτό συμβαίνει για χρόνια, ειδικά στην Αμερική. Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν: «ο Jay Z και ο Kanye West sample-αραν το riff σου». Ήταν στο τηλέφωνο από τη Νέα Υόρκη, από την Roc-A-Fella Records. Είπα «Όχι, νομίζω ότι κάνατε λάθος». Είπαν: «Όχι, νομίζουμε ότι είσαι εσύ». Είπα: «Όχι, δεν νομίζω ότι είναι έτσι». Έτσι, είπα: «Παίχτε το μου!» Απάντησαν: «Δεν μπορούμε να στο στείλουμε, επειδή είναι άκρως απόρρητο, αλλά θα σου το παίξουμε από το τηλέφωνο». Στη συνέχεια, το άκουσα και είπα: «Αχ, είμαι εγώ, σε πιο αργή ταχύτητα! Ναι, εντάξει. Εξαιρετικό. Αντίο». Μετά, σκέφτηκα: Κάτσε, θα πρέπει να ζητήσουν άδεια από την δισκογραφική εταιρεία και τους publishers επειδή αυτό βγαίνει την επόμενη εβδομάδα και πραγματικά δεν φαίνονται πιεσμένοι. Στη συνέχεια, τηλεφώνησα στην δισκογραφική εταιρεία που είχε κυκλοφορήσει το album πριν από περίπου 40 χρόνια, κάτι που είναι τρελό. Είπαν: «Εντάξει, διαπραγματευόμαστε μαζί τους». Είπα: «Λοιπόν, θα ‘πρεπε να μου το ‘χατε πει». Έτσι, ήμουν δυσαρεστημένος, εξαιτίας όλων αυτών. Ναι, μ’αυτόν τον τρόπο συνέβη.

Είστε περήφανος για το ότι το “801 Live” (1976) θεωρείται ένα κλασικό album;

Ναι, είμαι πολύ περήφανος για το “801 Live”. Η όλη ιδέα ήταν ότι θα το κάναμε αυτό μόνο για έξι εβδομάδες. Αυτό είναι το concept των 801. Το σχεδιάσαμε και κάναμε πρόβες για περίπου τέσσερις εβδομάδες. Παίξαμε τρεις συναυλίες και ηχογραφήσαμε μία από αυτές. Είναι κάτι που αρέσει στον κόσμο ακόμα και τώρα, 40 χρόνια αργότερα. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να μιλούν γι’ αυτό, σε όλο τον κόσμο. Είναι απλά ένα από αυτά τα μαγικά πράγματα που συνέβησαν μια νύχτα, μια φορά, σε μια συναυλία που ηχογραφήθηκε και μιλάμε τώρα γι’αυτό. Είμαι πολύ τυχερός που δούλεψα μ’αυτούς του τύπους.

Ήταν οι Soft Machine το πρότυπο για τους Quiet Sun;

Ναι, οι Soft Machine ήταν οι ήρωες μας. Όταν πηγαίναμε σχολείο και ήμασταν 15 ή 16, ήταν το πιο κοντινό που ξέραμε σε pop stars. Ζούσαν κοντά στον Bill MacCormick (σ.σ: μπάσο- επίσης στους Matching Mole). Κάθε μέρα, όταν ήμασταν στο σχολείο μιλούσαμε γι’ αυτούς, και απλά παρακολουθούσαμε συνεχώς την καριέρα τους, επειδή οι γονείς του Bill γνώριζαν τον Robert. Νιώθαμε κάπως ότι ήμασταν κοντά στο να γίνουμε επαγγελματίες μουσικοί. Έτσι, ήταν μια μεγάλη επιρροή για όλους μας, και εξακολουθεί να είναι.

