Ποιο κράτος; Ποια καριέρα; Ποια Βίσση;

Για το μετά αναρωτιέμαι.

 

Από την “Πανσέληνο” της Χαρούλας στα τζαζ της Fitzgerald.Ρομάντζο να τρέχει και το φεγγάρι ολόγιομο.

Ξαφνικά η μάπα της Άρβελερ στο καντράν της Σελήνης να μου λέει πως το κράτος θα υπάρχει ως το Σεπτέμβρη.

Ποιος ρομαντισμός μετά; Ποια καριέρα; Ποια Βίσση;

Μου τα γκρεμίζει όλα.Ό,τι μου χαν αφήσει όρθιο. Το πουλί μου και τον Παρθενώνα.

Όλα έπεσαν πια.

Η φωνή της Χαρούλας έγινε το ουρλιαχτό της Δάρρα.

“Τι όνειρα να κάνω, απόψε που σε χάνω;” που λέει και το μπουζούκι.

Και το θέμα δεν είναι πως το ‘πε η Άρβελερ από μοναχή της αλλά πως κάποιος ανώτατος Ευρωπαίος της το σφύριξε και δε μας λέει και ποιος.

Μισές δουλειές. Κανείς σε αυτό το κράτος δε μιλάει. Όλοι μούγκα. Λένε κάτι και πάπαλα.

Και μένει το θέμα ορφανό.

Στους πέντε ανέμους.

Ο καιρός κούκλα πάντως.

Καλοκαιρινή διάθεση, βερμούδες,μαγιό και Timberland δετό. Αυτό είναι το mood της πανσελήνου.

Τώρα σε ποιο κράτος θα δούμε την επόμενη πανσέληνο και θα βάλουμε το επόμενο αντηλιακό μη με ρωτάς.

Ότι ξέρω σου λέω.

Βάλε τώρα το “Κύριε” του Χατζιδάκι. Είτε από τη φωνή της Χαρούλας είτε από του ίδιου.

Άκου το. Πλάνταξε κι ετοίμασε βαλίτσες γιατί μεταναστεύεις.

Θες, δε θες.

ποίηση : Βαγγέλης Ροζακέας

 

Υ.Γ. Θα βάλω τη γαρίδα στη βαλίτσα και θα γίνω Ευρωπαίος.