Πουφ!!!

17/12/2011

1,2,3…. Μέτρα. Μέτρα τα μέτρα. Μέτρα τις μέρες. Μέτρα τα χαμόγελα.

Με έχει πιάσει μια μανία μέτρησης. Με το μέτρημα προπονώ τη λογική και νομίζω πως μπαίνω σε τάξη. Νομίζω. Ποτέ δε μπαίνω σε τάξη. Έχω θέμα με την τάξη. Εκείνη βασικά έχει. Εκείνη είναι η κομπλεξικιά. Δε με θέλει καθόλου. Με κοιτά με ένα υπεροπτικό βλέμμα … τόσο σπαστικό που θέλω να μεταμορφωθώ σε Τσακ Νόρις και να της κάνω τη μούρη κρέας.
Έχω ένα υπνοδωμάτιο άνω κάτω. Πυρπολημένο. Εμφύλιος. Τα φούτερ τσακώνονται με τα βρακιά και τούμπαλιν. Το αποτέλεσμα είναι να περιφέρονται όλα από το κρεβάτι στο γραφείο και από το γραφείο στο λαμπατέρ. Η ντουλάπα δεν τα φιλοξενεί. Είναι ακατάδεκτη. Άλλη κομπλεξικιά από ‘κει.
Πρέπει να τους στήσω κανένα σκηνικό δακρύβρεχτο τύπου «Πάμε πακέτο» για να τα βρουν. Αλλιώς την έβαψα. Θα έρθουν αυτές οι Εγγλέζες που μπαίνουν στα σπίτια και τα καθαρίζουν και θα μου βγάλουν κίτρινη κάρτα. Άλλο και τούτο με αυτές τις δυο. Υπάρχουν στ’ αλήθεια αυτά τα σπίτια; Κουράδες στους τοίχους, κατσαρίδες στα μαξιλάρια, ξεραμένες μύξες στα πιρούνια και ψόφιες κουκουβάγιες πάνω στους καναπέδες.Πουφ! Δεν γίνεται. Όσο βρωμύλος και να είσαι, δε γίνεται να κοιμάσαι αγκαλιά με την εσάνς της κατρουλίλας. Μα δε σου τρυπά τα ρουθούνια;
Εγώ θέλω μια καλή κυρία… Να! Όπως η Βίκυ Σταυροπούλου που κυνηγά τους πελάτες των σούπερ μάρκετ στις διαφημίσεις και τους πλένει τα ρούχα στη μέση του δρόμου. Με το «έτσι θέλω». Τους βρίσκει. Τους λερώνει. Τους πλένει. Δεν έχει επιλογή ο καταναλωτής. Θέλει η Σταυροπούλου να σε καθαρίσει; Θα σε καθαρίσει. Πάει και τελείωσε.
Θέλουμε βοήθεια. Και εγώ και το κράτος. Θέλουμε ρευστό. Και εγώ και το κράτος. Έχουμε γίνει πρεζόνια. Οικονομικά πρεζόνια. Πάμε με δόσεις. Να το πάλι το μέτρημα. 1η δόση, 2η δόση, 3η δόση και πάει λέγοντας. Και το κράτος προσπαθεί να μπει σε τάξη αλλά τζίφος. Μπούρδα το σχέδιο. Δεν περπατάει. Το χάσαμε το μέτρημα…. Τη χάσαμε την τάξη. Αυτό ήταν. Δε μαζευόμαστε πια. Έγινε το κράτος σαν το υπνοδωμάτιο μου. Κωλοχανείο. Και σαν μάνα του κράτους βγαίνει η Μούσχουρη και τα χώνει στα πατριωτάκια. Χέστηκες; κι εγώ. Ουστ από δω Νάνα μου γεροξεκούτα!
Πηδάω θέμα. Επιστρέφω στα έσω.
Τι σου ‘λεγα; Α, ναι!
Μετράω. Μετράω στιγμές. Μελό ακούγεται αλλά δε σε κοιτώ με το βλέμμα Κοραλίας Καράντη (που είτε κλαίει είτε γελάει είναι μονίμως βουρκωμένο). Σε κοιτώ νορμάλ. Με βλέμμα παθιάρικο. Πόνος στο μέσα μου και έρωτας. Ζωντανός, ζουμερός και χωρίς ανταπόκριση. Αυτό κράτα. Ακόμα υπάρχει χώρος για έρωτες. Δεν καταλαβαίνει αγάπη μου ο έρως από κρίσεις. Ίσα ίσα που σε ξελαμπικάρει.
Πάλι σε μπέρδεψα.
Πάλι στα ανακάτεψα.
Πάλι τα έχω κάνει μίξερ στο μυαλό μου.
Έτσι όμως σώζομαι. Έτσι ξεχνιέμαι. Σκέφτομαι λίγο απ ‘όλα. Πώς ακούς τους διατροφολόγους να σου λένε «φάε λίγο απ’ όλα». Έτσι κι εγώ. Δες με σα διατροφολόγο. Σε κερνάω λίγο απ όλα. Λίγο ρομάντζο και λίγο χαβαλέ. Για σένα το κάνω. Για να σε κρατώ σε φόρμα. Θέλω να με διαβάζεις και να κουνάς ρυθμικά τον γοφό αφήνοντας το χούλα χουπ να κάνει γυροβολιές. Να δεις πως καίγονται οι θερμίδες. Αυτό δεν είναι κείμενο. Είναι πολυ-όργανο Τελεμάρκετινγκ. Με μια ανάγνωση σε κάνει Γιάννα Νταρίλη. Καλτ όνομα αλλά σφιχτή. Αμνημόνευτοι γλουτοί.
Καλά Χριστούγεννα αναγνώστη και μη σκιάζεσαι. Ο Έλληνας κλαίγεται κλαίγεται μα παράλληλα το γαρύφαλλο στο Βοσκόπουλο πάει με το κιλό… χωρίς καμία μέτρηση και χωρίς καμία τάξη…