Κατά τη γνώμη σας, τι έκανε την μουσική των Roxy Music τόσο μοναδική;

Οι Roxy Music είναι τόσο μοναδικοί, διότι υπάρχουν 6 άνθρωποι που είναι πολύ διαφορετικοί, αλλά έχουν κάποια κοινή μουσική πίστη που μας ενώνει. Αλλά είχαμε κάποιες άλλες διαφορές να αντιμετωπίσουμε. Όλοι έπρεπε να δημιουργήσουμε το μουσικό πλαίσιο για την μοναδική φωνή του Bryan Ferry για να ζήσει στον Roxy κόσμο. Όλα τα συγκροτήματα προσπαθούν να δημιουργήσουν τη δική τους ταυτότητα και δεν είναι πολύ εύκολο όταν έχεις διαφορετικούς ανθρώπους. Επειδή δεν ήμασταν ένα συγκρότημα που έγραφε κάτι με έναν συμβατικό τρόπο. Η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τον David Bowie είναι ότι ο David Bowie μπορούσε να γράψει σωστά τραγούδια. Εμείς απλά δημιουργούσαμε ενδιαφέροντα ηχοτοπία που να ταιριάζουν στο κόσμο του Bryan Ferry, αλλά δεν ξέραμε πώς να γράψουμε σωστά pop τραγούδια. Αλλά η μουσική μας είναι η καλύτερη που μπορούσαμε να κάνουμε και γι’ αυτό ακούγεται διαφορετική.

Ο Brian Eno έχει πει ότι το μυστικό των Roxy Music ήταν ότι ποτέ δεν μιλούσαν για  πολιτική. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

(Γέλια) Νομίζω ότι αν αρχίζαμε να μιλάμε για πολιτική, δεν θα είχαμε ποτέ αρχίσει (σ.σ: το συγκρότημα). Ασχολούμασταν πραγματικά μόνο με την μουσική και με το να παίζουμε. Στη συνέχεια, σταδιακά, καθώς αναπτύσσεσαι μετά από πολλά χρόνια, μπορείς να διαφωνήσεις με την γνώμη των άλλων. Έτσι γίνεται στην πραγματική ζωή.

Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για σας το να ηχογραφείτε το “For Your Pleasure” (1973) στα AIR Studios;

Στην πραγματικότητα αυτή ήταν μια μαγική στιγμή. Η στιγμή που συναντήσαμε τον μεγάλο παραγωγό Chris Thomas. Μας βοήθησε απίστευτα στον ήχο και μετέφερε σε εμάς όλη την γνώση από την δουλειά του με τους Beatles και τον George Martin  (παραγωγός των Beatles). Μάθαμε από αυτόν να ηχογραφούμε με αυτήν την κλασική, παραδοσιακή αγγλική μέθοδο ηχογράφησης. Συγχρόνως είχαμε μια πειραματική πλευρά, η οποία αποτελεί ένα από τα συστατικά μας. Ο Brian Eno και γω, πειραματιζόμασταν και ο Chris χρησιμοποίησε μερικές θαυμάσιες τεχνικές επαγγελματικής ηχογράφησης σε εμάς, τις οποίες επίσης μάθαμε.

Είναι το να παίζεις με διαφορετικούς ανθρώπους μια ακόμα μορφή εξέλιξης;

Είναι σίγουρα μέρος της προσωπικής εξέλιξης κάποιου. Πάντα μαθαίνεις όταν παίζεις με άλλους ανθρώπους, είτε αξίζει να παίζεις είτε να μην παίζεις. Οι μουσικοί πρέπει να έχουν αυτήν την μουσική συνομιλία με πολλούς διαφορετικούς μουσικούς από όλο τον κόσμο. Κάθε χώρα έχει τη δική της κουλτούρα και γενικά κάθε είδος μουσικής είναι θεραπευτικό και σπουδαία πράγματα μπορούν να συμβούν δουλεύοντας μαζί.

Πιστεύετε ότι η κατάρρευση των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών είναι ένα είδος δικαιοσύνης για την εταιρική απληστία τους όλα αυτά τα χρόνια;

Θα έλεγα «ναι», αλλά δεν έχουν ήδη καταρρεύσει, γιατί ακριβώς τώρα βγάζουν πολλά χρήματα με το streaming και εμείς, οι καλλιτέχνες, ακόμα αναρωτιόμαστε, όπως πάντα, πού είναι τα χρήματά μας. Με το streaming βγάζουν τώρα όλο και περισσότερα χρήματα. Κάθε μέρα, οι πολυεθνικές βγάζουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια με το streaming. Πραγματικά, πρέπει να υπάρξει μια νομοθεσία για να βοηθήσει τους μουσικούς να πληρώνονται σωστά από το streaming επειδή το ευρύ κοινό θέλει περισσότερη μουσική και είμαι πολύ χαρούμενος να την δημιουργήσω, αλλά οι περισσότεροι μουσικοί, κυρίως οι νέοι μουσικοί πρέπει να έχουν ένα εγγυημένο τρόπο για να κερδίζουν χρήματα, έτσι ώστε να μπορούν να πληρώνουν το ενοίκιο και το φαγητό τους και τέτοια πράγματα. Έτσι, πρέπει να υπάρξει κάποια κατάλληλη νομοθεσία σε όλον τον κόσμο για τους μουσικούς.

