REVma -/+ » Πλατεία Ηρώων

Η «Πλατεία Ηρώων» δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο όταν πέσει η αυλαία. Παράσταση που προβληματίζει και κινητοποιεί την σκέψη. Απελπιστικά επίκαιρη σε μια Ευρώπη διαχωρισμού και έναν κόσμο μισαλλαδοξίας. Θέατρο σε παιδευτικό ρόλο. Ο Δημήτρης Καραντζάς επιλέγει το έργο του Thomas Bernard (1931 – 1989), ενός ρηξικέλευθου Αυστριακού της εποχής του, και σκηνοθετεί μια παράσταση χωρίς φτιασίδια, ωμή, που γίνεται ενοχλητικά επίκαιρη.

Επίκεντρο και αφετηρία, η πλατεία στην οποία το 1938, ο Χίτλερ έγινε δεκτός με κραυγές επευφημίας από τους κατοίκους της Βιέννης. Στην ίδια πλατεία, πενήντα χρόνια μετά, αυτοκτονεί από το παράθυρο του διαμερίσματος του, ο καθηγητής Σούστερ. Ένα διαμέρισμα «στοιχειωμένο» σκηνογραφικά από μια εσοχή. Μια τρύπα που λειτουργεί σαν μαγνήτης για τους πρωταγωνιστές, ως σημείο αναφοράς και μνήμης. Βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής κι αποτελεί ουσιαστικά το παράθυρο από το οποίο πήδηξε ο εκλειπών. Γύρω του, ένας, ένας, οι πρωταγωνιστές αποκαλύπτονται άλλοτε ως σκιές του εαυτού τους και άλλοτε ως σκιές του νεκρού. Κορυφαία, η Καριοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο της αφοσιωμένης οικονόμου Τσίτσελ, «υιοθετεί» πλήρως το ρόλο της και μέσα από δεξιοτεχνικούς μονολόγους, προσφέρει μια εξαίσια ερμηνεία. Καθοριστική, η συμμετοχή και του Χρήστου Στέργιογλου, που υποδύεται τον αδελφό του καθηγητή, σε ένα θίασο που ακολουθεί πιστά την σκηνοθετική προσέγγιση. Στον ίδιο βαθμό που -κυρίως- τα σκηνικά της Κλειούς Μπομπότη, τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη αλλά και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου συμβάλλουν σε ένα αφαιρετικό περιβάλλον πένθους, προσεγμένης αισθητικής, στιλιζαρισμένο στις αποχρώσεις του μαύρου. Η φράση «επίκαιρη όσο ποτέ» είναι πληκτικά κλισέ. Η περίπτωση της «Πλατείας Ηρώων» ωστόσο, αν και αλληλογορικά κάποιες φορές, την επιβεβαιώνει αβίαστα. Η πολιτική, η κοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως ακριβώς τις βιώνουμε σήμερα, γίνονται στόχαστρο σε ένα θέατρο που γίνεται πρωταγωνιστής της εποχής του. Μια συνειδητή επιλογή του Καραντζά με ευτυχή κατάληξη.