Πώς είναι να έχεις τρία Νο.1 albums ως συμπαραγωγός του David Gilmour;

(Γέλια) Είναι πολύ ικανοποιητικό. Είναι απλά ένα από τα πράγματα που κάνω. Ξέρεις, είναι πολύ ιδιαίτερο για μένα, επειδή τον γνώρισα όταν ήμουν 16 ή 17 και τον ρώτησα -ήταν φίλος του αδερφός μου «Τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις επαγγελματίας μουσικός;» και αυτός μόλις είχε γίνει επαγγελματίας μουσικός εντασσόμενος στους Pink Floyd. Στη συνέχεια, πολλά χρόνια αργότερα συνεργαστήκαμε και αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό. Η ζωή είναι αρκετά περίεργη, όταν συμβαίνουν πράγματα σαν κι αυτό.

Όταν ήσασταν Musical Director στο Guitar Legends Festival της Σεβίλλης το 1991, είχατε πρόβλημα στο να μαντέψετε το setlist του Bob Dylan;

Ναι, ήταν μια πρόκληση το να δουλεύεις με τον Bob Dylan. Αλλά, εκείνος είναι ο Bob Dylan, έτσι σκέφτηκα ότι μερικές φορές παίζει παιχνίδια με τον κόσμο, αλλά ξέρεις, ήταν πάντα ήρωάς μου και ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Έπρεπε να τον προβάρω για μια εβδομάδα στη Σεβίλλη πριν από τη συναυλία και άλλαζε συνεχώς γνώμη καθημερινά για το τι επρόκειτο να παίξει. Κανένας από εμάς δεν είχε την οποιαδήποτε ιδέα για το τι θα έπαιζε και αν δει κανείς στο Youtube το video της συναυλίας, μπορεί να δει όλους μας ν’αναρωτιόμαστε παρότι ήταν σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση παντού, δεν είχαμε ιδέα τι τραγούδια θα ‘παιζε, έτσι απλά κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον προσπαθώντας να βρουμε ποια ήταν τ’ακόρντα. Ήταν ζόρικο πράγμα, αλλά αυτός είναι σπουδαίος.

Υπάρχουν ακόμα μουσικές φιλοδοξίες που θέλετε να εκπληρώσετε;

Πάντα κοιτάζω την επόμενη συναυλία που κάνω. Είμαι συγκεντρωμένος στο να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Αυτή είναι η φιλοδοξία μου. Δεν υπάρχει κάποιος που μπορώ να σκεφτώ ότι είμαι απελπισμένος να παίξω μαζί του ή να μην παίξω. Απλά κάνω κάτι όταν αυτό προκύπτει και προσπαθώ να το κάνω απολαυστικό. Πραγματικά, έκανα το καλύτερο που μπορώ στο Διαδίκτυο, έτσι ώστε το επόμενο πράγμα να είναι οι συναυλίες στην Ιαπωνία. Θέλω μόνο να κάνω εξάσκηση και να έχω κάποιο νέο υλικό για αυτές τις συγκεκριμένες συναυλίες.

Ο Simon Phillips (τύμπανα -Toto, Jeff Beck, The Who) εντάχτηκε στο συγκρότημά σας (801), όταν ήταν 19 ετών. Υπάρχουν αυτού του είδους οι ευκαιρίες σήμερα;

Ω, σίγουρα. Έχω στο συγκρότημά μου κάποιους νέους μουσικούς: τον João Mello που είναι από την Κουριτίμπα της Βραζιλίας, είναι μόνο 21 και τον πήρα στην παγκόσμια περιοδεία του David Gilmour. Είναι ένας φανταστικός σαξοφωνίστας/ κιμπορντίστας/ τραγουδιστής/ κιθαρίστας. Νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω ανακαλύψει κάποιους εκπληκτικούς νέους μουσικούς. Η Sonia Bernardo που τραγουδάει στο “Curious Arts” album, είναι μόνο 24. O άλλος κιθαρίστας που παίζει μαζί μου, ο Lucas Polo de la Vega, είναι 24 ετών, είναι από την Ισπανία και η Sonia Bernardo είναι κατά το ήμισυ από την Πορτογαλία. Υπάρχουν ευκαιρίες εάν οι παλαιότεροι μουσικοί βοηθήσουν τους νέους.

Νομίζετε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το YouTube και το Facebook έχουν βοηθήσει νεότερους ακροατές να μάθουν για τη μουσική σας;

Ναι, σίγουρα. Νομίζω ότι υπάρχει πολλή περιέργεια ανάμεσα στους νέους ακροατές για το ποια είναι τα ονόματα των μουσικών του παρελθόντος. Η ικανότητα να πάνε και να τους τσεκάρουν στο Youtube είτε είναι οι Beatles ή η πρώιμη Janis Joplin ή ο Frank Zappa ή οι πρώιμοι Roxy από το 1972. Είναι ένας καλός τρόπος οι ανθρώποι να ανακαλύπτουν μόνοι τους. Υπάρχει μια καλή πλευρά σε όλο το πράγμα του Διαδικτύου από την άποψη της μάθησης, όπως και της διδασκαλίας. Έχει γίνει πολύ εκδημοκρατισμένο, το οποίο είναι καλό.

Είστε ευχαριστημένος με την επιστροφή των δίσκων βινυλίου;

Παραδέχομαι ότι το να ακούς ένα βινύλιο είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία από το ν’ ακούς ένα κομμάτι σε ένα iPhone ή στο ραδιόφωνο. Έτσι, είναι καλό ότι οι νέοι κυρίως έχουν οδηγηθεί στο βινύλιο ως μια διαφορετική εμπειρία. Είναι άλλη μια καλή εμπειρία που ευτυχώς επανέρχεται και είναι διαθέσιμη στον κόσμο. Ναι, νομίζω ότι είναι ένα πολύ θετικό πράγμα. Είναι ένας μόνο από τους πολλούς διαφορετικούς τρόπους να ακούς μουσική.

Σας άρεσε ο τρόπος που ο Bill Murray τραγουδάει το “More than This”
(Roxy Music -1982) στην ταινία «Χαμένοι στην Μετάφραση» (2003);

(Γέλια) Ναι, πάρα πολύ. Μου αρέσουν οι διαφορετικές εκδοχές των κομματιών των Roxy. Ξέρεις, έκανε το κομμάτι πολύ δημοφιλές και αυτό ήταν επίσης καλό.

Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για το φίλο σας John Wetton (King Crimson, Asia, UK ), ο οποίος πρόσφατα απεβίωσε;

Ο John Wetton ήταν ένας ευφυέστατος τραγουδιστής και ένας ευφυέστατος μπασίστας. Μπορούσε να συνδυάσει και τα δύο, και ειδικά ζωντανά, ήταν ένα «στοιχείο της φύσης». Μπορούσε να τραγουδάει και να παίζει εκπληκτικά, ακόμα και αν ο όλος ήχος επί σκηνής ήταν πραγματικά απαίσιος. Ήταν ένας φανταστικός μουσικός και καλός φίλος. Κάναμε ένα υπέροχο album μαζί, το “Wetton Manzanera” album (1986) και θα μας λείψει αφάνταστα. Πήγα στην κηδεία του πριν μια-δυο εβδομάδες, και πολλοί φίλοι εμφανίστηκαν και ακούστηκε ωραία μουσική. Έχω πάντα πολύ καλές αναμνήσεις από τον John Wetton.

Ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στον Phil Manzanera για τον χρόνο του.

Official Phil Manzanera website: http://manzanera.com/new

Official Phil Manzanera Facebook page: https://www.facebook.com/philmanzanera

Official Corroncho Facebook page: https://www.facebook.com/CorronchoMusic